เป็นคำพูดของเพื่อนในเอกคนหนึ่งทีพูดกับฉันด้วยประโยคนี้

เพราะฉันไม่พูด

เพราะฉันไม่แสดงออก

มันก็ไม่แปลกหรอกที่ใครๆเขาจะทำอะไรฉันก็ได้

หลายครั้งที่ฉันไม่ได้แสดงความรู้สึกจริงๆออกมา

หลายครั้งที่ฉันคิดมากแต่ไม่แสดง

หลายครั้งฉันคิดแต่ฉันไม่ได้พูด 

หลายครั้งฉันเศร้าแต่ฉันไม่ได้ร้องไห้ 

หลายครั้งฉันเครียดแต่ไม่แสดงพฤติกรรม

หลายครั้งที่ฉันทำได้แต่ไม่ได้เสนอหน้า

ในเวลาเข้าสังคมฉันมักเป็นแบบนั้น

ส่วนในชีวิตจริงฉันก็กลับมาคิดมากเหมือนเดิิม

มันคงไม่แปลกหรอกที่ใครๆเขาจะคิดว่าฉันไม่รู้สึกอะไรหรือไม่คิดอะไรเลย

ฉันแค่มีความคิดที่ว่าทำไมฉันต้องบอกความเป็นตัวฉันให้คนอื่นรับรู้ว่าฉันคิดอะไรรู้สึกอย่างไร 

แต่มันคงใช่นะ ถ้าไม่บอกเขาจะรู้อย่างไร

แต่ก็ไม่ได้อยากให้ใครรู้อีกเช่นกัน

แต่ทำไมเหล่านั้นถึงไม่คิดว่าการกระทำแบบนั้นเป็นการกระทำย่ำแย่บ้างหละ

หลายครั้งที่ฉันเคยโดนคำพูดทำร้าย

แต่ฉันไม่ได้ตอบโต้อะไร

เพราะยิ่งตอบโต้ก็มีแต่แย่ลง

และฉันก็จะดูแย่ในสายตาคนอื่น

เลยไม่รููทำไมจะต้องทำตัวแบบในสิ่งที่เราไม่ชอบ

การที่คนอื่นจะตัดสินฉันด้วยการกระทำของฉันดังข้างต้นก็ไม่แปลกหรอกเพราะฉันแสดงออกแบบนั้น

แด่ตัวฉันที่เป็นคนขวางโลกเองแหละ

แด่ตัวฉันที่ผิดเองแหละที่เกิดเป็นแบบนี้

แด่ตัวฉันทีผิดเองทีเป็นคนโลกส่วนตัวสูง

แด่ตัวฉันที่ผิดเองที่ไม่เข้าใจพวกเขา