เกรเทลพยักหน้ารับฟังสิ่งที่บาสเตียนเตือน เธอจึงขอแค่เส้นสปาเกตตี เนื้อไก่ กระเทียม พริกขี้หนู พริกไทย น้ำมัน หอมหัวใหญ่ ใบโหระพา เกลือ น้ำตาล และซอสปรุงรสเท่านั้น

ใจในนึกถ้าเขาจะเรื่องมากก็ปล่อยให้เขาอดกินไปแล้วกัน เมนูที่เธอเลือกทำให้นี้เป็นเมนูอาหารที่แม่เธอสอนและทำกินกันบ่อยมากเวลาไม่รู้จะทานอะไรดี บางครั้งพี่ฮันเซลก็ชอบพูดติดตลกกับแม่ว่ามันคือเมนูกันตาย คงคล้าย ๆ กับพวกเมนูผัดกะเพราไข่ดาวละมั้ง

แม่เธอเป็นลูกครึ่งไทยจีนส่วนป๊าเป็นคนอเมริกัน หลายครั้งที่เพื่อนร่วมรุ่นมักแซวว่าเธอจะจีนก็ไม่ใช่ จะไทยก็ไม่เชิง จะฝรั่งก็ก้ำกึ่ง พอถูกพูดมากเข้าเฮลก้าก็จะเป็นฝ่ายออกตัวด่ากลับให้แทน ส่วนพี่ฮันเซลได้ป๊าไปเต็ม ๆ แต่สิ่งที่เราสองพี่น้องมีเหมือนกันคือผมสีดำติดน้ำตาลนิด ๆ เวลาโดนแสงแดด

แม่เบลเป็นคนหนึ่งที่ทำอาหารเก่งทำให้เกรเทลได้อานิสงส์เข้าครัวไปช่วยทำกับข้าวเป็นประจำ เธอเคยถามแม่ไปว่าทำไมไม่ลองเปิดร้านอาหารขายดู แม่จะได้มีรายได้เข้ามาอีกทางไม่ดีกว่าเหรอ แต่คำตอบที่ได้กลับมามันทำให้เธอรู้สึกรักมารดายิ่งขึ้นไปอีก

…แม่แค่อยากให้คนที่แม่รักได้กินฝีมือแม่เท่านั้น…

จากนั้นเธอก็ไม่รบเร้าให้แม่เปิดร้านอาหารอีกเลย ตอนนั้นเด็กสาววัย 12 ปี ยอมตบเท้าเข้าครัวเพื่อเรียนรู้การจับมีด ล้างผัก จับตะหลิว พลิกกระทะ จากมารดาเผื่อในอนาคตเธอเจอคนที่เธออยากดูแลจะได้ทำอาหารให้เขากินได้บ้าง บางทีความสุขมันก็มาจากการกระทำเล็ก ๆ ที่คนใกล้ตัวตั้งใจทำให้

สิ่งที่เธอจะทำให้เจ้านายเธอกิน คือ สปาเกตตีผัดพริกแห้ง

แม้มันจะไม่ได้มีรสชาติเลิศหรูแบบภัตตาคารอาหาร แต่ก็เป็นเมนูที่ใคร ๆ ก็ทำได้ง่ายไม่ยุ่งยากแถมขั้นตอนไม่ซับซ้อนจนน่าปวดหัว ถึงวอลล็อคจะเป็นคนจุกจิกจู้จี้เธอไปบ้าง แต่เขาก็ยังใจดีให้เธอได้พักอาศัยอยู่ที่นี่ชั่วคราว เกรเทลคิดในแง่ดีว่าการทำอาหารให้เขาทานน่าจะพอทดแทนอะไรหลาย ๆ อย่างได้ในอนาคตและถ้าถึงเวลาเธอก็จะจากไปโดยไม่รู้สึกติดค้าง

แต่ละครั้งเราจะใส่เป็นเนื้อสัตว์อะไรลงไปเพื่อเพิ่มรสชาติก็ได้อย่าง ไก่ หมู เนื้อวัว กุ้ง ปลาหมึก หรือเบคอน ตามแต่ผู้ทำจะรังสรรค์ เธอไม่รู้หรอกว่าที่นี่จะมีใครเคยทำเมนูนี้ไหม แต่เธอจะโชว์ฝีมือการทำอาหารให้เห็นเองและอีกอย่างไม่อยากอยู่ที่นี่ ในบ้านพักเขานาน ๆ เธอจึงเลือกทำเมนูนี้โดยไม่ลังเล

ชายหนุ่มเดินมาโซนครัวยืนพิงโต๊ะเคาน์เตอร์ชิลไม่ได้เร่งร้อน สายตากวาดไปทั่วคอยจ้องมองกิริยาท่าทางของเด็กหนุ่มที่เดินไปเดินมาในครัว มือไม้หยิบจับนู้นนี้อย่างคล่องแคล่วดูเป็นธรรมชาติชำนาญการเหมือนคนผ่านประสบการณ์มาเยอะ ไม่มีท่าทางเงอะงะใด ๆ ทั้งสิ้น ถ้าเป็นคนอื่นคงคิดว่ามันคงเคยทำงานให้ร้านอาหารมาก่อน

แต่ทว่าล่าสุดวอลล็อคให้สายคนสนิทไปสืบประวัติของเจ้าหนูนี่มาเพิ่มเนื่องจากข้อมูลเก่ามันคลุมเครือ เมื่อซองจดหมายมาถึงสรุปหน้ากระดาษรายงานมีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีอะไรใด ๆ เลย กลายเป็นตัวเขาแทนที่กุมหัวปวดขมับหนักกว่าเดิมสองเท่าเหมือนคว้าน้ำเหลว

แต่ในความโชคร้ายยังมีความโชคดีอยู่ คือ ในแผ่นตรงมุมขวาล่างยังมีชื่อของเจ้าหนูทาสปรากฏอยู่บนหน้าเอกสาร แต่มันสำคัญตรงที่ว่าชื่อไม่ตรงกับที่อีกฝ่ายแนะนำตัวเลยสักนิด

ลูเซีย ฮาร์ฟ อายุ 22 ปี

ชายหนุ่มนึกถึงชื่อที่เพิ่งอ่านในเอกสารไปได้ไม่นาน เขาตั้งศอกเท้าคางกับโต๊ะเคาน์เตอร์ ปากหนาขยับถามเด็กหนุ่มที่กำลังยืนอยู่หน้าเตาร้อนไปด้วยน้ำเสียงสงสัย

“เกรเทลเจ้านามสกุลอะไร?” 

ทั้งสถานะและที่มาที่ไปของมันน่าสงสัยไปเสียทุกอย่าง โดยเฉพาะรอยสักบนข้อแขน หลายคราที่เขาจะเห็นมันโผล่พ้นออกมาจากปลายแขนเสื้อ แต่ก็ไม่เคยเห็นแบบชัดเจน เพราะเจ้าหนูมันไม่เคยคิดถกแขนเสื้อทำงานเลยสักครั้งตั้งแต่เจอหน้ากัน ลวดลายดูคุ้นตาแต่เขาจำไม่ได้ว่าเคยเห็นจากที่ไหน จะให้อยู่ดี ๆ เดินไปกระชากแขนมันเพื่อขอดูรอยสักก็ใช่เรื่องที่ควรทำ

เดี๋ยวหาว่ารังแกเด็กกันอีก…

มือเรียวที่กำลังทำการหั่นและสับพวกเนื้อไก่ กระเทียม หอมหัวใหญ่ และพริกให้เรียบร้อย พลันต้องชะงักค้างแล้วค่อย ๆ หันเหความสนใจไปที่เจ้านายตนเอง ทุกอากัปกิริยาอยู่ในสายตาวอลล็อคเรียบร้อยแล้ว เขาถามแค่นามสกุลทำไมต้องตกใจด้วย

“เออ…นามสกุลเหรอ? บัตเลอร์ “

ร่างเล็กเลือกจะตอบส่ง ๆ ให้คนผมสีเขียวเด่นแทนเพราะต้องรีบทำอาหาร ระหว่างนั้นมือก็เอื้อมมือจับเส้นสปาเกตตีลงไปลวกน้ำร้อน ทีแรกก็ตกใจงงว่าทำไมเขาถึงถามหานามสกุลเธอ แต่สมาธิต้องโฟกัสที่การทำอาหารเธอจึงไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งที่วอลล็อคถาม

…ไม่ใช่สกุลฮาร์ฟ…

วอลล็อคคิดในใจว่าข้อมูลที่ได้รับมาทำไมไม่ตรงกันเลยสักอย่าง เขาไม่รู้ว่าเจ้าหนูนี่กำลังโกหกหน้าตายหรือว่ามันชื่อนี้จริง ๆ ตามที่มันพูด ฉะนั้นหลายสิ่งหลายอย่างที่มันทำเขาจะยังไม่ไว้วางใจ ตราบใดยังไม่ปรากฏความจริงออกมา เขาจะกาหัวเจ้าเด็กนี่ไว้เป็นป้ายแดงก่อนว่าคือตัวอันตราย

ทั้งที่สายของเขาคลุกอยู่ในทุกวงการทั้งขาว ดำ และเทายังหาข้อมูลใด ๆ มาไม่ได้เลย แบบนี้ไม่ดีแน่ แม้มันจะมาอยู่กับเขาในฐานะทาสแต่พ่วงตำแหน่งลูกน้องในค่าย เกิดวันใดวันหนึ่งมันก่อเรื่องความบรรลัยให้ตลาดค้าทาสแห่งนี้คงสร้างความเสียหายไม่น้อย

เขาจะถูกเปิดโปงตอนนี้ไม่ได้โดยเด็ดขาด

ทางฝั่งเกรเทลที่ไม่รู้เรื่องอะไรใด ๆ ยังวุ่นวายอยู่กับการเตรียมตั้งกระทะเทน้ำมันให้ร้อน เทกระเทียมกับหอมหัวใหญ่ลงไปผัดให้มีกลิ่นหอม จากนั้นใส่เนื้อไก่ลงไป เมื่อไก่ใกล้สุกเธอจึงหยิบเอาพริกขี้หนูลงกระทะ แต่เนื่องจากไม่รู้ว่าวอลล็อคเขาทานเผ็ดได้มากน้อยแค่ไหนเธอจึงไม่กล้ามือหนักใส่ไปเยอะ หยิบลงไปไม่กี่เม็ดพอให้มีความเผ็ดกรุบกริบตัดรสชาติ

“คุณทานเผ็ดได้ไหม? ฉันใส่ลงไปไม่เยอะนะกลัวคุณกินไม่ได้” 

เนื่องด้วยความเคยชินเวลาเธอตั้งใจจะทำอะไรสักอย่างให้คนที่บ้านทานจึงมักพูดห้วน ๆ แถมติดคำพูดภาษาจากโลกฝั่งเธอ ไม่ว่าจะเป็นสรรพนามแทนตัว รูปประโยค

ดูเหมือนเธอจะไม่รู้สึกตัวเลยว่าเผลอปล่อยตัวแปลก ๆ ออกไป ทันทีที่เกรเทลพูดวอลล็อคหูผึ่งหรี่ตาเพ่งมองทันที ว่าทำไมการพูดของเจ้าเด็กทาสเปลี่ยนไป มันไม่เหมือนคำพูดที่เด็กผู้ชายจะพูดกันด้วยซ้ำแต่เขายังต้องแสดงสีหน้าท่าทางปกติไม่ให้ผิดสังเกต

“ข้าทานได้” 

เกรเทลพยักหน้าน้อย ๆ แล้วเอาเส้นสปาเกตตีกับใบโหระพาโรยคลุกลงไป จากนั้นเริ่มปรุงรสด้วยซอส เกลือ น้ำตาล ปิดท้ายด้วยพริกไทยเล็กน้อยเป็นอันเสร็จสิ้น อาหารส่งกลิ่นหอมอบอวลลอยมาตามลมชวนให้คนท้องว่างต้องน้ำลายสอ เธอเอื้อมมือไปหยิบที่คีบอาหารแล้วจับเส้นใส่จานให้เรียบร้อย เธอค่อย ๆ คีบจัดวางพวกเนื้อไก่ ใบโหระพาและพริกให้สวยงาม

เมื่อทุกอย่างดูเรียบร้อยดีเธอจึงยกอาหารจานนี้ส่งให้คุณชายที่ยังนั่งเท้าคางมองเธอมาจากโต๊ะเคาน์เตอร์ เชฟตัวน้อยไม่ลืมที่จะหยิบช้อนซ้อมในตู้ครัวติดมือออกมาด้วย สองขาเดินมาหยุดตรงหน้าเจ้านายหนุ่ม ทว่าก็ต้องชะงักค้างกับสายตาเขา

…ทำไมเขามองมาแปลก ๆ อ่ะ…

หน้าหวานทำสีหน้ามึนงงเล็กน้อยแต่ไม่ได้เอะใจถามอะไร เลือกที่จะผลักจานอาหารส่งให้เขาพร้อมพูดนำเสนอเมนูอาหารมื้อนี้ไปด้วยความภาคภูมิใจ นอกจากครอบครัวเธอก็มีเขานี่แหละเป็นคนแรกที่ได้ทาน ขนาดเฮลก้าเพื่อนสนิทเธอยังไม่มีโอกาสได้ทานอาหารฝีมือเธอเลยสักครั้ง

” ข้า…ไม่รู้ว่าท่านเคยทานไหมอันนี้คือสปาเกตตีผัดพริกแห้ง เป็นเมนูที่บ้านข้าชอบทำกินกันง่าย ๆ เวลาไม่รู้จะกินอะไร “

------

กดหัวใจ ❤️หรือคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรท์ได้นะคะ

หากพบคำผิด แก้ไขหรือติชม โปรดคอมเมนต์อย่างสุภาพไรท์ยินดีปรับปรุงแก้ไขค่ะ

𝑻𝒂𝒍𝒌 𝒘𝒊𝒕𝒉 𝒘𝒓𝒊𝒕𝒆𝒓

นางเอกเราเรื่องนี้งานบ้านก็เลิศ งานครัวก็ปัง ทำงานก็ขยัน ไม่เลือกงานไม่ยากจนขนาดนี้ มีใครสนใจยกขบวนขันหมากมาสู่ขอได้ยังคะ แต่ดูจากสถานการณ์แล้ว ขณะนี้รี้ดแทบจะร่วมใจกันหยุมหัวพระเอกคนแรกของไรท์จมดิน เช่นนี้แล้วพระเอกคนที่สองน่าจะทำคะแนนนำโด่งกว่าแน่นอน ชัวร์ แต่อย่าโกรธนางวอลดี้เลยค่ะนางเป็นคนมีปม เดี๋ยวเราไปลุ้นกันตอนหลัง ๆ เนอะ // เทียน่าเธอต้องหยุดสปอยนิยาย!!

​

แวะมาพูดคุยเล่นหรือดูอัพเดตเกี่ยวกับนิยายไรท์ได้ที่

Facebook : C.T.Tiana

X (Twitter) : @Ccttiana