​หลังจากนี้ไปเกรเทลต้องแบ่งเวลาทำความสะอาดบ้านพักวอลล็อคและช่วยงานครัวทั้งเช้าและเย็น โชคดีที่เธอเป็นคนมีระเบียบวินัยเรื่องเวลาทำงาน จะมีแค่ช่วงระยะเวลาแรกเท่านั้นที่ต้องอาศัยการปรับตัวถึงจะชิน ถ้าเจ้านายเธอไม่คิดสั่งงานเพิ่มต่อจากนี้คาดว่าเธอสามารถทำทุกอย่างได้ราบรื่น ดีแค่ไหนที่เขาไม่ได้บังคับว่าเธอต้องวิ่งไปวิ่งกลับช่วยโรงครัวตอนมื้อเที่ยง ขืนเขาให้เธอทำแบบนั้นเธอได้ตายก่อนพอดี

หลังจากวันนั้นที่เธอฟื้นขึ้นมาบนโลกแปลกประหลาดนี้ก็ผ่านมาแล้วประมาณ 5 วัน เสียงเธอยังคงแหบต่ำอยู่ ซึ่งมันแปลกตรงที่ว่าเธอไม่ได้ป่วยเลยหรือว่าเส้นเสียงของร่างนี้จะมีปัญหาหรือเปล่าเกรเทลคิดในใจ มันส่งผลดีทำให้ทุกคนเข้าใจว่าเธอเป็นเด็กผู้ชายแต่มันแย่ตรงที่ทุกคนสามารถใช้งานเธอได้ตามใจสั่งเพราะคิดว่าเธอแข็งแรงแบบบุรุษเพศ

ดีแค่ไหนที่ตอนนี้มีงานให้ทำแค่สองงานอย่างทำความสะอาดบ้านพักและทำครัว ไม่ใช่เหมือนเมื่อตอนนั้นที่ช่วงเช้าสั่งอย่างหนึ่ง เย็นสั่งให้ทำอีกอย่างหนึ่ง พูดได้คำเดียวเธอเหนื่อยกว่าตอนทำงานในบริษัทอีก

เกรเทลทำตามสเต็ปที่ตนเองวางไว้คือช่วยงานครัวรับกล่องข้าวมาแล้วไปบ้านวอลล็อคต่อ ดูเหมือนวันนี้ที่โรงครัวจะมีคนมาช่วยงานเพิ่ม สงสัยมีการว่าจ้างคนครัวเพิ่มอีกเพราะจากล่าสุดที่เธอเห็นมีไม่กี่คนแถมต้องวิ่งวุ่นทำอาหารกันชุลมุน ขนาดป้ากันนาร์ที่ทำงานมานานพอ ๆ กับบาสเตียนยังบ่นอุบอิบว่าทำไมมีการเปลี่ยนคนครัวกะทันหันแบบนี้ เด็กสาวเห็นว่าอยู่ต่อคงมีแต่จะทำให้งานตนเองล่าช้าจึงโค้งตัวเพื่อลาลุง ๆ ป้า ๆ ในครัว

เมื่อร่างบางเดินไปถึงจุดหมายปลายทางก็พอดีกับที่อีกฝ่ายกำลังเดินออกมาจากบ้านพัก…เหมือนวอลล็อคกำลังจะออกไปข้างนอก

“เออ…นายจะไปไหน…ขอรับ” เธอเกือบลืมหางเสียง

ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงทักเห็นเจ้าหนูทาสคนเดิมกำลังเดินมาพร้อมอุปกรณ์ทำความสะอาดเช่นเคย

“ข้ากำลังจะออกไปทำธุระข้างนอกนานหน่อยนะ งั้นฝากบ้านไว้กับเจ้าด้วยนะ”

ไม่พูดเปล่าเขาเอามือมาวางไว้บนบ่าเล็กแล้วตบเบา ๆ ส่งยิ้มแปลก ๆ มาให้ครู่หนึ่งแล้วเดินผ่านเธอไป เด็กสาวยังไม่ทันได้ตอบกลับหรือพูดอะไรเขาก็เดินจากไปไกลแล้ว

งั้นแสดงว่าวันนี้เธออยู่ที่นี่คนเดียวใช่ไหม? เกรเทลหายใจสะดุดทันทีหัวใจเต้นแรงโครมครามอยากจะร้องไห้ออกมาดื้อ ๆ แล้วทำไมต้องให้เธออยู่ทำคนเดียวด้วยทำไมไม่เรียกให้คนอื่นมาช่วยเธอทำอย่างน้อยอยู่เป็นเพื่อนกันก่อนก็ดี ฮือ

ใบหน้าหวานหันไปมองบ้านพักไม้สนอย่างช้า ๆ ขนแขนลุกชันทั้งที่ไม่มีลลมหนาวพัดผ่าน ทำใจกล้าก้าวเท้าเดินเข้าไปพร้อมทั้งพนมมือบอกผีหรืออะไรก็ตามที่อยู่ในบ้าน

” หนูแค่ว่าทำความสะอาดบ้านนะเจ้าคะ อย่าหลอกหนูนะ “

บอกเสร็จก็ยกมือพรมหัวแล้วรีบจ้ำเข้าบ้านเคลียร์ทำความสะอาดเหมือนเดิม โดยตลอดเวลาที่เธอก้ม ๆ เงย ๆ ปัดกวาดเช็ดถูภายในห้องจะรู้สึกเหมือนมีใครบางคนจ้องมองเธอแทบจะตลอดเวลา เกรเทลหันหลังไปมองแทบจะทุกวินาทีเพราะเสียวสันหลังวาบ ๆ เซนส์สัญชาตญาณกู่ร้องบอกว่าสายตานี้ไม่ใช่คนและไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่เธอรู้จัก

แต่มันเป็นอะไรก็ไม่รู้ ไม่ใช่ผี ไม่ใช่ปีศาจ มันน่ากลัวกว่านั้น

ลำคอตีบตันกลืนก้อนน้ำลายลำบากเธอพยายามไม่สนใจสิ่งนั้น ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรเธอก็จะไม่สนใจเด็ดขาด

‘พอหันหน้ามาก็เจอเงาอะไรไม่รู้พุ่งเข้าใส่’

เสียงอารอล์ฟที่เคยเล่าเรื่องผีในบ้านพักวอลล็อคให้ฟังดังก้องในหูเธอไม่หยุดโดยเฉพาะคำว่า เงาอะไรไม่รู้ ทำไมอารอล์ฟต้องมาเล่าอะไรแบบนี้ให้ฟังก็ไม่รู้ แล้วเธอเองจะอยากรู้ไปทำไมกันนะตอนนั้นเหมือนฆ่าตัวเองทางอ้อมเลย

เกรเทลจำใจเร่งทำความสะอาดทั้งชั้นบนและชั้นล่างแบบด่วนจี๋ ไม่สนแล้วว่ามันจะเป็นอะไร

ตุ้บ!

กระทั่งเธอได้ยินเสียงเหมือนของหนักตกลงมาจากชั้นสอง ที่ซึ่งมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่บ้านนอกจากเธอคนเดียว แถมวอลล็อคออกไปทำธุระข้างนอกกว่าจะกลับคงบ่าย ๆ เย็น ๆ นู่นเลย

แล้วอะไรที่ตกลงมากันล่ะ? เกรเทลสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ยกแขนเอาฝ่ามือสองข้างตบลงข้างแก้มเรียกสติและสมาธิกลับมา ว่าอย่าไปกลัวมันยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นเสียหน่อยจิตเธอปรุงแต่งไปเอง ยืนทำใจอยู่ประมาณ 2-3 นาทีจึงหันฝ่าเท้าเดินขึ้นบันไดทีละขั้นอย่างช้า ๆ พร้อมคว้าเอาไม้กวาดมาถือในมือเป็นอาวุธคู่ใจ หัวใจภายในอกเต้นตึกตักลุ้นระทึก ยิ่งเธอก้าวขึ้นไปจนใกล้สุดขั้นบันไดเธอยิ่งหวาดผวา

มีแค่สองห้อง ไม่เป็นห้องน้ำก็ในห้องนอนของวอลล็อค

เธอตัดสินใจเลือกเปิดดูในห้องน้ำก่อน มือเรียวเล็กค่อย ๆ เอื้อมไปหมุนลูกบิดประตูแล้วใช้ปลายด้ามไม้กวาดดันบานประตูเข้าไปช้า ๆ เด็กสาวชะโงกหน้ามองเข้าไปแบบกล้า ๆ กลัว ๆ ภายในห้องน้ำชั้นสองดูปกติดีทุกอย่าง ข้าวของยังวางอยู่ที่เดิมที่เธอเคยทำไว้เมื่อวาน แม้มีร่องรอยขของการหยิบจับแต่อีตาหัวเขียวก็นำไปวางไว้จุดเดิม

ในเมื่อห้องนี้ไม่มีอะไรผิดปกติก็คงหนีไม่พ้นห้องนอนของเจ้านายเธอแล้ว ตัวเลือกเหลือแค่ข้อเดียวทำให้เธอชักจะไม่อยากรู้แล้วว่าอะไรตกลงมาเสียงดัง พอจะก้าวขาเดินลงบันไดก็ทำไม่ได้เหมือนมีพลังงานบางอย่างดึงดูดให้เธอหันหลังเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องนอนของวอลล็อคแทน

เมื่อประตูถูกเปิดอ้าจนกว้างปรากฏเป็นภาพที่ทำให้เด็กสาวขมวดคิ้วเพราะทุกอย่างเป็นปกติดี เตียงนอนที่มีรอยยับเพราะยังไม่ถูกจัด หน้าต่างเปิดรับลมและแสงแดด บนพื้นก็ไม่มีของอะไรตกลงมาทั้งนั้น คำถามต่อมาคือแล้วเสียงที่เธอได้ยินเมื่อครู่มันมาจากไหน?

เมื่อไม่พบอะไรเกรเทลก็ออกมาจากห้องปิดประตูแล้วทำความสะอาดชั้นล่างต่อ ทำเป็นเหมือนว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ตราบใดที่เธอยังไม่เห็นอะไรที่น่ากลัวเธอก็จะทำใจดีสู้เสือทำงานต่อไป ไม่แคร์ว่าจะต้องเจอมันเมื่อไรหรือตอนไหนปล่อยให้เป็นหน้าที่โชคชะตามันทำงานเองแล้วกัน

งานวันนี้ก็ผ่านพ้นไปโดยดีทั้งทำความสะอาดและโรงครัว เมื่อเธอกลับถึงบ้านพักอารอล์ฟก็เอ่ยทักถามเพื่อนร่วมห้องทันทีด้วยความสงสัย

“เกรเทลเจ้าไปทำความสะอาดที่บ้านพักนายเจออะไรบ้างไหม?”

อารอล์ฟถามออกไปด้วยความเป็นห่วงเพื่อนตัวเล็ก ข่าวลือว่ามีผีในบ้านนายทำให้เขารู้สึกไม่ดีแม้ว่าจะไม่อยากเชื่อเท่าไร

“เออ…ไม่นะปกติดีข้าไม่เจออะไรอย่างที่พวกเจ้าลือกัน”

เด็กสาวลังเลว่าจะตอบแบบไหนออกไปดีเพราะในเมื่อสิ่งที่เจอมันไม่สามารถอธิบายได้ว่าใช่หรือไม่ใช่ อาจจะเป็นเสียงของหน้าต่างกระทบกัน หรือมีของตกใส่หลังคาก็ได้ เกรเทลไม่รู้ว่ามันคืออะไรด้วยซ้ำ

“งั้นเหรอ…ก็ดีที่ไม่เจออะไร”

แต่ไม่แน่วันต่อ ๆ ไปอาจมีก็ได้นะอารอล์ฟ ประโยคนี้เธอเลือกที่จะไม่พูดออกไปให้เขาได้ยิน เดี๋ยวอนาคตกลายเป็นว่าจะให้ใครมาช่วยทำความสะอาดบ้านจะไม่มีใครกล้ามาทำสักคนน่ะสิ เธอไม่อยากเหนื่อยทำงานคนเดียวหรอกนะเห็นใจผู้หญิงตัวเล็ก ๆ กันบ้างเถอะ

จากนั้นต่างคนต่างจัดการทำธุระส่วนตัวแล้วทยอยเข้านอน

------

กดหัวใจ ❤️ หรือคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรท์ได้นะคะ

หากพบคำผิด แก้ไขหรือติชม โปรดคอมเมนต์อย่างสุภาพไรท์ยินดีปรับปรุงแก้ไขค่ะ

𝑻𝒂𝒍𝒌 𝒘𝒊𝒕𝒉 𝒘𝒓𝒊𝒕𝒆𝒓

นอกจากเจ้าของบ้านเพี้ยนแล้ว บ้านที่นางอยู่ก็เฮี้ยนไม่แพ้กัน👻

​​

แวะมาพูดคุยเล่นหรือดูอัปเดตเกี่ยวกับนิยายไรท์ได้ที่

Facebook : C.T.Tiana

X (Twitter) : @Ccttiana