“โอ้วจริงหรือ? เจ้าจะมาช่วยพวกข้าทำความสะอาด” 

ป้าร่างท้วมที่อยู่ในชุดฟอร์มแม่บ้านทักถามเพื่อความแน่ใจเพราะนานแล้วที่ไม่มีคนมาช่วยงานส่วนนี้เท่าไรนัก

เข้าใจง่าย ๆ ก็คือคนไม่พอนั่นแหละ

“ขอรับ วันนี้ข้าจะมาช่วยพวกป้า” 

อาการดีอกดีใจของผู้อาวุโสทำเอาเกรเทลหลุดยิ้มออกมา

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าช่วยขัดพื้นตามมุมในสุดของแต่ละห้องแล้วกันนะ” 

มือเหี่ยวย่นยื่นอุปกรณ์ทำความสะอาดมาให้ร่างเล็ก นางให้งานง่าย ๆ แก่เด็กคนนี้ไปก่อน ดูจากสภาพแล้วไม่รู้จะมีแรงขัดมากแค่ไหน ตัวผอมอย่างกับโครงกระดูกเดินได้กลัวจะเป็นลมเป็นแล้งไปเสียก่อนงานเสร็จจังเลย

เมื่อรับข้าวของอย่างถุงมือ แปรงขัดพื้น ไม้ถูพื้น ถังน้ำ และน้ำยาทำความสะอาดพื้น เกรเทลยืนประเมินพื้นที่โดยรอบคร่าว ๆ เพื่อไม่ให้เสียเวลานานเธอก็รีบลงมือโดยทันที

ราดน้ำให้พื้นเปียกแล้วตามด้วยน้ำยาทำความสะอาด เธอทิ้งมันไว้สักพักแล้วค่อยลงมือขัดพื้นไปเรื่อย ๆ จนครบทุกห้องเสร็จแล้วก็ทำการราดน้ำอีกครั้งเพื่อเอาสิ่งสกปรกออก

ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าท่าทางชำนาญการของเด็กหนุ่มคนนี้ คล่องแคล่ว ว่องไว งานเร็ว แถมดูมีสมาธิกับการขัดพื้นจนเงาวับวาว

คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าจะทำงานดีขนาดนี้ถึงตัวจะเล็กผอมบางไปหน่อยทว่ายังไงก็อดชื่นชมเขาไม่ได้

“เจ้าเคยทำมาก่อนเหรอไอ้หนุ่มดูทะมัดทะแมงเชียว” 

เสียงป้าคนหนึ่งดังลอยมาจากห้องน้ำห้องหนึ่งจนเกรเทลต้องเงยหน้าขึ้นไปมองแล้วตอบคำถาม

“อ่อใช่ครับข้าเคยทำมาก่อน” 

“น่าแปลก…ปกติจะเป็นสตรีที่ทำกัน เจ้าเป็นบุรุษไยต้องมาลำบากแบบนี้เล่า?” 

เด็กสาวในคราบเด็กหนุ่มอึกอักไม่รู้จะตอบแบบใดดีเพราะในโลกที่เธออยู่ใคร ๆ ก็ทำงานเองซึ่งเปรียบเทียบกับที่นี่ที่เธอไม่รู้จักว่าชาวบ้านชาวช่องเขาเป็นอยู่กันแบบไหน

“ที่นี่เขาไม่ทำกันเหรอครับ” 

ไหนเมื่อพวกป้าจุดประเด็นนี้ขึ้นมาเธอก็ขอเก็บข้อมูลหน่อยก็แล้วกันนะ

“เจ้าแปลกคนจริงด้วย คนที่นี่ชายหญิงมีหน้าที่ไม่เหมือนกันหรอก ผู้หญิงไม่ทำงานบ้านงานเรือนก็ออกไปแต่งงานมีผัวมีสามี ส่วนผู้ชายก็ทำงานกันแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีชายที่ทำงานบ้านนะแต่มันส่วนน้อยเพราะเขามองว่าเป็นการแย่งงานของผู้หญิงเขา” 

เกรเทลถึงบางอ้อทันทีกับสารใหม่ที่ได้รับมาว่าพวกเขามีพฤติกรรมคล้าย ๆ กับโลกของเธอสมัยก่อนที่ชายเป็นช้างเท้าหน้า เธอไม่แปลกใจนักที่อะไรหลาย ๆ อย่างจะดูโบราณไปบ้างแต่มันก็ไม่ใช่ที่ที่เธออยากอาศัยอยู่ในระยะยาว

เธออยากกลับบ้าน

“พวกเราเรียกมันว่าค่านิยมนั่นแหละ แต่จะว่าไปเจ้าคงเป็นเด็กทาสคนนั้นที่เขาลือกันสินะ” 

“ใช่ขอรับ” 

สงสัยเธอจะดังจริงไปตรงไหนก็มีแต่คนถามหาถามถึง ดิฉันรู้สึกเป็นเกียรติยิ่งนักเจ้าค่ะ

“เพราะข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน นายเขาไม่ค่อยรับลูกน้องใหม่ ๆ เข้ามาทำงานหรอกคนสุดท้ายที่รับก็เกือบ 3 ปีก่อนนู้น อีกอย่างเจ้าต้องมีดีอะไรนายถึงรับเจ้าทำงานทั้งที่เจ้าเคยเป็นทาสมาก่อน” 

รู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่ได้ฟังมิน่าคนเขาถึงเอาแต่พูดถึงตัวเธอไม่หยุด แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไม ใจอยากถามแต่ก็ลังเลสุดท้ายเธอก็เลือกเก็บงำข้อสงสัยนั้นลงไป

พวกเธอไม่ได้ต่อบทสนทนาอะไรต่อจึงก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตนเองกว่าจะเสร็จก็เป็นช่วง 8 โมงเช้าพอดี พวกป้าก็พาเธอไปนั่งกินอาหารเช้าด้วยกันก่อนจะแยกย้าย

งานถัดมาที่เลือกทำต่อคือจัดระเบียบกรงเหล็ก งานนี้หินกว่าที่เธอคิดจริง ๆ เซนส์ของเธอไม่เคยพลาด ตอนที่เดินมาถึงลานกว้างก็เห็นปริมาณกรงเหล็กจำนวนมากวางกระจัดกระจายเต็มไปหมด รวม ๆ แล้วกินพื้นที่หลายตารางวาจนนับไม่หวาดไม่ไหว

อีตาหัวเขียวมันแกล้งเธอชัด ๆ !

เกรเทลสบถในใจท้อแท้กับโชคชะตาแต่อย่างว่าเขาคงมองว่าเธอเป็นผู้ชายทำงานแค่นี้ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรสักหน่อย แต่ประทานโทษถ้าไม่ติดว่าต้องปลอมตัวอยู่เธอคิดบัญชีกับเขาแน่นอน แค่นึกถึงหน้าอีกฝ่ายเธอก็หมั่นไส้เต็มประดาแล้ว

คอยดูเถอะแม่จะสับให้เละ

“ข้ารู้นะว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ในใจ” 

ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัวอีกครั้งกับเสียงดังข้างหลังเนื่องจากกำลังคิด (ด่า) เพลิน ๆ นางจึงไม่ทันรู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามายืนใกล้ ๆ

วอลล็อคยิ้มหน้าระรื่นไม่คิดว่ามันจะตกใจแรงขนาดนี้สนุกทุกครั้งที่เจอหน้า วันนี้เขาคงอารมณ์ดีไปทั้งวัน

…โคตรจี้เลย…

เกรเทลตาถลึงใส่คนตัวโตเมื่อเห็นว่าเป็นใคร เขาช่างตายยากตายเย็นเพียงแค่คิดถึงก็โผล่หัวออกมาทันที

“ท่านมาทำอะไรตรงนี้?” 

วันนี้เขาใส่ชุดที่ดูสบาย ๆ อย่างเสื้อเชิ้ตขาวลินินกับกางเกงขาห้าส่วนสีดำ ผมสีเขียวถูกหวีเรียบร้อยปล่อยยาวลงมาประบ่าดูเป็นลุคที่เรียบง่ายแต่ดันหล่อกระชากใจ

ร่างสูงไพล่หลังเดินเข้ามาใกล้เพื่อพูดให้คนตรงหน้าได้ยิน

“ข้าก็ต้องมาดูเจ้าไง ในเมื่อข้าสั่งงานไปก็ต้องมากำกับดูแลหน่อย” 

ปากบอกว่ามากำกับดูแลแต่สายตาแบบนั้นเหมือนจ้องจะมาจับผิดมากกว่า เธอสัมผัสได้แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้วพ่อ

“ข้าเปล่ามาจับผิดเจ้านะไอ้หนู” 

มือหนาเอื้อมมาตบบนบ่าเล็กเป็นกำลังใจให้ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ทันสิ่งที่เธอคิดเสมอจึงเอ่ยดักคอก่อนได้ตลอด แค่เห็นสีหน้าเขาก็เดาได้ทันทีว่ามันคิดอะไรอยู่ในหัว

ช่างไม่รู้จักเก็บอาการเสียจริง

เขาเดินผ่านเธอไปแล้วทำการลากเก้าอี้ไม้มาวางไว้อยู่ริมรั้ว หย่อนก้นลงแล้วนั่งไขว้หาง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปคว้าเอาถ้วยกาแฟมาจากไหนถือไว้ข้างขวายกขึ้นจิบเบา ๆ

…ขอให้แม่งลวกปากเถอะ…

เกรเทลแช่งชายหนุ่มภายในใจแล้วเดินไปยังจุดที่มีเหล่าชายฉกรรจ์ยืนอยู่สองสามคนโดยมีหนึ่งในนั้นคือไรเดอร์เพื่อนใหม่อีกคนของเธอ

“อ้าวเกรเทลเจ้ามาทำอะไร” 

ไรเดอร์เห็นร่างเล็กมาแต่ไกลแล้วเนื่องจากเห็นว่าเด็กหนุ่มยืนคุยอยู่กับเจ้านายจึงไม่ได้เดินเข้าไปทักเดี๋ยวนั้น

“วอลล็อคสั่งให้ข้ามาช่วยจัดเรียงกรงเหล็ก” 

“หื้ม? จัดเรียงเหรอ” 

ร่างหนาเลิกคิ้วขึ้นส่งเสียงสูงในลำคอ สงสัยว่าทำไมต้องมาจัดด้วยในเมื่อเดี๋ยวแป๊บ ๆ มันก็จะถูกยกออกไปขังทาสแทบจะตลอดเวลาอยู่แล้ว ต่อให้จัดเรียงไปก็ไม่ช่วยอะไรทำไปเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์

เขาจึงหันหน้าไปมองเจ้านายตนเองที่นั่งจิบกาแฟสบายใจเฉิ่มแต่สายตาจ้องเขม็งมาทางเขา ไรเดอร์รู้สึกเสียวสันหลังวาบแม้ว่าระยะจากที่พวกเขายืนจะห่างไกลจากเจ้านายเกือบ 100 เมตร แต่ไอดำทมิฬก็แผ่มาถึงพวกเขาได้

------

กดหัวใจ ​❤️ หรือคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรท์ได้นะคะ

หากพบคำผิด แปลพลาด แก้ไขหรือติชม โปรดคอมเมนต์อย่างสุภาพไรท์ยินดีปรับปรุงแก้ไขค่ะ

𝑻𝒂𝒍𝒌 𝒘𝒊𝒕𝒉 𝒘𝒓𝒊𝒕𝒆𝒓

อ้าวอีพ่อแกหลอกใช้แรงงานเด็กเหรอ5555