“ก็วันก่อนบอสถาม ก็เลยเอามาให้อ่าน”

หัวหน้าอ่านปกดูแล้วก็บอกเราว่า ขอบคุณ ...แล้วเราก็กลับบ้าน

วันนี้ทำงานวันแรกหลังจากหยุดยาว 5 วัน ไปทักหัวหน้าตอนเช้าก็เห็นหนังสือเล่มที่เราให้วางอยู่บนโต๊ะหัวหน้า หัวหน้าเห็นเราก็ยื่นหนังสือให้ บอกว่าอ่านจบแล้ว แล้วก็ขอบคุณเราอีกรอบ

“บอสอ่านด้วยหรอ... นึกว่าจะไม่อ่านซะอีก”

“อ่านสิ เจนให้ผมมาผมก็อ่านจบคืนนั้นเลย”

หลังจากนั้นตอนสาย เราก็ออกไปประชุมกับหัวหน้า ไปกันสองคน ตลอดทางหัวหน้าขับรถโดยไม่พูดถึงหนังสือเล่มนั้นหรือความป่วยของเราเลย ไปถึงที่ประชุม เข้าประชุม ประชุมเสร็จ หัวหน้าก็ขับรถกลับเงียบๆ ...แล้วก็เป็นเราที่ทนไม่ไหวซะเอง

“บอสอ่านหนังสือเล่มนั้นจบแล้วไม่หลอนเจนใช่มะ”

“ทำไมอ่ะ ...ก็ไม่หนิ”

“...”

“ผมอ่านแล้วผมรู้สึกว่าผมเคยเป็นนะ ตอนนั้นผมเจอเรื่องแย่มากๆ ผมก็รู้สึกทำนองนี้ อยากตาย ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร”

“...”

“เจนเครียดเรื่องอะไร บอกผมได้นะ”

“...” เราเริ่มน้ำตาซึม ในใจก็คิดว่าหัวหน้าพูดงี้อีกแล้ว หัวหน้าไม่ได้เข้าใจเลยสักนิด

“ที่รู้สึกว่าเป็นเอเลี่ยน เป็นตัวประหลาดนี่ เจนรู้สึกแบบนั้นไหม”

“ใช่”

“เจน ทุกคนก็มีความไม่ปกติกันทั้งนั้น แค่เราคิดไม่เหมือนคนอื่นไม่ได้หมายความว่าเราเป็นตัวประหลาดหรือเป็นบ้านะ เจนไม่ได้แปลกประหลาดไปจากคนอื่เลยนะ”

“แต่เจนก็ไม่ได้เป็นหนักขนาดเค้าใช่ไหม”
“ยัง”
“ก็ยังดีนะ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น”
“อื้อ” ปาดน้ำตาจนรองพื้นจะหลุดหมดละ
“แล้วหมอนัดเจนยังไง นานมั้ย”
“ตอนนี้นัดเดือนนึงละ”
“แล้วนี่หมอก็ให้กินยาไปเรื่อยๆ หรอ”
“อือ เคยหยุดยาแล้วมันกลับมาเป็นหนัก”
“ผมว่าหลักๆ เจนต้องเปลี่ยนวิธีคิดตัวเองด้วยนะ ยามันไม่สามารถช่วยเจนไปได้ตลอดหรอก ยามันแค่คุมอาการไว้เท่านั้น”

“มันมีเหตุผลที่เจนเป็นนะ ผมว่าผมพอจะรู้ว่าเจนเป็นเพราะอะไร เจนเจอเรื่องแย่ๆ มาตอนเด็ก ทั้งๆ ที่เด็กไม่สมควรเจอเรื่องอะไรแบบนั้น—“

“—ผมอ่านแล้วผมก็ยังรู้สึกโกรธพ่อเจนอยู่เลยที่ส่งเจนไปอยู่โรงเรียนประจำ ไม่ควรเลย มันทำให้เจนรู้สึกโดดเดี่ยวเข้าไปอีกใช่ไหม”

เราพยักหน้าแล้วก็พยายามอย่างมากที่จะไม่สะอื้น คือร้องไห้จนหายใจไม่ทันแล้วอ่ะตอนนั้น กราบหัวหน้าที่รถติดฟิล์มมืด กราบบบบบ

“ถ้าเจนไว้ใจผม เจนคุยกับผมได้นะ บอกผมได้หมด เรื่องที่ไม่สบายใจ ผมก็เห็นเจนเป็นลูกเป็นหลาน ไม่สิ ผมมองว่าเจนก็เป็นเหมือนลูกของผมคนนึง—“

“—หลายๆ ครั้งผมก็อยากจะถามเจนนะว่ามีอะไร หรือไม่สบายใจอะไรรึเปล่า แต่ผมก็กลัวว่ามันจะเป็นการรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวของเจน ผมเลยไม่กล้าถาม”

“เจนบอกเรื่องพวกนี้กับพ่อมั่งมั้ย”

“ไม่อ่ะ”

“ผมว่าถ้าเจนเปิดใจกับพ่อมันอาจจะดีขึ้นนะ...”

“...”

“แล้วหมอจิตล่ะ เจนบอกเค้าไหม”

“บอก ...บางเรื่อง”

“อ่าว ทำไมไม่บอกให้หมดล่ะ”

“...”

“บอกหมอไปเถอะ อย่างน้อยเจนก็ได้ระบายนะ”

นี่ย้อนไปคิดถึงวันที่เราสติแตกแล้วพรั่งพรูทุกอย่างใส่น้องที่ทำวิจัย ถามว่าเราสบายใจขึ้นไหมวันนั้น ไม่เลย กลับรู้สึกอับอายด้วยซ้ำ เฮ้อ

...แล้วเราก็เปลี่ยนเรื่อง เพราะหัวหน้าบอกจะไปประชุมต่ออีกที่ เราเลยไม่อยากพูดต่อ เราต้องหยุดร้องไห้ก่อนถึงที่ประชุม แต่สุดท้ายแล้วเราก็ต้องลงจากรถไปพบโลกทั้งที่ตาแดงๆ สูดขี้มูกไปด้วยอีก สวยมากเลยค่ะวันนี้ สวยมากจริงๆ

สุดท้ายนี้ เจนก็ต้องขอขอบคุณอะไรก็ตามแต่ที่ทำให้เจนขี้เกียจปัดมาสคาร่าเมื่อเช้านี้นะคะ ขอบคุณค่ะ