ส่วนหนึ่งจากบันทึกของหลวงจีนซวนจัง (ถัง ซัมจั๋ง) ซึ่งเขียนราว ค.ศ.632 (พ.ศ.1175) ตอนที่ท่านศึกษาพระศาสนาอยู่อินเดีย บันทึกส่วนนี้เอ่ยถึงดินแดนที่ท่านไม่เคยไป (ขากลับจะผ่านทางทะเลนี้) แต่ท่านฟังความมาจากพ่อค้าและคนที่เคยเดินทางผ่าน ความว่า

"จากนี้ไปตามฝั่งทะเลผ่านภูเขา และหุบเขาไปแล้วมีแคว้น ชิด-หลี-ซา-ต๋า-ล้อ
ถัดไปทางตะวันออกเฉียงใต้ตอนปากอ่าวเรียกแคว้น เกีย-มอ-ลัง-เกีย
ต่อจากนี้ไปทางทิศตะวันออกเรียกว่าแคว้น โต-โล-โป-ตี้
ต่อไปทางทิศตะวันออก คือแคว้น อี๋-เซีย-น้า-โป้-ล้อ
ต่อนั้นไปทางทิศตะวันออก คือแคว้น ม่อ-ออ-เจียม-ปอ ซึ่งชาวจีน เรียกว่าหลินยี่"

เท่าที่รวบนวมเอกสารดูก็เห็นว่า สิ่งที่พระถังกล่าวถึง เห็นจะเป็นตามคำบอกเล่าดังว่า เพราะถ้าพระถังกล่าวถึงช้ากว่านี้สักหน่อย ชื่อเมืองคงเปลี่ยนไปแล้ว

จากนาลันทาเลียบอ่าวเบงกอล ผ่านอะระกันโยมา ก็จะถึงศรีเกษตร
เลียบชายฝั่งไปเป็น คามลังกา (อีกชื่อหนึ่งของ ลังกาสุกะ)
เลียบชายฝั่งขึ้นไป ก็เป็นกลุ่มเมือง ทวารวดี
เลยออกไปก็เป็น อิศานปุระ (อาณาจักรเจนละ)
และสุดทางที่ มหาจามปา ซึ่งแคว้นนี้ใกล้จีน จีนเลยมีชื่อเรียกเฉพาะว่า หลินยี่

จากนั้นอีกไม่นาน ลังกาสุกะก็อ่อนกำลังลง เจ้าเมืองนครศรีธรรมราช ก็สถาปนาอาณาจักรตามพรลิงค์ ควบรวมลังกาสุกะเป็นประเทศราช
ทางศรีเกษตรก็ไม่ต่าง มอญก็มีกำลังขึ้น สถาปนาอาณาจักรสุธรรมวดี (สะเทิม)
1182 อาณาจักรละโว้ก็กำเนิดครอบพื้นที่ฟากตะวันออกของทวารวดี
ทางเหนือในแผ่นดิน ก็เกิดหิรัญนครเงินยาง ขึ้นแทนที่สุวรรณโคมคำ ด้วยเช่นกัน

ก็เหลืออิศานปุระ กับนครจามปา ยังอยู่เหมือนเดิม