ฐานข้อมูลสำคัญ

เนื้อเรื่องมีการสปอยไม่มากก็น้อย โปรดพิจารณาตนว่าต้องการสปอยหรือไม่ หากท่านไม่ต้องการกรุณากดปิดด้วยค่ะ

เนื้อเรื่อง เรท 18+ อายุต่ำกว่า18 ควรใช้วิจารณญานในการอ่านด้วยค่ะ

เนื้อเรื่องอาจจะบิดเบือนเล็กน้อยเพื่อความสนุก

และเรื่องนี้ อีคนแต่งหวีดขั้นสุดเจ้าค่าาาาาาาาา

หลังจากการปฏิวัติได้ไม่นาน มาร์คัสก็ตัดสินใจกลับมาหาคาร์ลอีกครั้ง และดูเหมือนวันนี้ มาร์คัสจะไม่ได้มาคนเดียวเสียด้วย

"มาร์คัส..."

"ลีโอ...สบายดีไหม ไม่เป็นอะไรมากแล้วใช่ไหม? ต้องขอโทษด้วยเรื่องคราวนั้น"

มาร์คัสเอ่ยขอโทษออกมาก่อน ลีโอที่ตอนนี้กลับตัวกลับใจแล้วมาอยู่กับพ่อแทนที่หุ่นผู้ดูแล ตอนนี้คาร์ลทำได้แค่นอนอยู่บนเตียง แต่เขาก็ยังสามารถพูดคุยได้อย่างปกติดี ลีโอ เกิดความรู้สึกผิดขึ้นในใจอย่างมาก เขาทำร้ายหุ่นที่มีความรู้สึกอย่างมาร์คัส ไหนเขาจะไม่ทำอะไรเอาแต่ขอเงินพ่อไปสูบยาไปวันๆอีก มันไม่แฟร์เลย ที่มาร์คัสจะเป็นฝ่ายขอโทษคนเดียว

"ฉันผิดเอง ฉันเดินทางผิด แต่ดูนายตอนนี้สิ กลายเป็นหัวหน้าเจริโก้ องค์กรใหญ่ไปแล้ว..."

"ฮะๆ นั่นสิ มีงานต้องทำเยอะเลย"

"จะว่าไป หุ่นตัวนั้น..."

"กำลังจะพาไปให้คาร์ลรู้จักน่ะ...แฟนฉันเอง"

"ห๊ะ? ก็...ใช้ได้อยู่นะ ไปกันเถอะ พ่อรออยู่"

มาร์คัสเดินเข้าไปจับมือหุ่นหนุ่มร่างสูงบาง ที่ยืนนิ่งอยู่ให้เดินขึ้นไปที่ห้องคาร์ล ถึงแม้สายน้ำเกลือหรือเครื่องมือแพทย์จะเยอะแยะไปหมด แต่คาร์ลก็ยังยิ้มรับลูกชายทั้งสอง

"มาร์คัส...ยินดีด้วยกับอิสรภาพ"

"ขอบคุณครับ คาร์ล...อาการเป็นยังไงบ้างครับ?"

"ก็เฉยๆ ขอบคุณมาก"

"จริงสิคาร์ล ผมจะมาแนะนำ หุ่นตัวนึงให้คุณรู้จัก"
"?"

คาร์ลทำหน้าสงสัยก่อนจะชะเง้อดูหนุ่มน้อยที่ยืนแอบอยู่หลังมาร์คัส เขาเดินออกมาอย่างหวาดระแวงเล็กน้อยก่อนจะแนะนำตัว

"สวัสดีครับ ผมชื่อ คอนเนอร์ เป็นหุ่นสืบสวนสอบสวน ของสำนักงานตำรวจจากไซเบอร์ไลฟ์ครับ"

การแนะนำตัวยังคงเหมือนตอนที่ทำงานให้ไซเบอร์ไลฟ์ แต่ตอนนี้ ไซเบอร์ไลฟ์ถูกปิดตัวลงไปแล้ว พร้อมด้วยการก่อตั้งองค์กรเจริโกที่เปลี่ยนจากผู้ปฏิวัติเป็น ผู้ดูแลประชากร และคุ้มครองหุ่น

"โอ้..."

"ไม่มีไซเบอร์ไลฟ์แล้วนะคอนเนอร์"

"ขอโทษครับมาร์คัส"

"ไม่ๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่านายนะคอนเนอร์"

มาร์คัสเริ่มลนลานเมื่อเห็นไฟLEDเปลี่ยนจากสีฟ้าเป็นสีเหลือง เขารู้ดีว่าตอนนี้คอนเนอร์ยังปรับตัวไม่ได้ที่ต้องเป็นเจ้าชีวิตของตัวเอง โดนดุนิดหน่อย คอนเนอร์ก็จิตตกแล้ว แต่ยี่เขาแค่บอก ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ

"ฮะๆๆๆ...ไม่เคยเห็นมาร์คัส ร้อนรนใจขนาดนี้เลยนะ หุ่นตัวนี้เป็นอะไรกันแน่ ถึงทำให้มาร์คัสผู้เคร่งขรึม กลายเป็นผู้ชายขี้ห่วงใยแบบนี้หึ?"

มาร์คัสคาดการณ์ว่า คาร์ลอาจจะรู้แล้วว่า เขากับคอนเนอร์เป็นอะไรกัน แต่มาร์คัสก็ตัดสินใจที่จะบอกออกไป

"คอนเนอร์ เป็นคนรักของผมครับ...อยากให้มาเจอหน้าคุณหน่อย เผื่อจะสอนอะไรเขาได้บ้างฮะๆๆ"

"มาร์คัส คุณคิดดีแล้วเหรอครับ?"

"แน่นอน"

"มานี่หน่อยสิคอนเนอร์"

"ครับ คาร์ล"

คอนเนอร์เดินเข้าไปนั่งลงใกล้ๆเตียงของคาร์ล คาร์ลจับมือของคอนเนอร์ขึ้นมา ก่อนจะพูดอะไรบางอย่าง

"มาร์คัส...เป็นคนดีนะ เขาห่วงใยผู้อื่น เขารักนายมากนะคอนเนอร์ ดูแลเขาดีๆ เขาเป็นลูกชายฉันคนนึงเหมือนกัน ฉันเป็นพ่อของเขา ตอนนี้ นายเองก็เป็นลูกฉันเหมือนกัน ดูแลกันและกันดีๆนะ คอนเนอร์"

"..."

คอนเนอร์นิ่งเงียบ ไม่พูดอะไร มีเพียงน้ำตาสีใสที่หยดลงมา เขาเอามือของคาร์ลขึ้นมาแตะที่หน้าผาก และตอบปากรับคำของคาร์ล

"ครับ คาร์ล"

มาร์คัสยิ้ม เดินเข้ามาโอบคอนเนอร์ ก่อนจะยิ้มให้คาร์ล คอสเนอร์เอาหน้าซุกอกของมาร์คัส ไม่มีเสียงสะอื้น มีเพียงความชื้นที่ไหลผ่านเสื้อ

มาร์คัสจับมือของคอนเนอร์ หนังเทียมเริ่มหายไปเหลือเพียงผิวหนังสีขาวขุ่น ผิวแท้ของเหล่าหุ่นยนต์ มาร์คัสเลยถามคำถามออกไป

"ร้องไห้ทำไมคอนเนอร์"

"มัน...แปลกมาร์คัส อบอุ่น พวกเราไม่มีความรู้สึก ร้อนหรือหนาว เราไม่ใช่หุ่นเด็ก แต่ทำไม...ผมถึงรู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน มาร์คัส... ระบบของผมมันรวนรึเปล่า?"

" ไม่คอนเนอร์ ระบบนายไม่ได้รวน ความรักของพ่อแม่ ก็แบบนี้แหละ"

"แต่กับแฮงค์ไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย"

"ฮะๆ นั่นสินะ"

พอพูดถึงแฮงค์ หน้าของมาร์คัสก็เริ่มเปลี่ยนสี จริงอยู่ว่าแฮงค์ไม่ได้ข้ามที่เขากับคอนเนอร์คบกัน แต่หากว่า ตอนที่ไปแนะนำตัวนั้น เจอกันครั้งแรก แฮงค์ก็เอาปืนจ่อหัวเขาก่อนจะพูดว่า

"ถ้าเอ็งทำคอนเนอร์เสียใจ เอ็งตายแน่"

พ่อตา กับพ่อ ทำไมมันต่างกันอย่างนี้หนอ มาร์คัสคิด หลังจากนั้น ทั้งสี่ ก็อยู่กินข้าวด้วยกัน โดยมาร์คัสเป็นคนทำอาหารอย่างที่เคยทำ คอนเนอร์ยังคงนั่งอย่างเรียบร้อยข้างๆมาร์คัส เสียงหายใจเบาๆของคอนเนอร์ และท่านั่งที่เรียบร้อยน่ารักนั่นทำเอามาร์คัสอยากจะวางกระทะแล้วหันไปจูบสักที

จริงสิ...จูบ...คอนเนอร์ ไม่เคยจูบนี่?

"คอนเนอร์"

"ครับ?"

มาร์คัสวางกระทะลง เบาไฟ แล้วหันมาจูบคอนเนอร์ที่นั่งมองอยู่ที่เคาท์เตอร์...และปฏิกิริยาที่ได้คือ 

[นิ่ง]

"ให้ตายเถอะ นายไม่มีฟังก์ชั่นนั้นรึไง!"

"?"

งง คอนเนอร์เกิดการประมวลผลอย่างถี่ถ้วนว่าทำไมมาร์คัสถึงโกรธเขาแบบนี้ ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่สิ่งที่ทำเมื่อครู่คือการจูบ ใช่ แต่ ทำไปเพื่ออะไรเรื่องนี้เขาไม่รู้หรอก ไฟLEDของมาร์คัสกระพริบนิดหน่อย ก่อนจะกลับมาเป็นสีฟ้าตามปกติ...

"เกิดอะไรขึ้นครับมาร์คัส คุณโกรธ?"

"เปล่า หัวร้อนนิดหน่อย ที่ว่าทำไมนายไม่มีฟังก์ชั่นนั้นบ้าง เหมือนนอร์ทไรงี้"

"? นอร์ท เป็นเซ็กส์แอนดรอยนี่ครับ? ผมเป็นตำรวจ ไม่จำเป็นต้องมีฟังก์ชั่นนั้นหรอกครับ"

/ก็จริงเว้ย...แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว!

"แต่ตอนนี้นายมีฉันแล้วนะ ถ้ากลับไปฉันจะให้นอร์ทสอนนายเรื่องนั้น"

"ไม่จำ-"

มาร์คัสก็ถือโอกาสจูบริมฝีปากนุ่มอีกครั้ง คอนเนอร์ปิดปากเงียบ ก่อนจะช่วยยกอหารไปที่โต๊ะทานข้าวอย่างเงียบๆ วงLED กระพริบสีเหลืองเบาๆ ก่อนจะกลับมาเป็นสีฟ้าเช่นเดิม มาร์คัสที่ไม่ทันได้เห็เพราะมัวแต่จัดโต๊ะให้คาร์ลอยู่...

ไม่นานทั้งสองก็แยกย้ายกลับบ้าน ก่อนที่คอนเนอร์จะกลับบ้านผู้หมวดแฮงค์ มาร์คัสก็ให้ไปเจอกับนอร์ทก่อน 

"มาร์คัสบอกรึยังว่าให้นายมาทำอะไรที่นี่"

"ครับ นอร์ท"

"ไม่ต้องพูดเพราะกับฉันก็ได้นะ"

"แต่มาร์คัสชอบนี่ครับ"

/ตายแล้วอีตามาร์คัสชอบคนเรียบร้อยแบบนี้เหรอเนี่ย คงชอบพวกใสซื่อบนเตียงเหรอเนี่ย เดี๋ยวเจ้จัดให้

....หลังจากสามชั่วโมงผ่านไป การติวพิเศษ ก็สำเร็จ นอร์ทเสริมฟังก์ชั่นใหม่ให้โดยที่ไม่ถามมาร์คัสก่อนล่วงหน้าแต่คาดว่ามาร์คัสจะต้องชอบมันแน่

"กลับไปที่ห้อง แล้วทำอย่างที่บอกนะ"

คอนเนอร์พยักหน้า ระหว่างเดินไปที่ลิฟต์ก็พลางคิดเรื่องต่างๆ นี่อาจจะนำไปสู้เรื่องบนเตียงครั้งแรก การที่LEDที่ขมับกระพริบเป็นสีเหลืองบ่งบอกถึงความวิตกกังวลและ...เขินอาย...

"มาร์คัส..."

หลังจากเตรียมตัวมานาน สรุปก็ต้องมารอมาคัสเตรียมเอกสารของเจริโก้ซะงั้น ทิ้งให้คอนเนอร์อนานจนเข้าหมวดประหยัดพลังงาน (หลับนั่นแหละ)

หลังจากทำงานอยู่นาน มาร์คัสก็เดินมาดูคอนเนอร์ที่นอนอยู่เสื้อเชิตที่ถูกปลดกระดุมอยู่สองสามเม็ดบ่งบอกว่าเจ้าตัวนั้นเตรียมตัวมาอ่อยเขาเต็มที่หรือไม่ก็นอร์ทเป็นคนทำให้

"คอนเนอร์ คอนเนอร์ครับ"

มาร์คัสเรียกคอนเนอร์เบาๆก่อนจะจูบลงที่ขมับของคอนเนอร์ ร่างบางกว่าลุกขึ้นพลางจูบที่ริมฝีปากหนาอย่างที่นอร์ทสอน แต่ดูเหมือน ความง่วงนอนนั้นมากกว่า การอ่อย...

"จุ๊บ...มาร์คัส ผมง่วงขอนอนต่อนะครับ ดะ เดี๋ยว มาร์คัส คุณจะทำอะไร?"

มาร์คัสที่รีบถอดเสื้อคลุมของคอนเนอร์ให้ลงไปกองกับพื้นห้องทันที เหลือไว้แค่เสื้อเชิ้ตตัวบาง ที่คอนเนอร์เริ่มยกมือห้ามปราม เอาดีๆ เขาน่ะอยากจะอ่อนโยนกว่านี้เพราะนี่เป็นครั้งแรกของคอนเนอร์ แต่ว่า...

ทั้งดูดที่หน้าอกผ่านเสื้อเชิ้ต

ทั้งกัดที่ต้นคออย่างหื่นกระหาย

ที่ต้นคอของคอนเนอร์มีแต่รอยแดงช้ำเต็มไปหมด เสียงหายใจที่ติดขัดนั้นอาจจะทำให้มีความขัดข้องนิดหน่อยเกี่ยวกับคอนเนอร์...

"มาร์คัส...อ๊ะ หยุด หยุด...ผม ระบบของผมมัน รวน-"

ก๊อกๆๆ

"ใครมาตอนนี้!"

มาร์คัสสบถก่อนจะรีบเดินออกไปเปิดประตู คอนเนอร์ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียงเพราะอาการตกใจ พลางได้ยินเสียงแว่วๆออกมาจากด้านนอก

"เอาของมาฝาก"

จากนั้นก็ตามด้วยเสียงมาร์คัสที่ปิดประตูกกระแทกหน้าใครสักคน ก่อนจะรีบเดินมาหาคอนเนอร์ พลางถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแต่รอนกล้ามของมาร์คัสที่สวยงามมากเสียจนคอนเนอร์เกิดความรู้สึกอยากจะเข้าไปสัมผัสมัน

"นั่นมัน อะไรเหรอครับมาร์คัส? มาร์คัส? เดี๋ยวสิมาร์คัส กางเกงผม ถอดไม่ได้นะ อย่าถอดนะครับ!"

คำพูดห้ามปรามนั้นดูไม่เป็นผล มาร์คัสรีบถอดกางเกงของคอนเนอร์ออก พลางสอดนิ้วเข้าไปช้าๆ...

"มะ มาร์คัส นั่น ทำอะไรน่ะ! อึก อ๊ะ...หยุดก่อนมาร์คัส ผม ผมรู้สึก แปลกๆ...อ๊ะ อือ..."

"...ชอบไหม คอนเนอร์..."

"มะ...ไม่รู้ ไม่รู้ครับมาร์คัส ระบบผมมันรวน มัน รวนไปหมด อื้อ!"

"ตรงนี้?..."

หลังจากที่ควานหาอยู่นานก็เจอจุดที่มนุษย์เรียกว่าจุดกระสัน... มาร์คัสก้มลงมองสิ่งที่นอร์ทให้มา...ไวเบรเตอร์ เขาตัดสินใจใช้มัน โดนการเปิดเครื่องแล้วสอดเข้าไปจนสุดกดย้ำๆที่จุดกระสันจนคอนเนอร์สะดุ้งเฮือกเข้ามากอดที่เอวของมาร์คัส

ครืดดดดด

"อ๊า! มะ มาร์คัส! มัน มัน ฮ๊าาาาา ไม่ไหวแล้วมาร์คัส ผม ผม อ๊ะๆๆๆๆ ยะ อย่า ไม่ไหว อร๊างงงง!!!"

พรวด...

"หือ?...น้ำ?"

"งือ....มาร์คัส... ขอโทษ ผมขอโทษ ฮ๊า♡"

มาร์คัสดึงคอนเนอร์เข้าใกล้ ก่อนจะกดลงที่ท้องน้อยนิดหน่อย เขาเห็นว่ามีน้ำสีขาวขุ่นเลอะที่กางเกงของเขาและหน้าท้องของเขา ก่อนจะปาดมันขึ้นมาวิเคราะห์เล็กน้อย แล้วเอาเข้าปากของคอนเนอร์ ได้ข่าวมาว่าเจ้าตัวชอบเอาของเหลวเข้าปากเพื่อวิเคราะห์

"ไปเอามาจากไหน นอร์ททำให้เหรอ?"

"อือ..."

เขาล่ะอยากจะวิ่งไปขอบคุณนอร์ทจริงๆที่ทำให้เขา เขามีระบบนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะอะไรไม่รู้ แต่รู้แค่ว่ามี เพราะฉะนั้น คืนนี้ คอนเนอร์ไม่รอดแน่นอน

คอนเนอร์ก้มลงไปเห็นสิ่งที่นูนขึ้นจากกางเกงของมาณืคัส จากที่เรียนมาจากนอร์ท เขาก็รู้ว่าต้องทำยังไง

"จุ๊บ...มาร์คัสครับ ผมขอนะ"

"?"

"ขออม×××ของคุณนะครับ...นะ..."

ไม่พูดเปล่าคอนเนอร์ก้มหน้าลงใช้ฟันซี่สวยนั่นดึงซิปลง สิ่งนั้นมันดูจะอึดอัดจนคอนเนอร์คาดว่ามาร์คัสอาจจะเจ็บอยู่ก็ได้ 

มาร์คัสก้มดูคอนเนอร์ที่อ้าปากครอบครองแท่งเนื้อของเขา เสียงน้ำลายนั้นดังไปทั่ว คอนเนอร์เองก็ยังกระตุกเพราะไวเบรเตอร์อยู่ แต่ก็พยายามควบคุมตัวเองให้สนใจอมสิ่งตรงหน้า

"อึก...คอนเนอร์ หยุดก่อน ซี๊ด..."

ก็เหมือนเมื่อครู่ที่คอนเนอร์ร้องห้ามแต่มาร์คัสไม่หยุด ครั้งนี้ก็เช่นกัน ยิ่งบอกให้หยุด คอนเนอร์ก็ยิ่งอมให้ลึกขึ้นจนสุดลำ ไม่นานน้ำสีขาวขุ่นเช่นเมื่อครู่ก็ไหลเข้าคอลงไป

น้ำใสๆไหลลงตามมุมปากของคอนเนอร์อย่างห้ามไม่อยู่ เสียงไวเบรเตอร์ยังคงอยู่ ที่เพิ่มคงเป็นความหื่นกระหายของมาร์คัส ที่ตอนนี้กดคอนเนอร์ลงกับเตียงแล้วจ่อทางด้านหลังของคอนเนอร์

สวบ!

"อ๊า!♡ มาร?คัส มาร์คัส♡~"

"คืนนี้ อึก ไม่ต้องนอนคอนเนอร์ ยันเช้าแน่นอน"

หุ่นยนต์ไม่มีความเหนื่อย ยกเว้นคอนเนอร์ที่ใส่ระบบใหม่ให้เหนื่อยและเสียพลังงานเฉพาะเวลาที่ทำกิจเหล่านี้

.

.

.

"อ๊ะๆๆๆๆๆๆ มะ มาร์คัส ผะ ผมคาดว่า จะ ร่วง อ๊า!♡"

"กอดคอไว้สิ อึก..."

นี่รอบที่สามแล้วของคืนนี้ที่มาร์คัสเสร็จด้านในตัวขอคอนเนอร์ ร่างบางที่ถูกประคองขึ้น รีบเอาแขนโอบคอมาร์คัส ในขณะที่อีกฝ่าก็กระแทกไม่หยุดหย่อน น้ำสีขาวไหลเยิ้มลงตามง่ามขาบาง

"มาร์คัส อื้อๆๆๆ จะออกแล้ว จะ- อื้อออออ♡♡♡"

"ซี๊ด...คอนเนอร์...อา...คอนเนอร์"

ไม่มีเสียงตอบรับจากร่างบาง มาร์คัสวางตัวคอนเนอร์ลงบนเตียงก่อนจะกระแทกอีกสองสามที เพื่อปลุกร่างบาง

"อิ๊...อ๊ะๆๆๆๆ ไม่ไหวแล้วมาร์คัส อ๊ะ หะ หากคุณทำอีก ผม ผมต้อง shut down แน่ อ๊ะๆๆ"

"ไม่คอนเนอร์ ไม่มีทางที่นายจะshut down แน่ เพราะฉะนั้น...ทำกับฉันนะ รักนายนะคอนเนอร์"

"ระ อ๊า รักครับ ผมก็รักคุณ งือ แรง แรงเกินไปแล้ว!"

มาร์คัสทำจนถึงเช้า และทำจนกระทั่ง คอนเนอร์เปิดระบบประหยัดพลังงานโดยอัตโนมัติ ทิ้งให้มาร์คัส นอนยิ้มอยู่ข้างๆ ก่อนจะพาคอนเนอร์ไปล้างตัว

เช้า

"อือ..."

กำลังทำการกู้ระบบ

10%

50%

70%

100%

การกู้ระบบเสร็จสิ้น

ปิดโหมดประหยัดพลังงาน

"มาร์คัส..."

"ครับ?"

เสียงทุ้มต่ำดังอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับเสียงกระดาษที่ถูกเปลี่ยนหน้า คอนเนอร์หันไปก็เห็นมาร์คัสที่เปลือยอกท่อนบนนอนอ่านเอกสารอยู่ข้างๆ คอนเนอร์เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะทำตาปริบ อย่างอยากรู้อยากเห็น

"งานของเจริโกน่ะ ไหนมาจูบอรุณสวัสดิ์หน่อยสิ พ่อนักสืบ"

คอนเนอร์ยื่นหน้าไปให้มาร์คัสจูบเบาๆ ไม่ทันจะเอ่ยอะไร เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น โดยส่วนตัวแล้วพวกแอนดรอยไม่จะเป็นต้องใช้มัน แต่ก็จำเป็นต้องใช้โทรศัพท์เพราะต้องคุยกับพวกมนุษย์

"ผู้หมวดโทรมา..."

"ตอบรับสาย"

"คอนเนอร์?!"

มาร์คัสตกใจมากที่คอนเนอร์กดรับอย่างรวดเร็ว เขาลืมไปว่าคอนเนอร์มีระบบให้ตอบรับคำขอของผู้หมวดทันที

"ไอ้มาร์คัส! แกทำอะไรคอนเนอร์!"

"ผู้หมวดใจเย็นๆ ก่อนนะครับ"

"แฮงค์ พวกเรา- อุบ..."

"ไม่มีอะไรครับผู้หมวด-"

"ใครเชื่อก็บ้าแล้ว!"

ก๊อกๆๆๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมด้วยเสียงของซิม่อนที่ตะโกนบอกให้มาร์คัสไปรับมือกับผู้หมวดที่ยืนรออยู่หน้าตึกพร้อมกับปืนลูกซอง แน่นอนว่านี่คือเรื่องส่วนตัวของมาร์คัสจึงไม่มีใครอยากที่จะจัดการให้เท่าไหร่นัก

มาร์คัสเดินลงลิฟต์ไปทั้งๆที่ถอดเสื้ออยู่อย่างนั้น โดยไม่ทันเห็นว่าคอนเนอร์ที่หยิบผ้าห่มมาคลุมตัวเดินตามมาขึ้นลิฟต์อีกตัวนึง 

ใช่ ก็อย่างที่คุณคิด เมื่อแฮงค์เห็นคอนเนอร์ที่ว่างเปล่าที่เต็มไปด้วยรอยกัดกับแผ่นหลังของมาร์คัสที่เต็มไปด้วยรอยข่วน ทำเอางแฮงค์แทบจะเอาปืนเป่าหัวมาร์คัสเสียตรงนั้น

ตอนนี้ทุกอย่างก็ราบรื่นดีแล้ว เว้นเสียแต่ว่าพ่อตาอย่างแฮงค์จะยอมรับลูกเขยอย่างมาร์คัสเมื่อไหร่เท่านั้นเอง

#marnor