“นี่นายรักฉันจริงๆ หรือ ตีสองหน้า?”

โจชัวเอ่ยเมื่อเห็นจุนที่นอนเมาไม่ได้สตินอนอยู่ที่บริเวณโซฟารับแขกและเมื่อเปลือกตาสีมุกของอีกฝ่ายเปิดขึ้น เขาก็หลับตาลงพร้อมกับพึมพำอะไรซักอย่างที่แม้แต่คนที่อยู่ใกล้ๆก็ไม่สามารถจับความได้

 “หรือว่าจริงๆแล้วนาย….”

“ไม่เคยรักฉันกันเลยนะ”

น้ำเสียงน้อยเนี้อต่ำใจดังขึ้นเบาๆราวกับเจ้าของคำพูดไม่ต้องการให้ใครได้ยินมันถึงแม้ว่าคนที่นอนนิ่งๆอยู่นั้นจะได้ยินมันอย่างชัดเจนก็เถอะ

เมื่อจัดห้องและของที่รกรุงรังเสร็จ โจชัวก็เดินหายลับไปในห้องน้ำพร้อมกับหยิบกาละมังใส่น้ำพร้อมผ้าผืนเล็กมาเช็ดใบหน้าหล่อเบาๆ

“อือ….”

เสียงคางอื้ออึงจากในลำคอเมื่อน้ำเย็นๆลูบหน้าตาเขาลืมตาอย่างรำคาญใจนิดๆ แต่ก็ยอมให้คนตัวเล็กเช็ดตัวอย่างโดยดี

“นี่ พี่จีซู…”

“เรา…”

“…เลิกกันดีมั้ย?”

มือบางชะงักทันทีที่ฟังคำพูดของชายหนุ่มอันเป็นที่รักจบประโยคเขาลอบถอนหายใจเล็กๆพร้อมกับสะบัดหัวเบาๆเพื่อไล่น้ำสีใสที่เอ่อล้นออกมา

“ผมไม่อยากให้พี่มาเสี่ยงเลย”

“ธุรกิจของผม มันมีทั้งผิดกฎหมายกับไม่.. ผมว่าพี่รู้”

“และ…พี่กำลังจะเป็นเป้าหมายของพวกมัน

จุนเอ่ยพลางทิ้งมืออย่างหมดแรงแต่คนตัวเล็กก็พยักหน้าอยากเข้าใจอีกฝ่าย เขายิ้มให้ร่างบางก่อนที่โจชัวจะยกกะละมังออกไป จุนยกยิ้มขึ้นอย่างเครียดๆแต่ก็ผ่อยคลายลงเมื่อเห็นร่างบางที่วุ่นอยู่กับการเก็บของเขายิ้มพร้อมกับพึมพำเบาๆกับตัวเองว่า

“แค่ชั่วคราว…ก็พอแล้วล่ะ”

เรื่องของหัวใจน่ะ…

…ไม่มีใครรู้หรอกนะ นอกจากเจ้าตัว