จากตอนนี้ก็นานแล้วที่พวกเขาทั้งสองต่างยุ่งกับงานและชีวิตประจำวัน

แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะแย่ลงหรือดีขึ้น

นั่นรวมถึงการพบเจอและการลาจาก

ของควอนซูนยองและจอนวอนอู

ยามอาทิตย์สดใสที่กำลังแผดผิวกายและแผ่ความร้อนมาสู่ผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมา แต่นั่น มันก็ไม่ได้ช่วยทำให้ควอนซูนยองรู้สึกแย่เลยซักนิดทังที่มีแสงแดดกระทบผิวกายอยู่กลายๆ

เขากวาดตามองหาเพื่อนสนิทสมัยเด็กจนถึงปัจจุบันในท่ามกลางผู้คนนับร้อยเอาเข้าจริง พวกเขาก็ไม่ได้เจอกันนานแล้ว อาจซะหนึ่งปีหรือสองปี… เขาหวังว่าอีกฝ่ายคงไม่เปลี่ยนลุคไปซะก่อน

ซูนยองยกยิ้มขึ้นในขณะที่มองเข้าไปในคาเฟ่ที่อยู่ใกล้ๆเมื่อเขาเห็นเพื่อนสนิทหน้าแมวนั่งอยู่ข้างใน เจ้าตัวก็รีบสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้ทันที

กรุ้งกริ้ง ~

เสียงกระดิ่งหน้าร้านที่ดังเฉพาะตอนที่ประตูถูกเปิดเท่านั้นก็ดังขึ้นนั่นทำให้จอนวอนอูรู้ตัวแล้ว

ว่าคนที่เขานัดมาถึงเสียแล้ว

“เจอกันแล้วนะ ที่รัก”

ซูนยองเอ่ยอย่างขำขันเมื่อเห็นเพื่อนหน้ามุ่ยลงทันทีที่ได้ยินประโยคต่อท้ายแต่ก่อนที่ฝ่ายพูดแซวเมื่อครู่จะหน้าซีดลง เจ้าของแก้วนมเย็นก็เอ่ยขึ้นก่อนว่า

“งั้นเรามาเป็นที่รักกันจริงๆมั้ยล่ะ”

“จะได้เรียกถนัดปากมากขึ้น”

“หื้ม ว่าไง ควอนซูนยอง?”