“นี่ฉันไม่อ้วนเกินไปเหรอคะ มินกยองออนนี่”

            เยบินพูดพลางหมุนตัวไปมาหน้ากระจกบานใหญ่เธอถอนหายใจอย่างใจเสียที่ชุดโปรดของเธอสมัยมัธยมต้นเริ่มใส่ไม่ได้เสียแล้ว

            “ไม่หรอก เธอกำลังโตนะเยบิน จะตัวใหญ่ขึ้นก็ไม่แปลก”

            มินกยองตอบพลันละสายตาจากหนังสือจิตวิทยาเล่มโปรดเธอถอดแว่นสายตาวางไว้บนโต๊ะอ่านหนังสือ พร้อมกับเดินไปหาเยบินที่ยืนไม่ห่าง

            เจ้าของห้องมองน้องสาวที่มาปรับทุกข์กับเธอเรื่องหุ่นพลางถอนหายใจมินกยองวางมือไว้บนไหล่บางของอีกฝ่ายพร้อมกับเอ่ยว่า

            “เอางี้ เราไปช็อปปิ้งเสื้อผ้าใหม่กันไหมช่วงนี้ถ้าออนนี่ดูไม่ผิด มันน่าจะ SALE กันเยอะนะเพราะมันจะเข้าฤดูหนาวแล้วนี่หน่า”

            มินกยองเดินกลับไปปิดโคมไฟพร้อมกับคว้าของจำเป็นและโค้ทเตรียมจะออกไปข้างนอก แต่ทว่า เยบินกลับคว้าแขนอีกฝ่ายไว้พร้อมทำสีหน้าเศร้า

            “ไม่เอานะคะฉันไม่อยากให้ออนนี่เสียเงินกับเรื่องพวกนี้นะคะ”

            เยบินเอ่ยพร้อมกับวางชุดที่ทาบตัวเมื่อครู่ลงพร้อมกับฉุดมือคนพี่ลงไปนั่งกับพื้นด้วย

            “ไม่เป็นไรหรอกหน่า”

            “ถึงเยบินจะน้ำหนักเท่าไหร่ออนนี่ก็รักนะ”

            “ก็ออนนี่มีแฟนคนเดียวนี่หน่า”

 ฉับพลัน รอยยิ้มของคังเยบินก็ปรากฏบนใบหน้าหวาน