วันนี้เป็นอีกวันที่เศร้า
ก้อนเศร้าทับถมจนเอาออกไปไม่ได้
เหมือนว่าเอาออกไปเท่าไหร่ก็ไม่หมดเสียที

ที่ยังต้องมีชีวิตอยู่ตอนนี้ ไม่ง่ายเลย
ทุกเรื่อง ก็ดูเป็นเรื่องที่ต้องพยายามอย่างมาก

( เกลียดคำว่าพยายาม เพราะมันทำให้นึกถึงพ่ออยู่ตลอด 
แต่ถึงยังไง ในชีวิตก็คงจะหนีคำนี้ไม่พ้นสินะ )

ถึงจะเหนื่อยมาก
แต่ก็ขอบคุณที่วันที่ผ่านมา
เรามีแรงทำอะไรแบบนี้
ไม่มีอะไรฮีลใจ ได้เท่ากับเราฮีลตัวเอง
เพราะมีแค่เรา ที่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร

พอวันที่เศร้ามาก
แล้วเลื่อนมาเห็นคลิปที่ตัวเองพยายามทำ vlog กับแมว
ก็รู้สึกถึงความรัก ความสุข ที่ถูกบันทึกเอาไว้

วันที่เหนื่อยมาก
ไม่มีแรงแม้แต่จะกลั่นถ้อยคำมาจากสมองเพื่อเขียนบันทึก
แต่ก็ยังมี vlog นี้ ที่ทำให้รู้สึกถึงก้อนความรัก ความสุข ที่บรรจุเอาไว้

มันไม่ใช่ vlog ที่เพอร์เฟคอะไร
แต่มันกลับมีค่าต่อจิตใจของเรา
ต่อให้ไม่มีคนดู แต่มันก็คุ้มแล้วที่ได้ทำออกมา


ขอบคุณทุกอย่างที่เกิดขึ้น
ขอบคุณทุกอย่างที่เข้ามา
ขอบคุณทุกอย่างที่เสียไป