(Teruki's Part)

ตอนนี้ผม... นั่งอยู่ข้างทากะฮิโระเซมไป...

และฮิโระเอง ก็นั่งอยู่ข้างโทรุเซมไป....

.

.

.

(ย้อนไปเมื่อประมาณ 3 ชม.ที่แล้ว)

.

"นิชิซาว่า โทรศัพท์ฉันอยู่ไหน..." ฮิโระถามผมด้วยสีหน้าแตกตื่น

"บนหัวเตียงไง.. ฉันปิดนาฬิกาปลุกไปแล้วนะ"

"งั้นเดี๋ยวฉันมา..."

ผมเห็นฮิโระเดินออกไปที่ระเบียงเพื่อโทรหาใครบางคน ก่อนจะกลับเข้ามา

"แต่งตัวซะ.."

"เราต้องแก้ปัญหานี้ด่วนเลย"

"มีอะไรหรอ ฮิโระ"

"เถอะน่า เร็วเข้า..."

ฮิโระรบเร้าผมด้วยความร้อนรนก่อนจะรีบเดินไปเตรียมตัว

...........................................................................................................................................................

(ตัดมาที่ปัจจุบัน)

"เอ่อ..... ขอถามอะไรหน่อยได้มั๊ย" ผมพยายามทำลายความเงียบที่เกิิดขึ้น

"ทำไมทากะฮิโระเซมไปถึงมานั่งตรงนี้..." ผมถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

"นายยังไม่รู้หรอเทรุกิ" คนข้างๆผมพูดออกมา

"พี่ครับ พี่ยังไม่ได้เล่าให้เจ้าทึ่มนี่ฟังหรอครับ" 

เจ้าทึ่ม.... พอโดนคนอื่นเรียกนอกจากฮิโระแล้วรู้สึกแปลกๆแฮะ..

ว่าแต่... ทำไมทากะฮิโระเซมไปถึงเรียกฮิโระว่าพี่ครับ...

แล้วทำไมฮิโระถึงเรียกผมว่านิชิซาว่า....

"ก็มันฉุกละหุกนี่นา..."

"เทรุ.... นายคิดว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง.." ทากะฮิโระเซมไปหันมาถามผม

"ก.. ก็แบบ มากินข้าวนอกบ้าน"

"เฮ้อ..."โทรุเซมไปที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนที่ทากะฮิโระเซมไปจะหันไปกลั้นขำ

"มันใช่เวลาเล่นมั๊ยล่ะ ฮิโระ" ฮิโระที่นั่งอยู่ตรงข้ามเอ็ดทากะฮิโระเซมไป...

"...."

"เอ่อ... ผมไม่เข้าใจสถานการณ์เท่าไหร่..."

"ตอนนี้ ฉันน่ะ ฮิโรกิ อยู่ในร่างพี่..."

ทากะฮิโระเซมไปพูดขึ้น

"หา.."

"แล้วคนที่อยู่ในตัวฉัน ก็คือพี่..."

"...."

"นิชิซาว่า... นายโอเคมั๊ยน่ะ" ฮิโระ ไม่สิ ทากะฮิโระเซมไปถามผม...

"ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ครับ หมอนี่เด๋อแบบนี้อยู่แล้ว"

"ตอนนี้ผมกับพี่ควรจะหาทางแก้ปัญหานี้ก่อน"

"เอ่อ.. ทากะ..." โทรุเซมไปพูดแทรกขึ้นมา...

"ไม่ชินอ่ะ..."

"..."

"..."

ใช่ครับ โทรุเซมไป.. ปกติเวลาผมคุยกับทากะฮิโระเซมไป ผมก็กลัวแทบแย่ ยิ่งตอนนี้ ผมคิดว่าผมอาจจะตายจริงๆแน่ๆ

ผมพยายามส่งสายตาวิงวอนและเข้าใจความรุ้สึกไปให้รุ่นพี่ตรงหน้าผม แต่...

รุ่นพี่ไม่มองผมเลย มองแต่โต๊ะ...

"ทำไงได้ล่ะ..โทรุ"

"ตอนนี้ พี่คิดว่า เราต้องเล่นเป็นอีกฝ่ายไปก่อน จนกว่าจะหาทางแก้ได้แหละนะ" ฮิโรกิ... เอ่อ ผมหมายถึงทากะฮิโระเซมไปพูดขึ้น

"แต่พี่ครับ... ตอนนี้พวกเรามีทัวร์..."

"อย่างน้อยตอนนี้พี่ก็ทัััวร์ในประเทศ"

พี่น้องโมริอุจิ ผู้จำตารางงานได้อย่างแม่นยำ... ทำไมเรื่องเนื้อเพลงน่ะ...

"เทรุ ฉันรู้นะ นายกำลังนินทาพวกฉันอยู่ในใจสินะ"

"อึ่ก... ป.. ป่าวซักหน่อย"

ยิ่งฮิโระอยู่ในร่างทาคาฮิโระเซมไป ผมยิ่งเหมือนจะหยุดหายใจทุกเมื่อเลย

"นายกับฉัน เดี๋ยวเราต้องแยกไปเคลียร์ตารางงานกัน"ทาคาฮิโระเซมไปพูด

"เอ๋! ทำไมเราไม่เคลียร์ตรงนี้หรอครับ"

"เพราะถ้าตารางงานของพวกเราหลุดไป มันต้องยุ่งแน่ๆไงล่ะ"

"ฉันไปคุยกับเจ้าของร้านไว้แล้ว แยกไปกันเถอะ"

"โทรุ นายนั่งรออยู่ตรงนี้กับนิชิซาว่าก่อนละกันนะ"

"เทรุ... นายนั่งอยู่ตรงนี้กับโทรุโอนี่จังไปก่อนนะ"

.

.

.

"...."

เดี๋ยวนะ... ทำไมทาคาฮิโระเซมไปถึงจะไปอยู่กับผมล่ะ..