สวัสดีมินิมอร์ 5555555555
จริงๆเรามีไดอารี่บล็อกอยู่แล้วในมีเดียม แต่วันก่อนเราเพิ่งได้เข้ามาอ่านบล็อกในนี้แล้วติดใจ (ใจง่ายก็ว่าได้5555555) ในตอนแรกก่อนเริ่มเขียนบล็อก เราได้อ่านรีวิวเกี่ยวกับบล็อกจากเว็บๆนึง แล้วเค้าบอกว่ามีเดียมเรียบง่ายดี เว็บอื่นก็จะลูกเล่นเยอะจัด ด้วยความขี้เกียจของเราอ่ะเนอะ เราก็เลือกมีเดียมเลย5555555 อีกอย่างที่น่าสนใจคือเค้าบอกว่าคนสร้างมีเดียมคือคนเดียวกันกับที่สร้างทวิตเตอร์ แล้วเราก็ชอบทวิตมากไง มันเป็นแอพที่สิงได้บ่อยอร่อยไม่เบื่อ ก็เลยเลือกมีเดียม ผลสุดท้ายคือเราเข้ากับนายไม่ได้ว่ะ เราขอโทษ 

เอาจริงๆมีเดียมมันดีนะ แต่พอมาสัมผัสมินิมอร์แล้วชอบที่นี่มากกว่าอะ เพราะงั้นเลยมาลองเขียนจริงดู อาจเพราะมีเดียมเน้นความเรียบง่ายจนบางทีเราก็คิดว่ามันง่ายเกิ๊น เหมือนคุยคนเดียวทุกวัน แล้วก็ฟ้อนท์ภาษาไทยค่อนข้างอ่านยาก ในนี้ฟ้อนท์สวยกว่าแถมมีลูกเล่นมากกว่า เลยตัดสินใจเปลี่ยนมาเขียนในนี้แทน 

เราจะมาพูดถึงการเริ่มเขียนบล็อกของเราก่อน เดี๋ยวลืม เราเป็นคนจำได้ไวแต่จำแป๊บเดียว คนกาก2018 เองครับ 555555

เอาล่ะ เราเริ่มเขียนบล็อกเมื่อตอนปลายเดือนธันวาที่ผ่านมา ในตอนแรกที่เริ่มเขียนก็คือเราเบื่อ เบื่อไปหมดเลย อาจเพราะเพิ่งเรียนจบแล้วยังหางานไม่ได้ เราค่อนข้างกังวลกับอนาคตตัวเอง บวกกับความคิดในช่วงนั้นมีเยอะมากกกกกกก มันมีทั้งสิ่งที่แย่ต่อตัวเองและสิ่งที่เราได้จากความคิดพวกนั้น เราเลยเริ่มเขียนไดอารี่บล็อก เอาไว้บันทึกความคิดที่เกิดขึ้นในละวันทั่วๆไปนั่นแหละ แต่สิ่งที่น่าสนใจก็คือ 'คนเราเปลี่ยนไปทุกวัน' และยิ่งไปกว่านั้นคือ เราค้นพบว่าความคิดเราเปลี่ยนไปทุกครั้งที่ได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ

เรามองว่ามันเจ๋งมากเลย และมันน่าเสียดายถ้าเราได้เรียนรู้มันแล้วพอเวลาผ่านไปเราดันจำมันไม่ได้อะ คนอื่นๆอาจจำได้แม่น แต่ไม่ใช่สำหรับเราเว่ย เราความจำสั้นมากจริงๆ 55555 เศร้าแมะ /เศร้ามากอะ

เนี่ยเลยต้องเขียน เพราะในทุกๆครั้งที่ความคิดเริ่มเปลี่ยนอะ การเขียนออกมาคือการจัดระบบข้อมูลในสมองให้เราเห็นภาพความคิดพวกนั้นได้ชัดขึ้นไง เหมือนสรุปสิ่งที่ได้ สิ่งที่มันตีวนกองกันอยู่ในสมองแล้วไม่ได้กลั่นมันออกมาซักที เราเลยต้องใช้เทคนิคการเขียนช่วยซักหน่อย ก่อนที่จะเป็นอัลไซเมอร์ 5555555555

ในเลขห้ามีน้ำตาซ่อนอยู่เด้อ T^T

ประกอบกับการที่เรายังรู้สึกว่าเราอยากรักตัวเองให้มากกว่านี้ด้วย เราเลยยิ่งอยากจดมันไว้ว่าในแต่ละวันเรารักตัวเองเพิ่มขึ้นรึยัง

คำว่า LOVE MYSELF นี่พิมพ์ง่ายแต่ทำได้ยากมากนะ คือเราเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองมาก ค่อนข้างกลัวสังคมเบลม ไม่กล้าทำอะไรที่ควรทำล่ะ ในตอนนี้เราเลยทำอะไรไม่ค่อยเป็น อะไรที่ว่านี่คือกิจกรรมอะไรก็ตามที่ต้องทำท่ามกลางคนเยอะๆ ให้ฟีลเหมือน socialphobia เลย

ใช่แล้ว เราคิดว่าเรามีอาการเล็กน้อยแต่คิดว่าไม่ได้หนักหนาถึงขั้นต้องบำบัด อีกอย่างเราเรียนจบทางจิตวิทยามาด้วย เราเลยรู้ว่าเราต้องทำยังไงกับตัวเอง

เพราะฉะนั้น เราจะมาเขียนความคืบหน้าของตัวเองในนี้ มันอาจเป็นก้าวเล็กๆ แต่มันดีตรงที่มันช่วยให้แพชชั่นเราเพิ่มขึ้น

สู้ๆนะวรา 

มันอาจจะยากแต่เราจะทำได้ 

เชื่อในตัวเองไว้นะ.

18 JAN 18

วรา.