เวลาอาจไม่ได้เป็นตัวการันตีว่าเราจะลืมเรื่องราวหรือประสบการณ์ในอดีตได้หมดจด เพราะฉันยังคงหวนนึกถึงมันอยู่บ่อยครั้ง แต่เชื่อว่าความเข้มของความรู้สึกนั้นมันจะไม่เท่าเดิม
ตอนนี้เป็นเวลาตีสามกว่าแล้ว มันควรเป็นเวลานอนของฉันผู้ที่ต้องตื่นมาทำหน้าที่ของตัวเองในตอนเช้า แต่ก็อย่างที่เห็น อยู่ดีๆความทรงจำในอดีตก็กลับมาเล่นงานต่อมความอ่อนไหว ต่อมความเพ้อเจ้อ และต่อมความคิดถึง ถ้านี่เป็นเว็บตูนเรื่อง ยูมิกับเซลล์สมองสุดอลเวง ที่มักจะมีเซลล์ต่างๆคอยควบคุมความรู้สึกหรือการกระทำของยูมิล่ะก็คงต้องขอตั้งชื่อเซลล์ของตัวเองในตอนนี้ว่า “ยิ่งดึกยิ่งเหงา จะกี่โมงก็ยังไม่นอน เมื่อมีเธอเป็นภาพสะท้อนติดอยู่ในใจ” อะไรทำนองนี้ 55555
พอตกดึกหรือช่วงเวลาย่ำรุ่ง มันดูเป็นเวลาที่เหมาะกับมู้ดเหงาๆ มู้ดพร่ำเพ้อ เพ้อเจ้อ รำพึงรำพันถึงเรื่องราวในอดีต หรือใครบางคนที่ยังคงติดอยู่ในความทรงจำ คิดว่าหลายๆคนก็คงเป็น ไอช่วงเวลาที่ควรจะไปนอนแต่เรากลับเลือกที่จะใช้มันทำสิ่งต่างๆ หรือทบทวนบางอย่าง แล้วเจ้าความคิดมากมายก็มักจะผุดขึ้นในเวลาแบบนี้ โดยเฉพาะกับมนุษย์ค้างคาวที่รักการรำพึงถึงอดีตอย่างฉัน ถ้าหากว่าการพร่ำเพ้อในยามดึกเป็นความสามารถพิเศษ ฉันคงได้รับรางวัลสักอย่างเพราะได้ใช้ศักยภาพอย่างสูงสุดเลยล่ะ
หลังจากที่เกริ่นมาซะยาว เรื่องราวที่ทำให้ฉันได้เพลิดเพลินในเวลานี้ก็คือเรื่องของความรัก... ยิ่งไปกว่านั้นมันเป็นความทรงจำที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง ฉันพ่ายแพ้ให้กับความรักครั้งนั้น และยังคงจำมันไม่ลืม คลาสสิกสุดๆไปเลยใช่มั้ยล่ะ มันเป็นเรื่องราวตอนที่ฉันยังเด็ก อายุก็แค่นั้นเอง แต่กลับเป็นความทรงจำที่พิเศษและตราตรึงอย่างไม่น่าเชื่อ ตัวฉันในตอนนั้นจริงจังกับความรักจังเลยนะ ต่างกับตอนนี้...นักรักคนนั้นหายไปนานแล้ว
ตอนที่กำลังตกหลุมรัก ฉันรู้สึกหัวใจเต้นแรงเวลาที่ได้อยู่ใกล้กัน แค่พูดคุยกันก็รู้สึกตื่นเต้นแทบแย่ อยากจะให้เขาอยู่สายตา และอยากจะรู้เรื่องราวของตัวเขาไปเสียหมด โธ่เด็กน้อย แก่แดดเหมือนกันนะเราน่ะ แต่มันก็รู้สึกดีจริงๆนั่นแหละ ผ่านมาหลายปีแล้วยังนึกออกอยู่เลย บางครั้งก็ยังเผลอจินตนาการตามประสาคนชอบเพ้อฝันว่าถ้าหากเรื่องราวตอนนั้นมันเป็นไปด้วยดี และเขารักเราเหมือนที่เรารักเขามันจะเป็นอย่างไรนะ อยากจะเขียนนิยายสักเรื่องที่ต่อยอดจากเรื่องราวในวันนั้น เพราะฉันจะขอเป็นนางเอกที่ได้เคียงคู่กับพระเอกทดแทนความเป็นจริง
เวลาผ่านมานานขนาดนี้ก็ยังนึกถึงอยู่เรื่อยๆ เหมือนกับรักแรกที่เราจะจดจำมันได้ดี และรักแรกก็มักจะเป็นรักที่ไม่สมหวัง (แต่อันที่จริงฉันเคยเป็นนักรัก ตามประสาเด็กน้อย และชอบคนนู้นคนนี้มาหลายคนก่อนหน้านี้ แค่ครั้งนั้นมันรู้สึกมากจนเรียกว่าเป็นความรักได้อย่างเต็มปากที่สุด) แต่พูดกันตามตรง ถึงฉันจะมีรักฝังใจขนาดนี้ แต่ความรู้สึกที่มีต่อเขาและเรื่องราวที่เป็นอดีตไปแล้วเรื่องนี้มันไม่น่าจะเท่าเดิมหรอก
ฉันยังจำความรู้สึกตอนที่ตื่นเต้นดีใจกับการที่เขามากดไลค์รูปใน Facebook ได้ดี ตอนนั้นฉันถึงกับตั้งรูปนั้นเป็นรูปโปรไฟล์เลยทันที 55555 เมื่อเดือนสองเดือนก่อนเขาก็เพิ่งมากกไลค์รูปโปรไฟล์ของฉัน ยังรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้ง เพราะมันก็เกิดขึ้นนานๆครั้งด้วย แค่ไลค์เฉยๆก็ยังคิดไปเสียไกล จินตนาการได้หนังสือเล่มหนึ่งแล้ว และคิดไปเท่าไหร่มันก็ไม่เคยถึงเขาหรอก อย่างไรก็ตาม คิดว่าความตื่นเต้นนี้มันแตกต่างกับในอดีต ถึงจะมีเหตุการณ์ที่คล้ายกัน จากบุคคลที่ยังติดอยู่ในใจเราคนเดิม แต่มันรู้สึกไม่เท่ากันแน่ๆล่ะ
ยอมรับอย่างไม่อายว่ายังคิดถึง แต่บางทีฉันแค่คิดถึงเหตุการณ์มากกว่าตัวบุคคลเสียด้วยซ้ำล่ะมั้ง พวกเหตุการณ์ที่ทำให้เสียใจในตอนนั้น แค่นึกขึ้นมาก็รู้แล้วว่าความรู้สึกมันไม่เท่าเดิม ตัวฉันในตอนนี้มองย้อนกลับไปในวัยเด็ก เห็นความทรงจำหรือประสบการณ์ต่างๆมากมาย และเก็บเรื่องราวเหล่านั้นไว้เป็นเพียงบทเรียน ไม่รู้เหมือนกันว่าจะชอบใครได้มากขนาดนั้นอีกมั้ย เพราะไม่ได้ชอบใครมานานมากแล้วเหมือนกัน นานจนไม่แน่ใจว่าจะยังกลับมารู้สึก “รัก” ได้ขนาดนั้นอีกหรือเปล่า บางทีฉันอาจจะคิดถึงความรักมากกว่าที่คิดถึงเขาก็ได้
จะตีสี่แล้ว สมควรไปนอนได้แล้วนะ หมดอารมณ์แล้วด้วย เพราะเสียงที่รบกวนความสงบและเวลาแห่งการคิดถึงของฉัน แต่ไม่เป็นไร เก็บไว้คิดถึงใหม่ในคืนอื่นๆแล้วกัน
CHAN .
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in