ในวันที่พายุฝนฟ้าคะนอง —— - Something happened in my life

คลื่นพายุกำลังพัดโหมกระหน่ำ แม้แต่ทะเลลึกอันนิ่งสงบก็ยังสั่นไหว

เธอพยายามหายใจเข้าลึกๆ
ส่งกระแสจิตที่อบอุ่นหยุดคลื่นพายุที่หนาวเหน็บ

คืนนี้พายุโหมกระหน่ำเกินไป เธอทำได้แค่เพียงหลับตา ฟังเสียงคลื่น รอเวลาที่คลื่นนิ่งสงบ

.
.
.
.

.

เธอก้าวเท้าช้า ๆ ลงบนพื้นน้ำ เกลียวคลื่นลูกน้อยพัดเข้ามาเคล้าเคลียเท้าน้อย ๆ ของเธอ
แขนเรียวบางกางขึ้นทั้งสองข้าง
เธอโอบกอดสายลมจากคลื่นทะเลอันเบาบาง
และเปล่งเสียงกระซิบอันแผ่วเบาออกมา

'พายุสงบแล้ว'

น้ำตาเม็ดใสหยดลงบนพื้นน้ำกระจายหายไปพร้อมกับเกลียวคลื่น
แสงจันทร์เข้ามาแทนที่ความมืดที่เคยปกคลุมผืนฟ้า

วันใดที่ทะเลเกิดพายุเข้า
มีเพียงสิ่งเดียวที่จะหยุดยั้งมันได้
ตัวของเธอ

เธอจำความรู้สึกเมื่อพายุสงบได้ใช่มั้ย
แล้วเธอจำเวลาพายุซัดโหมกระหน่ำนั้นได้หรือไม่

เธอชอบความรู้สึกแบบไหนมากกว่ากัน ...

จงเป็นในแบบที่เธอต้องการ.

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น