#บัวลอยทับทิมกรอบ #หนอนชาเขียวเกี้ยวนางอาย #โจรสลัดฟันเป็ดน้อย

hashtag : #Snook_me

------------------------------------

"พี่ไปข้างนอกนะ" ภพธรพูดกับน้องในขณะที่ตัวเองกำลังยืนจัดเสื้อ ก่อนจะเดินไปจัดกระเป๋า

"ไปหาพี่ว่านเหรอ"

"ใช่"

"อย่าลืมนี่นะ" ชนกันต์พูดพร้อมเลื่อนมือไปดึงลิ้นชักจะหยิบบางอย่างให้กับภพธร แต่ลูกพี่ลูกน้องของเขาหยิบสิ่งนั้นขึ้นมาโชว์ดักหน้าเสียก่อน

"นี่อะนะ?"

"เอ้อ รู้จักป้องกันนี่เรา" คนน้องพูดแซวก่อนจะนอนเล่นมือถือบนเตียง เขารู้ดีว่าคืนนี้พี่ชายของเขาไม่กลับมาบ้านแน่นอนอยู่แล้ว เพราะไปนอนค้างบ้านของช่างกล้องคนหนึ่งน่ะแหละ

"ไปละ ดูแลบ้านดีๆล่ะ" ภพธรโบกมือ ก่อนจะออกจากห้องไป ส่วนชนกันต์ก็นอนเล่นมือถือต่อ จนกระทั่งมีไลน์หนึ่งแอดมาหาเขาแล้วทักมา รูปดิสที่ปรากฏขึ้นทำเอาเขาประหลาดใจไม่น้อย

(เดี๋ยวเอาไลน์ผมมาจากไหน)

(กวนประสาท)

"อะไรของเขาวะ" ชนกันต์ขมวดคิ้ว แต่ใจของเขากลับเต้นแรงอย่างน่าประหลาดพร้อมกับคำถามที่เข้ามาเต็มหัว บอยเอาไลน์เขามาจากไหน แล้วคิดยังไงถึงมาชวนเขาไปกินข้าว แต่ก่อนจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ เขาก็ลุกจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัวทันที

อะไร ก็แค่ไปอาบน้ำ ไม่ได้รีบอยากเจอผู้ชายคนนั้นซะหน่อย!

----------------

"คิดถึงจังคุณภพธร" ชายในเสื้อยืดสีขาวยืนพูดยิ้มๆต่อหน้าชายที่ชื่อว่า ภพธร ในมือของเขามีช่อดอกไม้สีขาวช่อเล็กๆถืออยู่

"เดี๋ยวคนอื่นเขาก็ได้ยินหรอกคุณ"

"ได้ยินไปดิ ใครแคร์อะ"

"แล้วดอกไม้นี่ซื้อมาทำไม"

"เอามาไหว้พระ เนี่ยหน้าห้างเขามีศาลพระภูมิ"

"งั้นก็เอาไปไหว้เลยสิ"

"หยอกไงหยอก ผมเอามาให้พี่ดิโห่" ธนกฤต ยิ้มแซวตามประสาก่อนจะยื่นดอกไม้ช่อเล็กให้ ภพธรรับดอกไม้มาด้วยสีหน้านิ่งๆก่อนจะรีบหันไปทางอื่น

ใช่ เขาเขิน

"แหนะ ยิ้มมุมปาก"

"อะไร ผมก็ยิ้มมาตลอดอยู่แล้วมั้ยล่ะ"

"555555ว่าแต่วันนี้พี่อยากกินอะไร เดี๋ยวผมเลี้ยงเลย"

"อยากกินเอ่อหูฉลาม ก้ามปูอลาสก้า ละก็..."

"งั้นผมไปขายไตแปปนึงนะ"

"5555555555555ผมล้อเล่นน่า" ภพธรหัวเราะ เอาเข้าจริงๆแล้ว ทุกครั้งที่เขาพบผู้ชายคนนี้ ไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาไม่มีรอยยิ้มเปื้อนอยู่บนใบหน้า และนั่นก็เป็นนิสัยของธนกฤตที่ทำให้ภพธรหลงรักหัวปักหัวปำ

ในตอนแรกเขากังวลว่าธนกฤตจะรังเกียจที่เขาเป็นโอเมก้า แต่ผลลัพธ์กลับตรงข้ามซะอย่างนั้น ธนกฤตห่วงและหวงเขามากกว่าเดิม เพราะกลัวว่าคนอื่นจะมาทำร้ายหรือมาทำ...อะไรแบบนั้นน่ะแหละ จนเขาต้องอธิบายว่าเขามียาต้านฮอร์โมณ และเขาก็รู้วิธีเอาตัวรอดได้ ไม่อย่างนั้นธนกฤตคงไม่ยอมปล่อยให้เขาไปไหนคนเดียวแน่ๆ

"กินแค่ศูนย์อาหารก็ได้คุณ"

"เฮ้ยไม่เอาดิ พี่เพิ่งกลับมาจากเมกาทั้งที"

"ผมคิดถึงก๋วยเตี๋ยวเป็ดกับข้าวขาหมูอะ กินแบบนี้แหละ"

"เอ้าได้ ว่าแต่ไม่คิดถึงผมบ้างเหรอ?" ชายตัวสูงถาม ในขณะที่ภพธรก็ไม่ตอบแต่เดินหน้าต่อ ปล่อยให้ธนกฤตยืนแห้งอยู่กับที่ ก่อนจะเดินตามชายที่อายุมากกว่าต้อยๆเหมือนเด็กที่งอแงอยากได้ของเล่น แต่พ่อแม่ไม่สนใจจนตัวเองต้องยอมแพ้

"เดี๋ยวผมโทรหาน้องคนนึงแปปนะ" ภพธรพูดก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาโทร ส่วนธนกฤตก็พยักหน้าเดินไปซื้อบัตรคูปองอาหารแทน

"ฮัลโหล นนท์ ของที่เราฝากไว้กับพี่จะมาเอาวันไหน? ก็ของจากเมกาไง ที่กระเป๋าเราเต็ม เราเลยมาฝากพี่ไว้ ฮัลโหล อ้าว อ่าครับ ที่ไหนอะครับแล้วคุณ... อ๋อ ครับ 555 โอเคครับ ฝากบอกเขาทีนะ ขอบคุณครับ" ชายที่ถือช่อดอกไม้ในมือถามก่อนจะทำสีหน้างงๆแล้ววางสาย ก่อนจะรีบเดินไปกินข้าวกับธนกฤตที่ยืนรออยู่ที่โต๊ะ

ยังเหลืออะไรอีกมากมายที่พวกเขาต้องทำด้วยกันในวันนี้น่ะนะ

-----------------

ฝั่งธนนท์

เด็กหนุ่มวัย22ปีสะลึมสะลืองัวเงียขยี้ตาพลางมองไปรอบๆห้องนอนว่างเปล่าของโรงแรม ความเจ็บร้าวที่สะโพกทำเอาเขาไม่อยากขยับตัว พอนึกถึงสภาพเมื่อคืนนี้ก็ยิ่งไม่อยากตื่นด้วยซ้ำไป เขาจะมองหน้าชายอีกคนยังไงดี ว่าแล้วก็รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวไว้เสียก่อน ทว่าลำคอของเขาแห้งผากจนเขาต้องพยายามมองข้ามความเจ็บที่ส่วนล่าง แล้วพยายามลุกขึ้นมาเพื่อดื่มน้ำ

"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นจากทางด้านหลังปรากฏเป็นชายผมดัดถือถุงยาเข้ามาในห้อง ทำเอาคนอยู่บนเตียงตกใจไม่น้อย

"อ่า..ครับพี่"

"พีี่ซื้อยาแก้ปวดมา ละก็สั่งอาหารเช้ามาให้แล้ว เราลุกไหวมั้ย?"

"ไหวครับ.. แค่กๆ" ธนนท์พยายามตอบชายอีกคนแต่คอของเขาแสบไปหมด

เมื่อคืนคงร้องหนักหน่วงไปหน่อยสินะ...

"เอ้า ดื่มน้ำก่อนมั้ย เดี๋ยวอาหารมาเราก็กินยาไปเลยนะ" ชายปริศนาเทน้ำแล้วยื่นเม็ดยาแก้ปวดให้

"พี่ขอโทษนะที่ทำแรงไปหน่อย" คำพูดจากปากอีกคนทำเอาคนฟังหน้าขึ้นสีทันที ธนนท์เงียบไปพักหนึ่งเพราะไม่รู้ว่าจะตอบยังไง เขาจึงค่อยๆพยักหน้าแล้วเอ่ย

"..ไม่เป็นไรครับ"

"เราไปอาบน้ำก่อนมั้ย ไปแช่น้ำอุ่นๆ เผื่อจะดีขึ้น ปะ!" ชายผมดัดหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวมาคลุมให้กับเด็กหนุ่มแล้วค่อยๆพยุงพาเดินไปส่งที่หน้าห้องน้ำ จริงๆแล้วจะให้เขาอุ้มไปก็ได้ แต่เด็กตัวโตคนนี้ก็เดินไหวอยู่

"เอ่อ..ว่าแต่พี่ชื่ออะไรเหรอครับ"

"พี่ชื่อรณเดช เรียกแหนมก็ได้"

"ชื่อซะเปรี้ยวเลยนะฮะ แค่กๆ" ธนนท์แซวเพื่อคลายบรรยากาศที่ค่อนข้างเงียบก่อนจะหัวเราะเบาๆ แต่ก็ลืมตัวไปว่าคอของเขากำลังแสบอยู่

"เอ้า ใจเย็นๆสิ55 ไปอาบน้ำได้แล้วไป" รณเดชยีผมม้าของอีกคนแล้วปิดประตูห้องน้ำให้ ธนนท์ปรับลมหายใจของตัวเองเนื่องจากหัวใจของเขากำลังเต้นแรงจนแทบหายใจไม่ทัน ให้ตายสิ เขาแพ้คนอบอุ่นแบบนี้ชะมัดเลย

แต่ถึงจะอบอุ่นยังไงก็เถอะ..

การกระทำเมื่อคืนของพี่เขาไม่น่าจะอบอุ่นตามเท่าไหร่น่ะนะ

สภาพของธนนท์ตอนนี้มีรอยจูบหลายรอยบริเวณไหปลาร้า รวมถึงรอยกัดบริเวณสะโพก ก็ยังดีที่พี่เขายังเมตตาไม่ทำรอยไว้ที่คอน่ะนะ....

ใครจะไปนึกว่าผู้ชายที่ดูอ่อนโยนจะเซ็กส์ดุขนาดนั้นกันล่ะ

แล้วใครจะไปนึกว่าคนตัวสูงเกือบ190อย่างเขาจะถูกคนตัวสูง177จับกดอย่างบ้าคลั่งทั้งคืนขนาดนั้นด้วย

"โว้ย พอๆ อาบน้ำๆ" ธนนท์สะบัดหัวเบาๆเพื่อเรียกสติ เขาก้มลงเปิดน้ำอุ่นลงในอ่างก่อนจะนั่งแช่ตัว เผื่อว่าจะช่วยคลายความปวดไปได้บ้างน่ะนะ

.

.

.

ติ๊ดๆ แกร๊ก

"ฮัลโหลครับ? ของอะไรเหรอครับ? อ่อ ธนนท์เขาเพิ่งตื่นน่ะครับ พอดีเมื่อคืนเขาค้างที่ห้องผมน่ะ ผมชื่อรณเดชครับ ครับผม ครับ สวัสดีครับ" รณเดชวางสายก่อนจะหยิบมือถือตัวเองขึ้นมาทำอะไรบางอย่างกับมือถือของธนนท์ แล้วเดินไปยืนที่หน้าต่างแล้วกดมือถือของตัวเองโทรออก

"ฮัลโหล คุณน้าอยู่มั้ย? อ่าว งั้นฝากบอกคุณน้าทีว่าฉันพบคนที่จะมาเป็นสะใภ้ในบ้านของเราแล้ว"

--------------

"คิดไงถึงมาชวนผมกินข้าวเนี่ย" ชนกันต์ถามขณะที่ชายในเสื้อยืดสีดำตรงหน้ามัวแต่นั่งเล่นมือถือ

"แล้วตอมคิดว่ายังไงล่ะ"

"ผมจะไปรู้เหรอ"

"5555ก็คิดถึงไง"

"ตลกละ คุณต้องหวังอะไรจากผมแน่ๆ คุณคิดจะทำอะไรกับผมอีกใช่มั้ยล่ะ" อะตอมพูดแล้วยกน้ำขึ้นมาดื่มแก้กระหาย ก่อนจะมองอีกคนอย่างไม่ไว้ใจ

"มองผมเป็นคนแย่ขนาดนั้นเลย?"

"ก็คุณเป็นคนแบบนั้นนี่"

"แย่จังเลยนะ ผมก็แค่อยากสนิทกับคุณให้มากกว่านี้เท่านั้นเอง ไหนๆเราก็เคย.."

"พอ เงียบไปเลย ผมรู้ว่าคุณกำลังจะพูดอะไร" ชนกันต์พูดห้ามไว้เพราะเขารู้ดีว่าอีกคนกำลังจะพูดประโยคต่อไปว่าอะไร

"555555555ผมถามไรอย่างสิ"

"ว่า"

"มีแฟนยัง" อนุวัฒน์ถามพร้อมกับรับจานอาหารมาวางไว้ตรงหน้า

"รู้ไปทำไม"

"เอ้า เดี๋ยวผัวคุณก็มาฆ่าผมหรอกถ้ารู้ว่าผมชวนคุณมาแบบนี้"

"แล้วคุณคิดว่า ถ้าผมมีแฟนผมจะยอมนอนกับคุณง่ายๆเหรอ"

"เออว่ะ ฉลาดเหมือนกันนะเนี่ย ใช้ได้" อนุวัฒน์พูดยิ้มๆแล้วก้มกินสปาเก๊ตตี้ และนั่นก็ยิ่งทำให้ชนกันต์รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อยกับความกวนประสาทของอีกคน แต่เขาก็ควรจะชินได้แล้วนี่นะ

"ว่าแต่คุณแข่งเป็นสนุ๊กเกอร์อย่างเดียวเลยน่ะเหรอ"

"เจ้าของผับร้านสนุ๊กเกอร์ด้วย"

"แค่นั้นน่ะนะ"

"แค่นั้นก็เพียงพอจะเป็นผัวคุณได้แล้วน่า"

"พี่บอย"

"หยอกกกกกกกก" บอยหัวเราะหลังจากได้ยินอะตอมพูดเสียงเเข็งใส่ ถึงจะไม่ได้มองหน้า แต่เขาก็รู้ว่าอีกคนกำลังทำหน้าทำตายังไงน่ะนะ

เด็กคนนี้ขี้โวยวายกว่าที่เขาคิด แต่ก็นะ

ความน่ารักก็มีมากพอๆกับที่ขี้โวยวายเลยแฮะ

----------------------------------

23:10

"ว่าน"

"...."

"ไอว่าน"

"พี่ตู่ นอนได้แล้วน่า"

"กูจะนอนได้ยังไงถ้ามึงกอดกูแน่นขนาดนี้เนี่ย" ภพธรโวยวายเนื่องจากสภาพตอนนี้ของเขาไม่ต่างกับหมอนข้างดีๆนี่เอง

"พูดจาไม่เพราะเลย อ่ะๆ ขยับให้นิดนึง" ธนกฤตเขยิบแล้วยกขาตัวเองออก เหลือเพียงแขนที่กอดอีกคนไว้หลวมๆ

"เออ ก็แค่เนี้ย"

"...."

"...."

"พี่ตู่"

"หือ"

"ตกลงคิดถึงผมปะ"

"...."

"...."

"คิดถึงดิ"

"โอเค นอนหลับฝันดีละ" ธนกฤตยิ้มตาหยีให้อีกคนแล้วเลื่อนมือไปปิดสวิทซ์ไฟ ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรากับคนรักของเขาไปพร้อมๆกัน

tbc

ยังไม่มีอะไรเพิ่มเติมเท่าไหร่ค่ะ อีพีหน้าน่าจะมีอะไรคืบหน้าบ้างแล้ว

ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ :)