Snook me Part ll : Help me
ตามไปหวีดในแท็ก #โรงเรียนนี้มีรัก ในทวิตเตอร์ได้นะคะ :)
เอ๊ะ หรือคิดแท็กใหม่ดีล่ะ? 5555
#หนอนชาเขียนเกี้ยวนางอาย #บอยตอม
RATE : R18+

-------------------------------------

"....."
"....."
"ปลอดภัยดีใช่มั้ยครับ นายน้อย"
"อ..ไอ้บ้ากาม!"

-------------------------

> ย้อนกลับไปเมื่อสองชั่วโมงก่อน <

หลังจากวันนั้นทุกอย่างก็ดูเงียบสงบดี หลงเหลือเพียงอารมณ์ขุ่นมัวน้อยๆในหัวของชนกันต์ จนเพื่อนของเขาสองคนอดถามไม่ได้ว่าทำไมถึงโมโหได้นานขนาดนั้น

"เป็นอะไรของมึงอีกเนี่ย" ไชยอมร หรือ แอมมีถาม ขณะที่รออาหารในร้าน เขานั่งอยู่ตรงข้ามกับชนกันต์ทำให้เห็นหน้ามุ่ยๆตลอดจนทำให้หงุดหงิดสายตาไม่น้อย ฝ่ายเจษฎ์พิพัฒ หรือ เจษ ก็เช่นกัน ถึงแม้เขาจะนั่งข้างๆ แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าเพื่อนของเขากำลังอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่
"เปล่า"
"ไอสัส ถึงกูไม่เห็นหน้ามึง แต่กูก็รู้ว่ามึงไม่โอเค" เจษพูดพร้อมกับดื่มน้ำ
"ทำไม มึงยังนอยด์เรื่องที่แพ้สนุ๊กอีกรึไงวะ"
"เชี่ย ถ้ามึงยังนอยด์อยู่อีก กูว่าไม่ใช่แค่เรื่องสนุ๊กละ"
"ไม่ใช่สนุ๊ก" ชนกันต์ตอบ
"อ่ะ ไอสัส"
"ก็กูนอยด์อะ ไม่รู้นอยด์อะไร" ชนกันต์กอดอก ก่อนจะหยุดพูดเมื่อมีอาหารมาเสิร์ฟ
"ก็มึงดันอวดเก่งไปท้าแข่งกับเขาเอง" เจษพูดต่อ
"กูไม่ได้อวด มันท้ากูก่อน"
"มันท้ามึงแล้วมึงไม่ยอมเลิกเองมั้ยล่ะ" แอมมีพูดยิ้มๆ
"ก็มันอวด..."
"ก็มันอวด จนมึงต้องกลายเป็นเมียมันไง" เจษกับแอมมีหัวเราะ แต่สำหรับชนกันต์มันไม่ใช่เรื่องตลกเอาเสียเลย
"ถ้ามึงไม่โอเคขนาดนั้น ทำไมมึงไม่แจ้งความวะ"
"มันไม่ได้ซีเรียสขนาดนั้น กูโอเคเรื่องเซ็กส์ เซ็กส์มันก็ไม่ได้แย่ กูก็เคยมีอะไรกับคนอื่นมาก่อนอยู่แล้วไง แต่ประเด็นคือศักดิ์ศรีของกูอะ..."
"โถ ไอสัส มึงก็นั่งเครียดอย่างกับมึงถูกล่วงละเมิดทางเพศ" เจษถอนหายใจ
"เดี๋ยวนะ เมื่อกี้มึงบอกว่าเซ็กส์มันก็ไม่ได้แย่ คือไง ติดใจเหรอ?" แอมมีเคี้ยวเส้นสปาเก็ตตี้ไปถามไป
"ไม่ได้ติดใจ แต่มันก็ไม่ได้แย่"
"อ่อ อืมมมม" เจษตอบชนกันต์ในลำคอ ก่อนจะตักผักโขมอบชีสเข้าปาก
"คืนนี้พวกมึงว่างปะ"
"ก็ว่าง ทำไม" ไชยอมรถาม
"ไปบาร์เป็นเพื่อนหน่อย"
"มึงแน่ใจเหรอ ไหนมึงบอกว่ากลิ่นฟีโรโมนมึงจะแรงช่วงนี้ไม่ใช่เหรอวะ"
"ฉีดน้ำหอมทับไปไม่ได้กลิ่นหรอก"
"งั้นมึงก็อย่าแดกเหล้า ถ้าแดกก็เตรียมตัววิ่งเลยมึง" แอมมีพูด แต่เจษกลับไม่เข้าใจเท่าไหร่
"ไมวะ"
"เวลามึงแดกเหล้า ตัวมึงร้อนขึ้นมั้ยล่ะ"
"กูจะไปรู้เหรอ ก็กูเมา" เจษตอบ
"เออ สมกับเป็นมึงดี"
"เอ้าสัส"
"นั่นแหละ ถ้ามึงจะไป มึงก็อย่าแดก เก็ทไม่เก็ท"
"เก็ทๆ" เด็กหนุ่มตอบก่อนจะเริ่มทานอาหารตรงหน้า

-----------------------------

"โอย กูกลับได้มั้ยอะ คนเยอะจังวะ" แอมมีบ่นอิดออด หลังจากเห็นจำนวนคนในร้านที่เริ่มหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาลืมไปซะสนิทว่าสุดสัปดาห์ คนส่วนใหญ่ก็ออกมาจากบ้านมาเพื่อฉลองกันทั้งนั้น โดยเฉพาะร้านผับชื่อดังแบบนี้ เพลงยิ่งมันส์ คนก็ยิ่งแห่กันเข้ามาหลากหลายประเภท ทั้งวัยรุ่น คนทำงาน คนรวย และคนกาม

"เดี๋ยวกลับเลยก็ได้ กูขออีกแก้ว" ชนกันต์พูดพร้อมยกแก้วในมือขึ้นดื่มจนเจษฎ์พิพัฒต้องเอามือยั้งไว้
"มึงกินเกินสองแก้วละนะ อีกนิดนึงกลิ่นฮอร์โมนมึงก็พุ่งละ ในนี้ก็เริ่มร้อนแล้วด้วย"
"กูไม่ได้เหงื่อออกง่ายขนาดนั้นหรอก เนี่ยหมดละ ปะ แอม" เด็กหนุ่มหันไปสะกิดเพื่อนที่ทำหน้าหักหน้างอ เพราะเหนื่อยเต็มที

สามหนุ่มพยายามเดินเบียดฝ่าฝูงชนมากมายที่อยู่ในผับ แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้นแล้ว
ยิ่งแออัด อากาศยิ่งร้อน เหงื่อของชายฉกรรจ์คละคลุ้งอยู่ในห้องใหญ่จนทำเอาชนกันต์ปวดหัว แต่ 'กลิ่น' ของเขานั้นไม่ได้ทำให้ใครหลายคนปวดหัวอย่างที่ควรจะเป็น

แต่มันเลวร้ายมากกว่านั้น

"เฮ้ย!"
"อะตอม!" เจษที่เดินนำหน้าหันหลังมองผ่านแอมมีที่เดินตามมาติดๆ เพื่อนตัวเล็กที่อยู่หลังสุดถูกชายกลุ่มหนึ่งคว้าเอวแล้วดึงเข้าไปในกลุ่ม ทันทีที่เห็นดังนั้น ชายสองคนก็รีบวิ่งไปดึงแขนเพื่อนของตัวเองที่กำลังจะถูกลวนลามอย่างสุดแรง
"ไอเหี้ย ปล่อยเพื่อนกู!" เจษตะคอกพร้อมกับพยายามใช้แขนอีกข้างแกะมือที่กอดตัวของชนกันต์เอาไว้  ไชยอมรตัดสินใจถีบชายตัวใหญ่คนหนึ่งจนล้มลง ก่อนจะพาอะตอมวิ่งหนีอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ โดยไม่สนใจว่าจะมีเสียงฝีเท้าอีกนับสิบชีวิตวิ่งตามมา

ทว่าความวุ่นวายหยุดลง เมื่อมีชายคนหนึ่งพร้อมกับบอดี้การ์ด 5 นายเดินเข้ามาขั้นกลางระหว่างกลุ่มของไชยอมรและชายฉกรรจ์นับสิบชีวิต

"ขอโทษนะ เเต่เพื่อนของฉันไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ถ้าเกิดเรื่องทะเลาะวิวาทภายในร้าน"
"มึงเป็นใครวะ" ชายฉกรรจ์ตัวใหญ่ที่สุดในกลุ่มที่มีท่าทางน่าจะเป็นหัวหน้าของแก๊งค์ถามขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจเท่าไหร่นัก
"เป็นใคร มันไม่สำคัญหรอก"
"แล้วมึงจะสะเออะ---"
"แต่เชื่อเถอะ ว่านายคงไม่อยากมีเรื่องกับฉันสักเท่าไหร่"
"มึง กูว่าไปเหอะ" ชายอีกคนในกลุ่มพูดขึ้นด้วยความระแวง เขารู้สึกถึงกลิ่นอายที่ไม่ค่อยดีออกมาจากตัวของชายข้างหน้า ดวงตาที่คลี่ยิ้มตามริมฝีปากกลับมีแววตาที่น่ากลัวกว่าที่ควรจะเป็น
"...." ช่างเป็นโชคดีของกลุ่มชนกันต์ที่มีชายคนนี้ออกมาช่วยไว้ หรือจริงๆแล้วควรจะพูดว่ามันเป็นโชคดีของชายอีกกลุ่มที่เข้ามาหาเรื่องในตอนแรกมากกว่า


เพราะถ้าคิดจะมีเรื่องทะเลาะวิวาทกันต่อ ก็คงต้องมีคนตายสักคนเกิดขึ้น
และนั่นมันต้องไม่ใช่ฝั่งของชายแปลกหน้าอย่างแน่นอน

"ไม่ได้บาดเจ็บกันใช่มั้ย?" ชายคนนั้นหันกลับไปหาเด็กหนุ่มสามคนที่ยืนจับมือกันแน่น ทันทีที่เจษและแอมมีเห็นหน้าของชายดังกล่าวก็ยิ่งตกใจไม่น้อย โดยเฉพาะชนกันต์
"นี่..คุณ"
"ปลอดภัยดีใช่มั้ยครับ นายน้อย? :) "
"อ..ไอ้บ้ากาม!" พอชนกันต์ได้สติ เขาก็เปิดปากด่าทันที ก็ไอ้คนนี้คือคนที่กระทำชำเราเขาบนโต๊ะสนุ๊กในคืนนั้น และเป้็นคนที่ทำให้เขานอยด์จนถึงวันนี้ด้วย

จะพูดว่ากระทำชำเราก็ไม่ได้หรอก เพราะส่วนหนึ่งเขาก็ยอมที่จะนอนด้วย

"แย่จังเลยนะครับ อุตส่าห์เดินออกมาช่วยแท้ๆ"
"อ่า ขอบคุณที่ช่วยไว้นะครับ" เจษชิงพูดขอบคุณก่อนเพื่อนตัวเองแล้วยกมือไหว้พร้อมกับแอมมี
"ครับผม ร้านนี้ผมก็มีหุ้นอยู่ด้วยน่ะ ถ้าเกิดเรื่องแย่ๆออกไปเป็นข่าวก็คงไม่ดีต่อสภาพการเงินผมเท่าไหร่นักหรอก" อนุวัฒน์พูดยิ้มๆ พลางมองเด็กหนุ่มแก้มยุ้ยลอดผ่านแว่นเลนส์สีทองกลม
"ถ้าไม่เป็นการรบกวน ผมขอตัวเพื่อนของคุณไปกับผมได้มั้ย?"
"อ่า เอ่อ..แต่ว่า" แอมมีกระตุก เขาไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไงดี
"พี่จะพาเพื่อนผมไปไหนเหรอครับ?" เจษถาม
"เพื่อนคุณกำลังฮีท ออกไปข้างนอกกับพวกคุณสองคนจะเป็นอันตราย คุณสองคนก็จะเป็นอันตรายเหมือนกัน ถ้าเขามากับผม เขาจะปลอดภัย"
"จะปลอดภัยจริงเหรอพี่ แล้วพี่ไม่มีอารมณ์...." แอมมีตัดสินใจถามออกไปอย่างไม่เกรงใจ ซึ่งตัวอนุวัฒน์เองก็ไม่ได้ว่าอะไร

เพื่อนห่วงเพื่อน เรื่องธรรมดา

"ผมก็เป็นเหมือนกับเขาน่ะแหละ เพียงแต่คนละสถานะ คนที่เป็นแบบนี้เนี่ย เขาต้องทานยาระงับต้านฟีโรโมนเอาไว้ แต่เหมือนว่าเพื่อนของคุณจะไม่ทำตามที่หมอสั่งเท่าไหร่นะ"
"อย่ามายุ่ง" ชนกันต์ขมวดคิ้วแล้วตอบไปอย่างหัวเสีย
"ก็แล้วแต่นะ อยากกลับไปกับเพื่อนของคุณก็เชิญ ผมไม่บังคับ" ร่างสูงยิ้ม ส่วนแอมมีกับเจษก็ได้มองหน้ากันว่าจะตัดสินใจอย่างไรดี
"อะตอม มึงเอาไง มึงตัดสินใจเลย"
"กู..."

------------------------------------

"......"
"......"
"คืืนนี้นอนบ้านผมไปก่อนละกันนะ" อนุวัฒน์จอดรถพลางหันไปมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะหลัง ชนกันต์ตัดสินใจมากับ 'ไอ้บ้ากาม' คนนี้เพราะกลัวว่าตัวเองจะทำให้เพื่อนอีกสองคนไม่ปลอดภัยในระหว่างทาง
เขาไม่อยากให้ใครมาลำบากเพราะเขา แต่ตอนนี้เขาเองต่างหากที่กำลังลำบากจากฮอร์โมนในร่างกายที่ปะทุขึ้นจนควบคุมลำบาก
"เฮ้ ไหวมั้ยคุณนายน้อย"
"ห..หุบปาก ผมจะเข้าห้องน้ำ" ชนกันต์ตัวสั่นเหมือนกับลูกนกที่ถูกลมเย็นพัด แต่ร่างกายกลับร้อนจนแทบหน้ามืด อนุวัฒน์ลงจากรถแล้วเดินไปนั่งเบาะหลัง ก่อนจะล้วงมือลงไปเปิดลิ้นชักเล็กๆที่มีซองยาและขวดน้ำวางอยู่
"อ้าปาก"
"อ..อะไร"
"ยานี่มันจะช่วยให้คุณดีขึ้น"
"ผมจะเชื่อใจคนกามอย่างคุณได้ยังไงล่ะ!"
"ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณจะกลายเป็นคนกามแทนเอง คุณชนกันต์" อนุวัฒน์ยื่นยาให้ ชนกันต์มองเม็ดยาสีขาวเล็กๆที่ถูกหยิบไว้ด้วยนิ้วมือยาวของอีกคน ริมฝีปากแดงก่ำค่อยๆอ้าออกเพื่อคีบยาเข้าปาก ก่อนจะดื่มน้ำจากปากขวด แต่มือของเขาสั่นจนทำเอาน้ำในขวดหกเลอะเทอะชุดของตัวเอง
"ใจเย็นๆสิคุณ ใจเย็นๆ มานี่มา"
อนุวัฒน์คว้าขวดน้ำไปป้อนให้อีกฝ่ายแต่ก็เหมือนจะไร้ผล แก้มอวบนิ่มแดงก่ำจากเลือดที่สูบฉีดจนคล้ายกับลูกมะเขือเทศ ดวงตาสีน้ำตาลปรือช้ำไปด้วยน้ำตาคลอน้อยๆก่อนจะตวัดขึ้นมองดวงตาเล็กผ่านเลนส์สีทองกลมที่บดบังออก
"ผมว่า..."
"?"
"ตอนนี้ผมควรจะเป็นคนที่ใจเย็นมากกว่าแล้วสินะ"

--------------------

"มึง มึงว่าอะตอมจะปลอดภัยจากคนอย่างอนุวัฒน์ปะวะ" แอมมีถามขณะนอนอยู่บนเตียง
"ไม่รู้ว่ะแต่ไออะตอมมันเลือกแล้วนี่หว่า ทำไงได้วะ" เจษเล่นเกมก่อนจะถอนหายใจแล้วปิดเครื่อง เขาทิ้งตัวลงนอนข้างๆแอมมีที่พลิกตัวหันไปนอนกับข้างฝา

ไม่ต้องคิดอะไรนะ เขาสองคนแค่นอนค้างด้วยกันเฉยๆ

---------------------

"อืออ อื้อ!" ริมฝีปากแดงก่ำในตอนแรก บัดนี้ช้ำบวมกว่าเดิมหลังจากถูกชายอีกคนทำการ 'ป้อน' น้ำด้วยปากซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนหมดขวด

อย่าหาว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ แต่หากมีใครมาเคาะกระจกในตอนนี้ คงจะตกใจไม่น้อยกับสภาพและลักษณะท่าทางของเขาสองคนที่กำลังทำอยู่เบาะหลังของรถ

กางเกงสแลคดำพอดีตัวของชนกันต์กำลังแยกออกคร่อมเกี่ยวกับเอวของชายตัวสูงด้านบนที่นั่งเอาขาวางไปใต้สะโพกเล็ก มือเรียวยาวสอดเข้าเสื้อเชิ้ตขาวไปหยอกล้อกับยอดอกของอีกคนพลางกดจูบย้ำไม่ยอมผละออกจนคนด้านล่างทุบอกเบาๆ เพราะเขาเริ่มจะหายใจไม่ออก
"อา..หย..หยุดนะ"
"ตุงเป็นลำขนาดนี้ยังจะขอให้ผมหยุดอีกเหรอ?" อนุวัฒน์หัวเราะเบาๆพลางเลื่อนมือลงมาจับกลางลำตัวของชนกันต์ ความร้อนและแรงกดของมือจากคนด้านบนทำเอาเด็กหนุ่มหลับตาแน่น เขาไม่อยากรับรู้ความน่าอายที่กำลังจะเกิดขึ้น และไม่อยากเห็นด้วยว่าอีกฝ่ายกำลังมองเขาด้วยสายตาแบบไหน กำลังพูดหยอกล้อด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มเพียงใด เขาอยากให้ตัวเองหายไปจากโลกนี้เดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ

น่าอายชะมัด
เราไม่ควรมาที่นี้เลย

"อา อือ อ่ะ" มือหนาที่เคยขยำเป้ากางเกงของเขาจนเปียกแฉะ ตอนนี้มันเข้าไปสัมผัสแท่งเนื้อแข็งอย่างเต็มไม้เต็มมือพร้อมกับขยับขึ้นลง จนคนตัวเล็กไม่อาจกลั้นเสียงไว้ได้อีกต่อไป
"ไม่ต้องกลั้นแล้วล่ะ ที่นี้ไม่มีคนของคุณอยู่ คุณไม่เห็นต้องอายหรือกลัวอะไรเลย"
"....."
"ถ้าคุณมีผม..คุณจะไม่กลัวอะไรอีก" อนุวัฒน์ก้มตัวลงพลางใช้ปลายจมูกคลอเคลียกับจมูกอีกคน การกระทำอ่อนโยนที่กำลังเกิดขึ้นทำเอาชนกันต์แทบหลอมละลายไม่ได้สติ

ไม่ได้นะ
เราควบคุมฮอร์โมนและอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้ว

ชนกันต์ตกอยู่ในสภาพเดิมเหมือนคืนนั้นอีกครั้งที่เหลือเพียงเชิ้ตขาวเปียกตัวเดียว เพียงแต่คราวนี้มันค่อนข้างเละเทะกว่าหน่อย ปากบางร้อนจูบงับไปตามลำคอขาวเนียนพร้อมกับใช้นิ้วมือหยอกล้อกับบริเวณด้านหลังจนเด็กหนุ่มรู้สึกแสบร้อน แต่ถึงอย่างนั้นชนกันต์ก็ยังต้องการอะไรที่มากกว่านิ้วมือ
"อา อื้อ หยุด..มัน..แฮ่ก มันจะเป็นรอย"
"ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ"
"ไม่..ไม่ดี ไม่ดีเลย" เด็กหนุ่มอึดอัด นิ้วมือของอีกคนผละออกไปแล้ว ก่อนจะมีบางอย่างที่แข็งขืนจ่อที่บริเวณช่องทางช้ำ แล้วค่อยๆเบียดกดเข้ามาจนสร้างเสียงร้องในลำคอที่เต็มไปด้วยรอยแดง

รอยเก่าเพิ่งหาย รอยใหม่ก็มาเพิ่มอีกแล้ว

"อา..นายน้อย ยังแน่นเหมือนเดิมเลยนะ"
"อ..ไอทุเรศเอ๊ย..อ๊ะ" มือขาวยกขึ้นจับที่เปิดประตูไว้เพื่อเป็นที่ยึดเกาะ และต้านแรงไม่ให้ศีรษะไปกระแทกกับขอบประตู หลังจากคนตัวสูงเริ่มขยับจังหวะจนรถสั่นคลอนไปทั้งคัน
"เฮ้ รัดผมแน่นซะขนาดนี้ ผมก็เจ็บเหมือนกันนะนายน้อย" อนุวัฒน์หัวเราะแล้วก้มลงจูบปากอีกฝ่ายพลางขยับเข้าออกอย่างเชื่องช้าสลับกับรวดเร็วจนคนด้านล่างตัวสั่น เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นอย่างน่าอายในรถหรู ริมฝีปากร้อนยังคงบดเบียดริมฝีปากหนาอย่างเอาแต่ใจ แรงตอดรัดภายในทำเอาเขาแทบคลั่ง พอเขาผละออกก็พบว่าเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของชนกันต์เปรอะไปด้วยน้ำสีขาวขุ่นที่คนตัวเล็กเพิ่งปล่อยมันออกมา

ก่อนที่เขาจะสติเตลิดไปมากกว่านี้ อีกฝ่ายคงทนไม่ไหวก่อนแล้วล่ะมั้ง

"เอาล่ะ ผมว่าถ้าเราทำกันต่อจนจบในนี้ วันพรุ่งนี้คอของคุณคงจะเคล็ดแน่ๆ คุณชนกันต์"
อนุวัฒน์ยิ้ม ผละออกแล้วใส่กางเกงตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะถอดสูทตัวใหญ่ของตัวเองสวมให้อีกคนที่กำลังหอบหายใจเหมือนกับว่าขาดอากาศหายใจ
"แล้ว..คุณจะพาผมไปไหน"
"พาไปที่ที่สบายกว่านี้ไง" ร่างสูงเดินลงจากรถไปเปิดประตูอีกฝั่ง ก่อนจะอุ้มชนกันต์เข้าไปในบ้านหลังใหญ่ของตัวเอง ท่ามกลางความเงียบสงบในยามค่ำคืน

-------------------------

"ปวดหัว..ปวดไปหมด" ชนกันต์ลืมตาตื่นขึ้นในตอนเช้า เตียงใหญ่สีดำนุ่มกับเพดานขาวที่ไม่คุ้นตาทำเอาเขาขมวดคิ้วด้วยความมึนงง

ไอเหี้ย...ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกแล้วเหรอวะ...

ชนกันต์พยายามนึกถึงเรื่องราวเหตุการณ์เมื่อคืน แต่ก็นึกอะไรไม่ได้ นอกจากความป่าเถื่อน และความรู้สึกดีเกินบรรยายกว่าที่เขาเคยสัมผัสมาตลอดทั้งคืน

"แม่งเอ๊ย....."
"อรุณสวัสดิ์ครับ นายน้อย" อนุวัฒน์เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับวางถาดอาหารไว้ข้างเตียง
"เป็นไงบ้าง ดีขึ้นมั้ย"
"ดีกับผีสิ"
"55555 ผมว่าแล้วว่าคุณต้องด่าผม" ร่างสูงหัวเราะ เขายื่นยาสองเม็ดกับน้ำหนึ่งแก้วให้
"อะไร"
"นี่ยาแก้ปวด นี่ยาต้านฮอร์โมน ผมไม่วางยาคุณหรอกน่า เพราะผมไม่มีแรงทำแล้ว" อนุวัฒน์พูดยิ้มๆ ก่อนที่อีกคนจะกินยาตามคำขอของเขาแล้วคว้าขนมปังปิ้งทาเนยมากินแก้หิว
"ห้องน้ำอยู่ทางนู้นนะ ถ้ามีอะไรก็เรียกผมได้" ชายผมยาวประบ่ายิ้มให้แล้วหันหลังจะเดินออกจากห้อง แต่ก็ถูกเด็กหนุ่มเรียกเอาไว้ซะก่อน
"คุณชื่ออะไร?"
"หื้ม"
"ชื่อเล่นคุณน่ะ"
"ผมชื่อบอย มีอะไรรึเปล่า"
"ก็รู้จักกันมาขนาดนี้ จะให้เรียกชื่อจริงมันก็ตลก"
"55555 นั่นสินะ อะตอม"
"คุณรู้ชื่อผมได้ยังไง?"
"ผมรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณน่ะแหละ" บอยพูดยิ้มๆ น่าแปลกที่คราวนี้รอยยิ้มนั่นไม่ได้ทำให้ชนกันต์อารมณ์เสียมากเท่าใดนัก
"คุณบอย ช่วยผมอย่างนึงสิ" อะตอมพูดพร้อมมองไปทางอื่น เอาจริงๆ เขาก็ไม่ค่อยชินกับการเรียกชื่อเล่นของอีกคนแบบนี้สักเท่าไหร่
"ว่าไงครับ"
"ผมอยากอาบน้ำ"
คำตอบที่ได้รับทำเอาอนุวัฒน์เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ แล้วหัวเราะเบาๆในลำคอ
"อะไร ผมแค่จะให้คุณพา.."
"ผมรู้แล้วๆ ไม่ต้องเขินหรอกน่า" บอยรู้ทัน หลังจากที่อะตอมกำลังจะเปิดปากเถียงทั้งๆที่ตัวเองแก้มแดงจนเป็นลูกตำลึง เขาเดินไปเอาเสื้อคลุมอาบน้ำตัวใหญ่ให้อีกคนใส่ ก่อนจะอุ้มอีกคนไปเข้าห้องน้ำโดยที่ชนกันต์ไม่หันไปสบตากับเขาเลยสักนิดเดียว

จริงๆชนกันต์ต้องการแค่ให้อีกคนพาเดินไปยังห้องน้ำ
แต่อีกฝ่ายกลับอาบน้ำให้ด้วยก็แค่นั้นเองแหละ

แค่อาบน้ำจริงๆนะ

:3

end

ปล. แต่ง nc ไม่ได้ยาวมากเท่าไหร่ ขอโทษด้วยนะคะ