#บัวลอยทับทิมกรอบ #โจรสลัดฟันเป็ดน้อย #หนอนชาเขียวเกี้ยวนางอาย

#SNOOK_ME

---------------------------------------

"อะตอม! อะตอม!"

"ได้ยินแล้วพี่ตู่ มาแล้ว" ชนกันต์เดินลงมาจากบันได หลังจากที่ภพธรตะโกนเรียกให้ลงมา ภาพข่าวที่ฉายบนจอทีวีกว้างทำเอาเด็กหนุ่มยืนหยุดอยู่กับที่ หัวใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ฝ่ามือสั่นด้วยความกังวลและกลัวอย่างห้ามไม่ได้

'สาหัส! บอย อดีตแชมป์สนุ๊กถูกยิงกลางงานแข่ง'

มีเพียงเสียงข่าวจากทีวีที่ดังขึ้นท่ามกลางความเครียดของคนในบ้าน ภพธรเอื้อมมือไปจับมือของชนกันต์ไว้ สีหน้าของน้องชายเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

"ยังไงพี่บอยก็ต้องปลอดภัย เชื่อพี่สิ"

"พี่ตู่"

"ว่า"

"ถ้าผมไม่งี่เง่าเอาชนะ.."

"...."

"พี่บอยก็คงไม่เป็นแบบนี้ใช่มั้ยฮะ"

"อย่าคิดแบบนั้นสิ มันไม่ใช่ความผิดเราเลยนะ" ภพธรพูดพร้อมกับบีบมืออีกคนคล้ายกับให้กำลังใจ

"เมื่อกี้ถ้าเราฟังข่าวดีๆ พี่บอยเขาช่วยชีวิตพี่แหนมไว้นะ แถมคนร้ายก็ถูกจับได้แล้ว เขาก็คงหาต่อแหละว่าทำไม แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้พี่บอยเป็นฮีโร่นะ นายต้องภูมิใจในตัวพี่เขาสิ" ชนกันต์พยักหน้าแต่เขาก็ไม่อาจสลัดความกังวลออกไปได้ ก่อนที่ภพธรจะหยิบมือถือแล้วพยายามติดต่อหาธนนท์เพื่อถามถึงอาการของอนุวัฒน์ ส่วนอะตอมก็ทำได้เพียงนั่งนิ่งๆแล้วคว้ามือถือขึ้นมาบ้าง

ผ่านไป 10 นาที อะตอมก็ลุกขึ้นแล้วทำท่าเหมือนจะขึ้นห้องไป

"พี่ตู่ ผมขอเบอร์ธนนท์หน่อย"

"เดี๋ยวส่งให้ แล้วนี่เราจะไปไหน?"

"ฝรั่งเศส"

-----------------------------------------------------

รณเดชยืนกอดอกอยู่หน้าห้องฉุกเฉินสลับกับเดินไปคุยกับตำรวจ ส่วนธนนท์ก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ สีหน้าของเขามีความกังวลอย่างเห็นได้ชัดจนแหนมต้องเข้ามานั่งปลอบ

"ไม่เป็นไรนะ ปลอดภัยแล้ว"

"พี่ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย พี่เกือบจะถูก..."

"แต่พี่ก็ไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ยล่ะ" รณเดชพูดแล้วยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวอีกคน

"ตอนนี้เรารู้แล้วนะว่าใครเป็นคนทำและตำรวจก็กำลังตามจับตัวการอยู่ แปปเดียวก็น่าจะเจอ"

"ใครเหรอครับ" ธนนท์ถาม ทว่ามีพยาบาลเดินออกมาเสียก่อนทำให้รณเดชต้องลุกขึ้นไปถามถึงอาการของอนุวัฒน์ ก่อนที่เขาจะกวักมือเรียกเด็กหนุ่มให้เดินตาม

อนุวัฒน์นอนพักอยู่ที่เตียง ผ้าพันแผลขาวพันรอบหัวไหล่ตลอดจนถึงข้อศอก สภาพร่างกายของเขาในตอนนี้ก็ดูปลอดภัยดี แต่สีหน้าของเขาไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่นัก

"เป็นไงบ้าง"

"ก็สภาพอย่างที่เห็นน่ะแหละ" บอยตอบเสียงนิ่ง ส่วนแหนมก็หันไปหานนท์แล้วส่งสายตาเชิงว่าขอเวลาให้เขาได้คุยกับบอยสักครู่หนึ่ง ซึ่งนนท์ก็ทำตาม

"ขอบคุณจริงๆนะ ผมเป็นหนี้คุณซะแล้ว มีอะไรก็บอกผมได้ตลอด"

"ผมก็ไม่รู้หรอกว่าผมจะเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อช่วยคุณเพื่ออะไร" บอยพูด

"แต่พอผมเห็นคุณมองนนท์แบบนั้น ผมว่าถ้าคุณเป็นอะไรไป นนท์เขาคงจะเสียใจมาก"

"....."

"ผมไม่อยากให้คนอื่นเป็นแบบผม ผมหมายถึง..พลัดพรากกับคนรัก อะไรแบบนั้นน่ะ"

"เอ้า แล้วอะตอมล่ะ"

"ผมพลาดเองที่ทำให้เขาหายไป ตอนนี้เขาก็คงจะหายไปจริงๆแล้วล่ะ" บอยก้มมองแขนตัวเองที่ขยับได้อย่างลำบาก แชมป์สามสมัยหายไปแล้ว และชนกันต์คงไม่กลับมาหาเขาอีกตามที่คุยกันไว้

ทำยังไงต่อดีล่ะ

"ผมว่าผมช่วยคุณได้นะ ผมช่วยคุณคุยกับอะตอมได้" รณเดชดึงเก้าอี้มานั่งไขว่ห้างลงข้างเตียง

"ขอบคุณนะ แต่ไม่เป็นไร"

"...."

"บางทีถึงผมจะชนะ เขาก็อาจจะไม่กลับมาก็ได้"

-----------------------------------------------

"ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย" เสียงปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกพร้อมกับสีหน้าตกใจที่ปรากฎอยู่บนจอไอโฟน

"ก็ใช่น่ะสิ แต่ตอนนี้ผมได้ยินมาว่าเขารู้ตัวคนบงการแล้วนะ" ภพธรพูดพร้อมนั่งลงบนเตียงแล้วเช็ดผมเปียกๆของตัวเองพลางมองจอโทรศัพท์

"มันจะมีอันตรายมาถึงคุณมั้ยเนี่ย คุณภพธร"

"ผมเกี่ยวอะไร ปลอดภัยน่า แล้วงานคุณเป็นยังไงบ้าง"

"อย่างน้อยก็มีเวลาพักผ่อนบ้าง" ธนกฤตยิ้มพลางชูกองกระดาษร่างในมือให้อีกคนดู ส่วนภพธรก็พยักหน้า เขาดีใจที่อย่างน้อยการงานของธนกฤตก็ก้าวหน้าขึ้น

อย่างน้อยธนกฤตก็ไม่รู้สึกอายที่จะได้อยู่กับเขาแล้ว

"พี่ เดี๋ยวผมต้องไปดูงานต่อละ ถ้าประมาณ8โมงพี่ตื่นยัง" ธนกฤตพูดพร้อมก้มดูนาฬิกา

"ตื่นก่อน8โมงอีก ตอนหลังนอนไว" ชายผิวเข้มตอบแล้วนั่งเอนหลังพิงลงบนหมอนใบใหญ่ ว่านเห็นดังนั้นจึงยกมือข้างที่ว่างขึ้นมาโบกมือ

"งั้นผมไปแล้วนะ ฝันดีนะพี่ตู่"

"ตั้งใจทำงานนะ" ภพธรโบกมือกลับแล้วยิ้มบาง แต่อีกคนก็ไม่ยอมกดวางสายสักที

"เอ้า กดวางสิคุณ"

"ผมคิดถึงพี่ตู่นะ"

"...."

"อีกไม่นานผมก็จะกลับเเล้ว"

"...อื้ม รีบๆกลับมาล่ะ"

"ผมรักพี่ตู่นะ บ๊ายบาย" ตู่ส่งยิ้มให้กับคนในจอมือถือก่อนจะกดวางสายไป แม้ว่าเขาจะไมค่อยชอบใจในตอนแรกก็เถอะ แต่ตอนนี้ภพธรเข้าใจหมดทุกอย่างเเล้ว สิ่งที่เขาทำได้ก็มีเพียงแค่รอและให้กำลังใจธนกฤตผ่านมือถือเครื่องนี้

อุปสรรคที่เข้ามาน่าจะจบแล้วล่ะ

---------------------------------------------

เช้าวันต่อมา อนุวัฒน์ยังคงอยู่บนเตียงโรงพยาบาล เขารู้สึกเจ็บชาที่หัวไหล่จนขยับไม่ได้ แต่หัวใจของเขาเจ็บกว่านั้นเมื่อรับรู้ลึกๆว่าเขาอาจไม่มีโอกาสได้เล่นสนุ๊กเกอร์อีกแล้ว

แล้วอะตอมล่ะ อะตอมจะกลับมาหาเขามั้ย

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับการปรากฎตัวของหมอและพยาบาล เขายิ้มตอบอย่างเป็นมิตรและให้ความร่วมมือในการตรวจสุขภาพ พยาบาลอีกคนก็จัดอาหารแล้ววางลงบนถาดให้กับผู้ป่วยที่นั่งอยู่บนเตียง

"Thanks (ขอบคุณ)" อนุวัฒน์ตอบแล้วก้มหัวให้น้อยๆ ส่วนหมอก็ยิ้มแล้วทำแผลให้กับอีกคนจนเสร็จ

"The wound look better but you still can't move a lot. Maybe you have to stay here a bit longer to make sure that this will not effect to your work. (แผลของคุณดูดีขึ้นแต่คุณยังขยับอะไรไม่ได้มากนัก คุณอาจจะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกสักพักเพื่อให้แน่ใจว่าแผลมันจะไม่ส่งผลต่องานของคุณในอนาคต)" หมอตอบ ซึ่งบอยก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนที่หมอกับพยาบาลจะเดินออกจากห้องไป และเหตุเพราะไหล่ขวาของเขากำลังบาดเจ็บ การทานข้าวด้วยมือซ้ายจึงเป็นเรื่องลำบากไม่น้อย เมื่อมันไม่ใช่ข้างที่เขาถนัด

ก๊อกๆ

หมอหรือพยาบาลคงลืมอะไรแหละมั้ง ถึงกลับมา อนุวัฒน์คิดก่อนจะหันไปมอง ความรู้สึกปวดชาที่บาดแผลหายสนิทเพราะถูกสิ่งที่เห็นตรงหน้าดึงความสนใจไปแทน ดวงตาคู่เล็กจ้องมองไปยังคนตรงหน้าที่เข้ามาเยี่ยมอย่างไม่เชื่อสายตา

"...ไง"

"อะตอม?"

tbc