#หนอนชาเขียวเกี้ยวนางอาย #บัวลอยทับทิมกรอบ #โจรสลัดฟันเป็ดน้อย

#Snook_me

--------------------------------------------

ติ๊ด

ภพธรหยิบมือถือขึ้นดูข้อความ ชื่อเดิมที่คุ้นเคยปรากฎขึ้น ว่านตอบไลน์เขาหลังจากดองมาเกือบทั้งคืน ภพธรรู้ว่าแฟนของเขาคงโกรธที่เขาไปกินข้าวกับพิทวัสแน่ๆถึงไม่ตอบ ไม่รับสายเขาขนาดนั้น แต่ประโยคที่ธนกฤตส่งมากลับทำเอาเขาประหลาดใจแทน ความรู้สึกโหวง ไม่เชื่อสายตาเข้ามาแทนที่

มันไม่ใช่การด่า การเมินเฉยหรืออะไร

มันเป็นสิ่งที่เขาไม่คิดไม่ฝันมาก่อนจริงๆ

ว่าน : ผมจะไปทำงานอังกฤษกับโอ๊ตนะ

ตู่ : ห๊ะ

ว่าน : เดี๋ยวผมจะบืนแล้ว ไว้คุยกันนะพี่ตู่

ตู่ : คุณล้อผมเล่นปะเนี่ย!

ข้อความสุดท้ายส่งไปแต่ไม่มีการตอบกลับ ภพธรรีบอาบน้ำแต่งตัวไปที่บริษัทของว่าน แน่นอนว่าสิ่งที่ว่านตอบมา มันคือเรื่องจริง

ความสับสน ความเสียใจประดังเข้ามาเหมือนสึนามิที่โถมเข้าฝั่งจนบ้านพังทลาย ตู่เดินกลับไปที่บริษัทด้วยความรู้สึกเปล่าเปลี่ยวพลางคิดโทษตัวเองที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

เขาควรทำยังไงต่อไปดี

---------------------------------------------

อนุวัฒน์เดินทางข้ามประเทศเพื่อลงสนามสนุ๊กเกอร์ประจำปี แม้ในใจจะไม่พร้อม แม้จะรู้สึกเสียหน้านิดหน่อยที่ตัวเองกลับมาแข่งอีกรอบหลังจากประกาศบอกกับทุกคนไปว่าจะพักจากวงการไปพักใหญ่ แต่มันก็ไม่สำคัญเท่าสิ่งที่ชนกันต์ขอหรอก

ยังไงเขาก็ต้องพาชนกันต์กลับมาให้ได้

"ไหนว่าจะไม่ลงแข่งไงล่ะครับ" เสียงหนึ่งดังขึ้นทักทายอนุวัฒน์ที่ยืนในห้องโถงขนาดใหญ่ของโรงแรม บอยหันไปก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ แน่นอนว่ามันคือรณเดช คู่แข่งของเขานั่นเอง

"เฮ้ ไม่ต้องถอนหายใจขนาดนั้น ผมมาดี ว่าแต่ลมอะไรพัดให้คุณมาที่นี่ล่ะ"

"พอดีมีเหตุผลที่ต้องมาแข่งอีกรอบน่ะ.." อนุวัฒน์ตอบก่อนจะหยุดพูด หลังจากเห็นคนที่เดินมากับรณเดชด้วย

"อ้าว เพื่อนพี่ตู่ใช่มั้ยครับ" ธนนท์ยกมือไหว้แล้วทัก

"ใช่ สบายดีนะ?" บอยถามด้วยความเป็นห่วงพลางมองสลับกับรณเดช ในใจของเขาคิดว่าธนนท์คงจะถูกลักพาตัวมาที่นี่แน่ๆ แต่เด็กหนุ่มมองสายตาอีกคนออกว่ากำลังคิดอะไรจึงพูดออกไปตรงๆ

"ผมสบายดีครับ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงผมนะ ผมแค่มากับพี่แหนมด้วยเฉยๆน่ะครับ" นนท์พูดจบ แหนมก็เดินมาโอบเอวอีกคนไว้พร้อมกับพูดยิ้มๆ ซึ่งมันก็สร้างความประหลาดใจให้กับบอยอยู่บ้างน่ะแหละ แต่จากภาพที่เห็น เขาก็พอรู้ถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่อยู่แล้ว

"ผมพานนท์มาในฐานะภรรยาน่ะ ยังไงก็ยินดีที่ได้เจอนะ เราคงได้เจอกันสักตานึง" พูดจบรณเดชก็เดินไปกับธนนท์ ปล่อยให้อนุวัฒน์ยืนงงๆอยู่คนเดียว

ตอนนั้นยังพ่อแง่แม่งอนกันอยู่เลย ทำไมเป็นผัวเมียกันละวะ

---------------------

"พี่ตู่ไหวมั้ยเนี่ย" ชนกันต์ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆภพธรที่นั่งเอามือกุมหน้า คนเป็นน้องลูบหลังให้เบาๆคล้ายกับให้กำลังใจ เขาก็ตกใจไม่น้อยเหมือนกันที่ทุกอย่างมันดูกะทันหันขนาดนี้

ไม่คิดจะบอกกันสักคำหน่อยเหรอ พี่ว่าน

"พี่ไม่เข้าใจ ทำไมเขาทำแบบนี้กับพี่วะ" ภพธรระบายออกมาอย่างอัดอั้น น้ำใสๆคลออยู่เต็มดวงตาแต่เขาพยายามฝืนมันไว้

"แล้วตอนนั้นพี่ไปกับคนชื่อโต้งทำไมล่ะ พี่ก็รู้ว่าพี่ว่านกับคนนั้นไม่ถูกกัน"

"....พี่ไม่รู้ พี่แค่คิดว่าไปกินข้าวกันเฉยๆ ว่านคงไม่คิดอะไร"

"แต่พี่ว่านเขาไม่โอเคไง เขาก็กังวลเรื่องฐานะอยู่ ถ้าเขานอยด์ก็คงไม่แปลกหรอก"

"แต่เขาต้องทำกับพี่ขนาดนี้เลยเหรอ?" ภพธรถอนหายใจแล้วส่ายหัวพยายามไม่คิดอะไรต่อ ที่ผ่านมาเวลาทะเลาะกัน โกรธกัน อีกฝ่ายก็ไม่ได้งอนหนีข้ามประเทศแบบนี้สักหน่อย 

"ว่าแต่เราเถอะ พี่ได้ยินว่าพี่บอยไปฝรั่งเศสละนะ" คำพูดจากปากพี่ชายทำเอาคนฟังเงียบไปพักนึง

"เราจะไม่ให้อภัยพี่บอยเขาจริงๆเหรอ?"

"ก็ให้ชนะแชมป์ก่อน ค่อยว่ากัน" อะตอมพูดจบก็เดินหนีขึ้นห้องไปพร้อมกับความรู้สึกที่สับสน เอาเข้าจริงๆ เขาก็แค่อยากอยู่กับตัวเองสักพัก ให้คิดอะไรได้มากกว่านี้ค่อยกลับไปคุยกัน

ใครจะไปคิดว่าอีกคนจะทำจริงๆล่ะ

แต่กว่าจะคิดอะไรได้เยอะเเยะ ข้อความสั้นๆของอนุวัฒน์ก็เด้งขึ้นมา หน้าจอไลน์สีเขียวปรากฎข้อความชัดเจน

ชนกันต์เห็นข้อความ แต่ไม่กดอ่าน

และไม่กดตอบ แม้ในใจจะกำลังเต้นแรงและผลิบานอย่างมีความสุขน้อยๆก็ตาม 

' พี่ถึงโรงแรมที่ฝรั่งเศสแล้ว พี่สัญญาว่าจะกลับไปพร้อมกับแชมป์ 3 สมัยนะ พักผ่อนเยอะๆด้วยล่ะครับ"

--------------------------

"พี่แหนมครับ ผมว่าเรานอนได้แล้วนะครับ พรุ่งนี้มีแข่งรอบแรกนี่นา" ธนนท์เดินไปนั่งข้างๆชายที่กำลังนั่งดูทีวีบนโซฟา

"เพิ่งสี่ทุ่มเอง"

"แต่งานมัน.."

"น่าา นะครับ เชื่อพี่สิ" รณเดชยิ้ม แต่เหมือนอีกคนจะยังไม่ตกลง นนท์เป็นห่วงสุขภาพของอีกคนมาก เพราะไหนจะเรื่องบริษัท เรื่องแข่งสนุ๊กอีก เวลานอนก็แทบจะไม่ได้นอนอยู่แล้วยังจะมานอนดึกอีก

"แต่ผมว่า.."

"งั้นเอางี้ คืนพรุ่งนี้พี่จะนอนเร็วๆเลย ขอแค่คืนนี้ พี่ขอดูหนังก่อน โอเคมั้ยครับ" คนอายุมากกว่าหันหน้าไปมองอีกคนยิ้มๆ ส่วนนนท์ก็ได้แต่พยักหน้ายอมรับอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก

เขาแพ้รอยยิ้มอีกคน เขารู้ดี

รณเดชเห็นดังนั้นก็โอบไหล่อีกคนไว้พลางเอนหัวซบดูหนังอย่างมีความสุข

และในขณะที่พวกเขากำลังมีความสุข แน่นอนว่าบางกลุ่มกำลังเตรียมการบางอย่าง

เตรียมการเพื่อที่จะได้ทวงอำนาจคืน

--------------------

ติ๊ด ติ๊ด

"อือ ฮัลโหล?" ภพธรงัวเงียคว้ามือถือ ในหัวก็คิดด่าคนที่โทรเข้ามาดึกดื่นอะไรป่านนี้ แต่ทันทีที่ได้ยินเสียงปลายสาย ความง่วงก็หายไปในทันที

"ผมเองพี่ตู่"

"ว่าน?"

"ผมเพิ่งถึงอังกฤษ"

"คุณทำแบบนี้ทำไม มีอะไรทำไมไม่คุยกันวะ จู่ๆก็ไปไม่บอกกันสักคำ! คุณนี่มัน..!" ภพธรพูดเสียงสั่น ความโกรธปะทุขึ้นจนตัวสั่น ทว่าปลายสายกลับเงียบสนิท

"ว่าน?"

"รอผมนะพี่" ประโยคที่ดังขึ้นทำเอาคนฟังสับสน

"รอผมนะ เเล้วผมจะกลับไปพร้อมกับหน้าที่การงานที่เหมาะกับพี่ แล้วพี่จะได้ไม่ต้องอายสายตาใครอีก"

"แล้วผมเคยอายเหรอ ผมไม่เคยอาย ผมไม่เคยสนใจใครทั้งนั้นนอกจากคุณนะว่าน" ภพธรกำผ้าปูแน่น เสียงของเขาสั่นอย่างฟังได้ชัด แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรแล้วล่ะ

"กลับมาไม่ได้เหรอว่าน มันนานไปอะ ไม่เอาแล้วได้มั้ย"

"พี่ตู่.." เสียงปลายสายแสดงถึงความกังวลและรู้สึกผิด เป็นครั้งแรกที่ภพธรเป็นแบบนี้ แต่มันก็สายเกินกว่าจะทำอะไรได้อีกแล้ว

"แปปเดียวนะพี่ เชื่อใจผมนะ"

"...."

"อ่า...ผมต้องไปแล้ว พี่ตู่ เดี๋ยวผมโทรหานะครับ"

"เดี๋ยว.."

"ผมรักพี่ตู่นะ"

ติ๊ด ติ๊ด

ภพธรได้แต่นั่งมองโทรศัพท์ น้ำสีใสไหลหยดออกมาจากดวงตา เขาไม่ได้สะอื้นจนจะขาดใจเหมือนคนอื่นๆ แต่เขาก็ยอมรับว่าหัวใจของเขาเจ็บเหลือเกิน

ทว่าในความเจ็บกลับมีความหวังอยู่บางๆ

กลับมาเร็วๆนะ ว่าน

tbc

ขอโทษที่มาช้านะคะ มาช้าแต่มานะ อิอิ ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่นะคะ รักกก