สติ๊กเกอร์ที่เจ้าตูนเอามาให้เราเล่น
ซึ่งเจ้าตัวก็ไปขอมาจากพี่พยาบาลคนสวยอีกที

      ตูนเป็นเด็กน่ารัก คุยเก่ง และพูดรู้เรื่อง แม้ภายในห้องพยาบาลจะมีแค่ตูน เรา และพี่พยาบาลคนสวยหนึ่งคน แต่ตูนก็ไม่งอแง และพร้อมจะอ้อนทุกคนในห้องให้ยิ้มตาม ตูนมักจะขอให้เราเล่านิทานเรื่องช้างให้ฟัง พอฟังจบก็จะกระโดดลงจากเตียงไปกวนพี่พยาบาลด้วยประโยคว่า "พี่พยาบาลทำไร" กับ "ดูซิ ในตู้เย็นมีอะไรกินนะ" เราเล่นด้วยกัน และอ่านหนังสือนิทานด้วยกัน จนเที่ยงตูนก็เริ่มง่วงนอน เราเลยหยิบขวดนมให้ตูนดูด และตบก้นให้จนตูนเริ่มหลับ แต่ยังไม่ทันหลับหรอก คุณแม่ของตูนก็มารับพอดี เราเลยถือโอกาสกลับไปดูแลเด็ก ๆ ในห้องต่อ 

      กิจวัตรประจำวันในสัปดาห์แรกของเราเป็นไปอย่างเรียบง่ายมากขึ้น ไปโรงเรียนแต่เช้า ป้อนนมพวกจิ๋วทีละคน จากนั้นก็พาพวกจิ๋วร้องเพลง และเต้น พอพักเที่ยงก็พาไปหม่ำข้าว และกล่อมพวกจิ๋วเข้านอนจนหลับ เรารู้สึกผูกพันกับเด็ก ๆ มาก โดยเฉพาะเด็กหญิงนีน่า นีน่าเป็นเด็กหญิงผมสั้น ผิวขาว เธอไม่ค่อยพูด แต่รู้เรื่องทุกครั้งที่คุณครูสั่งให้ทำอะไร นีน่าชอบจับมือเราทุกครั้งที่เธอได้ยินเสียงเพื่อนในห้องร้องไห้งอแงเพราะอยากกลับบ้าน เราเลยสนิทกับนีน่า 

'นีน่า'

      นีน่าติดเรา พอ ๆ กับที่เราติดนีน่า เราป้อนนมนีน่า อ่านหนังสือนิทานกับนีน่า และกล่อนนีน่านอนจนหลับ นีน่าชอบจับมือเรามาก จนคุณครูที่ห้องลองจูงมือนีน่าไปทีอื่น แต่สุดท้ายนีน่าก็เดินหนีจากคุณครูมาจับมือเราเหมือนเดิม 

      นีน่าไม่เคยงอแง หรือร้องไห้เวลาที่เราบอกนีน่าว่าเราขอไปดูแลเด็กคนอื่นแปบนะ นีน่าจะนั่งนิ่ง ๆ และรอให้เรากลับมาดูแลเธอ หรือแม้แต่ตอนที่เราขอตัวไปกล่อมเด็กคนอื่นให้หลับก่อน พอเรากลับไปกล่อมเธอ เธอก็จะจับมือเราแน่น แต่ไม่ยอมหลับตานอน เรารู้ว่าเธอกลัวเราหนีไป จนเราต้องคอยบอกเธอบ่อย ๆ ว่าไม่ต้องกลัวนะ  ถ้าง่วงก็หลับเลย เดี๋ยวจะเฝ้าเองจ้ะ 

      เราเลี้ยงนีน่า และเด็กคนอื่น ๆ อยู่หลายวันจนกระทั่งวันศุกร์ ตูนกลับมาโรงเรียนอีกครั้ง และยังคงมีไข้ คุณครูประจำห้องเลยขอให้เราไปเฝ้าตูนเหมือนเคย แต่รอบนี้นีน่าเริ่มงอแง เราจำเป็นต้องค่อย ๆ แอบ นีน่าไปดูแลตูน และหวังว่านีน่าจะไม่ร้องไห้จนเกินไปนะ เด็กดี 

      รอบนี้คุณครูให้เราเฝ้าตูนในห้องเรียนห้องหนึ่งที่ไม่มีคน เราเล่นตุ๊กตาสัตว์กับตูนสองคน ตูนช่างพูดช่างคุย และซุกซนเหมือนเดิม มีอ้อนขอให้พาไปเล่นข้างนอกบ้าง รวมถึงขอให้พาไปดูเพื่อน ๆ บ้าง เราลองถามตูนว่าตูนจำเราได้ไหม ตูนบอกว่าจำได้ และบอกว่าคิดถึงเรานะ ตอนนั้นใจเราฟูเป็นไข่เจียวเชียว รู้สึกมีกำลังใจในการฝึกงานเฉยเลย พอตูนเล่นจนเหนื่อยเราก็เลยพาตูนกินนมนอน และรอคุณแม่มารับ แต่เหตุการณ์หนึ่งก่อนที่ตูนจะกินนมนอน เราพาตูนไปเล่นขับรถหน้าห้องเรียน ตูนเล่นจนเหงื่อออกเราเลยถามตูนว่า 

"พี่ตูน กินน้ำไหม คุณครูจะไปหยิบให้"                                                                                                     ตูนรีบตอบกลับเราว่า "ไม่จ้ะ แม่"

      เราต๊กกะใจมาก รีบถามตูนอีกรอบว่าเมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ ตูนไม่ตอบ แต่ยังคงเล่นของเล่นในรถอย่างเดิม เรานิ่งไปประมาณ 10 วิเห็นจะได้ เมื่อกี้ตูนเรียกเราว่า "แม่" ด้วยความสัตย์จริงนะ ทั้งตกใจ ทั้งเอ็นดู ไม่คิดว่าจะสนิทกับตูนเร็วขนาดนี้ จนตอนที่ตูนเรียกเราว่าแม่ ใจเราบุบบิบบู้บี้ไปหมดเลย  ตูนทำให้วันศุกร์สุดสัปดาห์แรกของการฝึกงานเป็นวันที่เจ๋งแจ๋วชะมัด 

นี่เรากลายเป็นคุณแม่ไปซะแล้ว 

น่ารักจัง ·͜·♡