ทุกคนยังจำเรื่องแรกที่เราเขียนได้มั้ยคะ(มีอยู่เรื่องเดียว) ก็คือเรื่องแฟนเก่าเรานั่นแหละค่ะ 

เมื่อวันที่ 20 . 07 . 65 มันคือวันครบรอบ 5 ปีของเราสองคนเองค่ะ ด้วยความที่ไหนๆเราก็คงอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ก็คือเราจะไปเรียนต่อที่มหาลัยค่ะ เราก็เลยลองทักไปดูค่ะว่า "สุขสันต์วันครบรอบนะ"

   

   แต่เขาก็ยังเป็นเขาคนเดิมค่ะ เย็นชา เขาก็ดุๆด่าๆเรานิดหน่อย เราเข้าใจได้ค่ะเพราะเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว เรามีแค่ความห่วงใยกับความหวังดีค่ะ เราก็ไม่อยากตอบโต้เขามาก เราก็เลยถือว่าเป็นการยุติความสัมพันธ์เป็นครั้งสุดท้าย ถือว่า "จากกันด้วยดี" ค่ะ เพลงต้องเข้าละมะ5555

   เอาจริงๆ เราดูเข้มแข็งขึ้นเยอะมาก ไม่คิดถึง ไม่ร้องไห้ เราจะมาบอกค่ะ ว่าเราทำยังไงบ้างให้หลุดจากวงโคจรนี้

...ขอเกริ่นก่อนนิดๆนะคะว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าอยู่แล้ว ช่วงแรก..แน่นอนค่ะว่าร้องไห้ บอกเลยว่าร้องไห้จนไม่เหลือแรงเลย ไม่อยากลุกกินข้าว ไม่อยากทำอะไรท้ังนั้น ง่ายๆก็คือตรอมใจนั่นแหละค่ะ

   แต่บอกแล้ว เรามันหญิงแกร่ง ร้องไห้วันเดียวแล้วก็หายค่ะ5555 เราไม่โพสต์อะไรเศร้าๆเลยค่ะ ฟังเพลงเศร้าหรอ? ก็นิดหน่อยค่ะ..แต่ไม่ได้รู้สึกอะไร ฟังเพราะเพลงเพราะดีค่ะ 

   ก็ใช้ชีวิตมาเรื่อยๆโดยไม่มีเขา มันก็จะเคว้งๆนิดนึงแต่เราก็ปรับตัวได้ค่ะ เรามีแมว เราก็เล่นกับแมวแก้เหงา(ถ้าแมวไม่เมินนะคะ5555) มีเพื่อนก็คุยกับเพื่อน แต่เราไม่คุยกับเพื่อนว่า "เราคิดถึงแฟนเก่าหวะ กูเศร้า กูอยากให้เขากลับมา" เราคุยกับเพื่อนแบบเฮฮาปกติเลยค่ะ อย่างน้อยเพื่อนก็คือคนที่ดามใจเราไว้ได้ค่ะ แล้วก็หากินของอร่อยๆ ทำอะไรก็ได้แบบตามใจ อยากแต่งตัวแบบไหนก็ได้

   สิ่งที่สำคัญที่สุดเลยก็คือ "การรักตัวเองค่ะ" เวลาเราทำอะไรได้สำเร็จก็ให้รางวัลตัวเองบ้าง เช่น ของกิน ไม่ก็นอนทั้งวันค่ะ5555 เราเป็นคนที่พยายามคิดบวกมาตลอดค่ะถึงจะเป็นโรคซึมเศร้าก็ตาม

   ..การที่คนหนึ่งคนไม่รัก ก็ไม่ใช่ว่าคนอีกหลายๆคนจะไม่รักเราไปด้วย..จริงไหมคะ?

   ส่งท้าย...เราไม่รู้ว่าทุกๆคน กำลังเผชิญกับเรื่องเลวร้ายอะไรอยู่หรือเปล่า เราอยากให้คุณคิดเสมอว่า

  "คุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะคะ เป็นกำลังใจให้ทุกๆคนนะคะ"