นายท่านเรียกผมว่า "โซระ ที่แปลว่าท้องฟ้านะ" 

    นายท่านเคยเล่าว่าตอนที่ผมเกิดเป็นวันที่ท้องฟ้าแจ่มใสในฤดูร้อน แล้วนายท่านก็ชอบเรียกผมว่า เจ้าก้อนขนน้อย เพราะทั่วทั้งร่างมีอยู่สามสี ขนส่วนใหญ่เป็นสีขาวสั้น ๆ ยิ่งตรงหน้าท้องดูนุ่มฟูเหมือนสำลี ใบหน้าด้านซ้ายและหลังมีสีส้มพาดผ่าน มีสีดำแต้มอยู่กลางหน้าผาก เคลื่อนตัวเดินด้วยอุ้งเท้าสี่ข้างมีปุ่มสีชมพูนุ่มนิ่ม ดูน่าบีบเหมือนเนื้อมังคุด พวงหางยาวสีขาว ตรงปลายหางมีสีส้มและดำแต้มอยู่ 

      ใช่แล้วล่ะ ผมเป็นสิ่งมีชีวิตที่มนุษย์รู้จักกันโดยทั่วไปว่า คือ แมว อย่างไรล่ะ

     เช้าวันนี้เป็นวันที่ไม่สดใสเลย สภาพอากาศขุ่นมัว ไม่มีคุณพระอาทิตย์ดวงโตลอยอยู่ มองไปก็เห็นแต่ก้อนเมฆสีเทาลอยอยู่เต็มท้องฟ้าไปหมด อีกไม่นานคงมีน้ำฝนตกลงมาจากบนนั้น 

     อ่า ผมไม่อยากลุกจากเบาะนอนแสนอบอุ่นนี้เลย ฮึบ ผมพยายามกลิ้งตัวกลม ๆ ลุกขึ้น ส่ายหัวสะบัดขนนิด ๆ ก่อนจะเดินย้ำเท้าไปยังเตียงนอนของนายท่าน เอาล่ะ ผมจะนับ หนึ่ง สอง สาม แล้วก็กระโดด! ตุ้บ! ขึ้นมาบนฟูกนอนอย่างสวยงามเหมือนทุกวัน ผมส่ายตูดเดินย้ำเท้าบนหน้าอกของนายท่านไปมา แลบปลายลิ้นเลียหน้าเบา ๆ แล้วเปล่งเสียงร้องเรียก เหมียว เหมียว~ 

     "นี่ นายท่าน ได้เวลาตื่นแล้วนะ เดี๋ยวคุณบรรณาธิการจะเข้ามาเอาต้นฉบับที่นายท่านอุตส่าห์นั่งปั่นอยู่เมื่อคืนแล้วนะ"

       เหมียว! เหมียว!! เหมียว!!! ผมเริ่มร้องเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ จนคอแหบแห้ง เห้อ ไม่ไหวเลย ทำไมวันนี้นายท่านถึงนอนนิ่งเป็นตอไม้อย่างนี้เนี่ย ปกติแค่ผมเรียกครั้งเดียวก็ตื่นแล้วแท้ ๆ 

      ในเวลาต่อมาใบหูข้างซ้ายของผมก็กระดิกเมื่อได้ยินเสียงกดกริ่งจากหน้าประตู เสียงกริ่งดังอยู่นานหลายนาทีสลับกับเสียงร้องเรียกของผม จนในที่สุดคุณบรรณาธิการคงรอไม่ไหวแล้ว เลยถือวิสาสะใช้กุญแจสำรองไขเข้ามา เดินเข้ามาประชิดเตียงนายท่านด้วยความเร่งรีบ เขย่าตัวนายท่านจนผมกลิ้งลงมานอนแผ่อยู่ข้าง ๆ แต่อยู่ดี ๆ คุณบรรณาธิการก็หยุดชะงัก ตกใจจนหน้าซีดขาว มือทสั่นระริก พยายามหยิบเอาเจ้ารูปทรงกล่องสี่เหลี่ยมที่นายท่านเรียกว่า เครื่องมือสื่อสารออกมากดโทรออก แล้วไม่นานผมก็ได้ยินเสียงไซเรน มีคนมากมายกรูกันเข้ามาในบ้านของผม พวกเขาเข้ามายกร่างของนายท่านวางลงบนเปล พร้อมกับเอาผ้าคลุมสีขาวคลุมทั่วทั้งร่างของนายท่านตั้งแต่หัวจรดเท้า 

      อะไรน่ะ จะพานายท่านไปไหน จะพาครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวของผมไปไหน นั้นเป็นโลกทั้งใบของท้องฟ้าผืนนี้เลยนะ ผมทั้งวิ่งทั้งส่งเสียงขู่ไล่ตามรถพยาบาลคันนั้น รถที่นายท่านกำลังนอนหลับอยู่ในนั้น ผมกำลังวิ่งฝ่าสายฝนที่ตกกระหน่ำ เม็ดฝนก้อนโตและสายลมบาดผิวจนเจ็บไปหมด พื้นท้องถนนเจืองนองไปด้วยน้ำฝน 

      ไม่นะ!! เสียงสว่างจ้าเหมือนคุณพระอาทิตย์สาดส่องมาข้างหน้าผมอย่างกะทันหัน ปัง! เอี๊ยด! ผมกลิ้งไถลไปตามท้องถนนหลายตลบ อ่า เจ็บจัง หนาวด้วย

        "นายท่านอย่าทิ้งผมไปเลยนะ รอโซระด้วย" 

       วันนี้สายฝนยังคงตกลงมาต่อเนื่อง ทุกอย่างดูพร่ามัว ชื้นแฉะ หมอกสีขาวลอยฟุ้งไปมา ผมกำลังนอนขดเป็นก้อนกลมอยู่กลางถนน 

จบ.