"โปรดเถิดดวงใจโปรดได้ฟังเพลงนี้ก่อนอย่าด่วนหลับนอนอย่าด่วนทอดถอนฤทัยจำเสียงของพี่ได้หรือเปล่า จำเพลงรักเก่าเราได้ไหม

นั่นละฮะคุณผู้ชม (แฮ่)

ไข่ย้อยที่มีอาการเมายาดองน้อยกว่าคนที่นั่งข้างๆ ได้ยินอย่างนี้ก็หูผึ่ง
หรือสาวเจ้าจะให้ความหวังกับเรานะ

แต่เนื่องจากว่างานลูกทุ่งวิจิตรเป็นงานที่ 2 ปีมีหนึ่งครั้ง จึงทำให้ไข่ย้อยของเรายังไม่สามารถขึ้นไปขับกล่อมบทเพลงบนเวทีได้

จนกระทั่งวันหนึ่งในช่วงที่อยู่ปี 4  ไข่ย้อยได้เห็นเพื่อนของ ฟุเหยิน (เพื่อนของดากานดา) มาซ้อมร้องเพลงจนตัวเองนอนไม่ได้ประจวบกับดากานดาพาเพื่อนๆมากันเยอะมาก เพื่อซ้อมเต้น
ไข่ย้อยเห็นและถามฟุเหยินว่าดากานดามาทำอะไร
ฟุเหยินก็บอกว่า ดากานดามาซ้อมเต้นหางเครื่องในงานลูกทุ่งวิจิตร

และแล้วไข่ย้อยของเราก็ได้ลงชื่อสมัครเป็นนักร้องในงานทั้งๆที่ตัวเองร้องเพลงลูกทุ่งไม่เป็น...

แล้วเพลงที่จะร้องล่ะ คือเพลงอะไร
ฟุเหยินตอบให้ว่า หางเครื่องที่มาซ้อมกัน มาซ้อมเพลง "โปรดเถิดดวงใจ" แต่ว่ายังไม่มีนักร้องเลย
นั่นก็เลยเป็นเพลงที่ไข่ย้อยจะได้ร้องในงานลูกทุ่งวิจิตรครั้งนี้

เท้าความถึงเพลง "โปรดเถิดดวงใจ" กันสักนิด ว่ามีความสำคัญอย่างไร และทำไมต้องเป็นเพลงนี้
ตอนที่ไข่ย้อยมาบ้านของดากานดาครั้งแรกนั้น พ่อของดากานดากำลังร้องเพลงพร้อมกับเล่นกีต้าร์อย่างเพลิดเพลิน ก่อนที่แม่ของดากานดาจะชวนมากินข้าวด้วยกันกับลูกๆ
คุณพ่อก็ไม่เดินมาเปล่า คว้ากีต้าร์โฟลคซองคู่ใจมาร้อง "โปรดเถิดดวงใจ" เพื่อหยอกเอินแม่ของดากานดา
ดากานดาก็ถามไข่ย้อยว่า เคยฟังเพลงนี้ไหม เพลงนี้น่ะ เป็นที่พ่อใช้จีบแม่สมัยสาวๆน่ะ

จบการเท้าความถึงเพลง

เรามาต่อกันดีกว่า

พ่อเสียงการเวกของเราก็พยายามฝึกฝนให้จนได้

ฉากตัดมาที่งานลูกทุ่งวิจิตร โดยที่มีดากานดาซึ่งเป็นหางเครื่องกำลังเต้น
ส่วนพระเอกของเราก็ยืนยิ้มหน้าเวทีแล้ว
พร้อมขับกล่อมบทเพลง

ระหว่างที่ไข่ย้อยกำลังร้องเพลงอยู่นั้นก็ได้มีการหันไปมองดากานดาเป็นระยะๆ อารามว่า ฉันทำได้แล้วนะเว้ย แล้วก็ทำหน้ากวนๆ

การร้องเพลงเป็นไปได้ดีจนกระทั่ง โก้ นำดอกไม้มาให้ดากานดาหน้าเวที
ดากานดารู้สึกเขินอาย แต่สำหรับไข่ย้อยรู้สึกเหมือนโลกพังทลาย

บทเพลงที่ตอนแรกฟังดูออกแนวหวานซึ้งกลับแปรเปลี่ยนเป็นทุกข์ตรม เพราะเสียงของนักร้องเรากลับเข้าสู่สภาวะคนร้องเพลงไม่เป็น

ไข่ย้อยยังคงร้องต่อไปถึงแม้ว่าเสียงจะแย่จนมีบทพูดเข้ามาในหนังว่า
"ร้องเพี้ยนขนาดนี้อย่าร้องเลยดีกว่า"
แต่ความรู้สึกทั้งหลายตอนนั้นมันทำให้ไข่ย้อยไม่สามารถหยุดร้องได้

และมีท่อนหนึ่งในเพลงที่เรารู้สึกชอบมากๆ ถึงแม้ว่าไข่ย้อยจะร้องเพี้ยนแค่ไหนก็ตาม เพราะเสียงเพี้ยนๆนี่แหละ ที่ทำให้บทเพลงดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด

เหมือนเพลงนี้จะบอกเล่าความรู้สึกของตัวไข่ย้อยเองได้ชัดเจนมาก เพราะเป็นความจริงที่ว่าไข่ย้อยรอดากานดามานานเหลือเกิน รอว่าเมื่อไหร่ตัวเองจะกล้าสารภาพความในใจกับดากานดา

และเมื่อเวลานี้มาถึง เวลาที่ไข่ย้อยสามารถสารภาพความรู้สึกของตัวเองผ่านบทเพลงนี้ ผ่านการแสดงความรู้สึกของเขาด้วยการมาร้องเพลงในแบบที่ตัวเองไม่ถนัดเลย เพราะคำพูดของดากานดาที่เคยพูดไว้และเป็นสิ่งที่หล่อเลี้ยงความรู้สึกของไข่ย้อย
กลายเป็นว่า ดากานดารับรู้ถึงความรู้สึกของไข่ย้อย รับรู้ในเวลาที่ไม่พร้อม รับรู้ในเวลาที่กำลังมีใครบางคนรออยู่ข้างๆ
หากจะให้ดากานดาเดินหน้าไปหาไข่ย้อย ก็คงทำได้ไม่ถนัดนัก เพราะสำหรับดากานดาอาจยังไม่ 'ชัดเจน' มากพอ ดากานดาเลยเลือกที่จะอยู่เฉยๆ และรอดูว่าไข่ย้อยจะทำอย่างไรต่อไป

ส่วนพระเอกของเราก็ไม่ต่างไปจากเพลงเลย



 "ดึกดื่นคืนนี้พี่คงเฝ้าคอยเหมือนก่อนมิได้หลับนอนเฝ้าแต่ทอดถอนฤทัยพี่หลงบรรเลงเพลงรักเก่า ตัวเธอนั้นเล่าอยู่แห่งไหนดูช่างโหดร้าย ให้เราเฝ้าคร่ำครวญ..."

(หมายเหตุ : หลายๆคนอาจจะคิดภาพตามไม่ออก เราเลยขออนุญาตยกลิ้งค์มาประกอบ เพื่อให้เกิดอรรถรสมากขึ้น ขอขอบคุณคนที่อัปโหลดด้วยนะคะ)

(หมายเหตุ 2 : ถ้าหากไม่เหมาะสมอย่างไร รบกวนช่วยบอกหน่อยนะคะ เพื่อที่จะได้ทำการนำลิ้งค์ออก)