แน่นอน สุ แป้ง และเพลิน คือ “เป้าหมายใหม่ๆ” ในห้อง 3/1 ที่สอนผมให้รู้ว่าเพื่อนผู้หญิงที่ตัวสูงกว่า แถมยังสวยและเรียนเก่งพอๆ กับวรรณ นั้นมีอยู่เยอะแยะ

ผมจึงทอดทิ้งวรรณ แล้วหันไปเล่นจุ๊กจิ๊กกับแป้ง เพลิน และเพื่อนผู้หญิงคนอื่นๆ 

มีช่วงหนึ่ง เพลินเพิ่งหายป่วยจากโรคอีสุกอีใส เมื่อเธอมาถึงโรงเรียน ผมก็ปรี่เข้าไปหยอกล้อ และพลั้งมือสะกิดถูกบาดแผลบนหน้าของเพลินที่ยังไม่แห้งหายสนิท

เพลินจึงมีรอยแผลเป็นเล็กๆ บริเวณใต้ตาซ้าย เพราะความซุกซนของผม 

ยิ่งกว่านั้น ตอน ป.3 ผมยังถูกจับไปนั่งคู่กับสุตลอดทั้งสองเทอม เราจึงได้พูดคุยฉันมิตรและทะเลาะเบาะแว้งกันอยู่สม่ำเสมอ

  
สำหรับผม สุเริ่มเข้ามาแทนที่วรรณในหลายๆ ด้าน ยกเว้นเรื่องสำคัญข้อหนึ่ง

แต่ใช่ว่าผมจะไม่เคยคิดเรื่องนี้ในใจ

ครั้งหนึ่ง ผมถึงขั้นแอบไปปรึกษาคุณครูประจำชั้นว่าเมื่อไหร่ตนเองถึงจะตัวสูงเท่าๆ สุ?

ครูให้คำตอบมาว่า “เดี๋ยวอีก 4-5 ปี เด็กผู้หญิงเค้าก็จะเริ่มหยุดสูงกันแล้วลูก แต่พวกผู้ชายสูงได้ถึงอายุ 20 หนูจะไปแซงพวกเค้าตอนโตโน่นแหละ”

ช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อนก่อนขึ้น ป.4 ผมลองนั่งไล่ส่วนสูงของเพื่อนๆ ร่วมชั้น ก่อนจะพบว่าจากนักเรียนทั้งหมด 93 คนในระดับชั้น ผมมีส่วนสูงอยู่ในลำดับที่เจ็ด ส่วนวรรณอยู่ลำดับที่แปด 

มีคนที่สูงนำหน้าผม 6 รายได้แก่ สุ บิ๊ก แป้ง เพลิน ปอ และมิ้ง

ผมเชื่อว่าเมื่อตัวเองฉีกนำวรรณออกไปได้ 1 เซนติเมตร คงเป็นเรื่องยาก ที่เธอจะกลับมาสูงเท่าหรือสูงกว่าผม