ด้านการเรียน ผมกลับมาอ่านหนังสืออย่างหนัก หมั่นทำแบบฝึกหัดนอกตำราเรียนของสำนักพิมพ์วัฒนาพานิชอย่างจริงจัง และเริ่มไปเรียนพิเศษวันเสาร์ที่บ้านของอดีตครูประจำชั้นตอน ป.2 ผู้เคยปลุกปั้นให้ผมกลายเป็นเด็กเรียนดี (ทั้งหมด เกิดจากการชี้นำโดยพ่อแม่)

ในที่สุด ผมก็สามารถ “สปริง” ตัวเองจาก “ตำแหน่งรองบ๊วย” ขึ้นมาสอบได้ “ที่สอง” ทั้งของห้องและระดับชั้นตอนเทอมปลาย ขณะที่วรรณยังคงสอบได้ที่สี่หรือที่ห้าเหมือนเดิม

ผมกลับมาเรียนเก่งกว่าวรรณ (รวมถึงสุ แป้ง และเพลิน) อีกครั้ง

ขณะเดียวกัน นอกจากบ้าเตะบอลทุกเช้าและพักเที่ยง จนได้รับการยอมรับจากเพื่อนๆ ผู้ชายแล้ว

ผมยังขอให้ที่บ้านพาไปเรียนว่ายน้ำตอนเย็นวันธรรมดาสัปดาห์ละสามครั้ง เพราะได้ยินลูกพี่ลูกน้องวัย 15 ปี ผู้เพิ่งสูงขึ้น 10 เซนติเมตรภายในเวลาปีเดียว คุยให้ฟังว่ากีฬาว่ายน้ำเป็นการออกกำลังกายที่ดีที่สุด เนื่องจากต้องใช้อวัยวะแทบทุกส่วน จนคนว่ายสามารถยืดร่างกายได้อย่างก้าวกระโดด

ผมรู้สึกว่าตนเองชักจะเตี้ยกว่าเพื่อนผู้หญิงหลายคนจนเกินไป จึงเริ่มมีลูกฮึดและวาดหวังไว้ลึกๆ ว่า “เราจะต้องสูงกว่าวรรณ และก้าวขึ้นไปทาบแป้ง เพลิน รวมถึงปอกับมิ้งให้จงได้”

ในการวัดส่วนสูงครั้งสุดท้ายตอน ป.3 แม้จะยังตัวเตี้ยกว่าสุ แป้ง และเพลิน แต่นั่นก็ถือเป็น “ยุคทอง” หรือ “จุดพีค” ของผมอย่างแท้จริง

ผมยังคงเป็นนักเรียนชายที่สูงที่สุดในห้อง เป็นนักเรียนที่ตัวสูงอันดับสี่ของ ป.3/1 โดยเบียดวรรณตกไปอยู่อันดับ “ห้า”

นับว่าผมบรรลุ “เป้าหมายเบื้องต้น” เรียบร้อยแล้ว