ช่วงสิ้นปีที่ผ่านมาเราได้ถอยกล่องฟิล์มตัวแรกมาลองเล่น เพื่อหวังว่ารูปที่ได้คงสวยไม่น้อย

โดยกล้องที่เราซื้อมาคือOlympus Trip 35 เป็นกล้องปรับระยะที่ใช้ง่ายสำหรับมือใหม่

และเลือกใช้ฟิล์มเอาไว้ซ้อมมือในราคาที่เซฟเงินมากที่สุดอย่าง Fuji C200

และ Kodak color plus 200 ซึ่งเราซื้อมาในราคาร้อยกว่าบาทเท่านั้น

เอาล่ะในส่วนของการถ่ายภาพ เรามีทริปเชียงใหม่ตอนสิ้นปีพอดี เป็นจังหวะที่ดีที่จะได้ซ้อมมือ

ซึ่งการตะลุยถ่ายผ่านไปอย่างสนุกสนานถึง 2 ม้วนเต็ม เราก็ค้นพบเสน่ห์ที่เราสัมผัสได้จากกล้องฟิล์ม

ซึ่งมีอยู่ 3อย่าง คือ 

1. กลิ่นอายการกรอฟิล์ม ซึ่งเป็นกลิ่นของการได้จดจ้องอย่างเรียบนิ่งกับสิ่งตรงหน้า ขณะที่นิ้วมือกลับกรออย่างรีบเร่ง เพราะใจกลัวว่าสิ่งสวยงามตรงหน้าจะไปเสียก่อน (หลายอย่างในชีวิตไม่จำเป็นต้องรีบเร่งเกินพอดี เพราะผลที่ได้จะเป็นแบบเรา ...)
2. จังหวะลั่นชัตเตอร์ ที่ทุกครั้งมันย้ำว่าหลายอย่างย้อนกลับมาไม่ได้ มันอาจถ่ายใหม่ให้ดีขึ้นได้ แต่ก็นั่นแหละ สิ่งที่ผ่านไปแล้วเราแก้ไขอะไรไม่ได้ 
3. ความรู้สึกรอคอย แน่นอนถ่ายกล้องฟิล์มก็ต้องรอล้าง หลายสิ่งที่เรารออย่างคาดหวังอาจไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เฉกเช่นฟิล์มที่เราล้างมานี่เอย 5555555

หลังจากผ่านทริปไปได้เดือนกว่าเราถึงมีโอกาสได้ไปล้างรูปแถวสยาม ใจเต้นมากๆ

เพราะความคาดหวังล้วนๆ55555 พอถึงกำหนดที่ร้านส่งเมล์มาให้ เรารีบกดเช็คเมล์ทันทีเพื่อดูภาพ

แต่กลับพบรูปที่หลุดโฟกัสแทบทุกรูป ย้ำ! แ  ท บ  ทุก รู ป 555555555555

มันไม่มีภาพไหนชัดเลยเว้ยให้ตายสิ !

ภาพที่ได้จะชัดอย่างตาเห็น พูดง่ายๆ คือ ไม่หวืด .. ทุกอย่างมันง่ายแค่นั้นแหละค่ะ

การใช้กล้องฟิล์มจริงๆ แล้วเราว่ามันคือเรื่องของ “จังหวะ” มากกว่า

จังหวะที่พบ จังหวะที่ถูก และจังหวะที่รอ

ถ้าเล่นตามสามจังหวะนี้ได้ ภาพที่ได้ก็คงคุ้มกับการรอคอย

ปล. ทุกอย่างไม่จำเป็นต้องรี๊บบบบ เข้าใจไหมมมม