มีเรื่องแปลกอยู่เรื่องนึง

เรามักจะพูดคุยกับคนแปลกหน้าที่เจอกันอย่างผิวเผินได้เสมอ

แต่กลับไม่กล้าพูดและเปิดรับคนใหม่ๆ ที่อยู่ใกล้ตัว

เฉกเช่นเหตุการณ์ที่ประสบพบเจออยู่ณ ตอนนี้ ...

เราพึ่งย้ายงานมาใหม่จริงๆ ก็คงพูดว่า “สักพัก” ได้แล้วแหละ

เพราะตอนนี้เข้าเดือนที่สองแล้วแต่.. เรากลับยังไม่มีเพื่อน

หรือใครสักคนที่เราคิดว่าจะสามารถคุยด้วยอย่างสบายใจเลยสักคน 

อย่าเพิ่งมองว่าคนที่นี่ไม่ดีนะ... ทุกคนน่ารัก เพียงแต่เป็นเพราะเรานี่แหละ

ที่คิดแคร์คนอื่นมากเกินไป ตอนแรกเราก็ยังไม่เข้าใจตัวเองสักเท่าไหร่

แต่หลังจากได้นั่งทำความเข้าใจกับตัวเองอยู่สักพักเราก็เก็ท !

เรามักเอาสิ่งที่คนอื่นอาจจะคิด หรือบางทีอาจเรียกว่าคาดการณ์

นั่นก็คือการคิดไปเองนั้นแหละ ว่าเขาจะคิดกับเรายังไง เขาจะโอเคกับเราไหม

สิ่งที่เราพูด สิ่งที่เราทำ ทุกสิ่งทุกอย่าง เราคิดแทนเขาหมดว่าเขาจะโอเครึป่าว

สุดท้ายกลายเป็นการตัดสินใจให้เขาว่าคนแบบเราเขาไม่น่าจะโอเค จนกลายเป็น

การดีดตัวเองออกมาจากสังคม เพื่อมาอยู่เงียบๆ คนเดียว คุยเฉพาะแต่เรื่องงาน

กลายเป็นคนที่หลายคนมองว่าขี้อายและชอบเก็บตัว 

บางคนคิดสงสารกับการกินข้าวคนเดียวของเรา

แต่นั้นเรากลับสบายใจมากกว่าที่จะต้องไปกินกับคนอื่น

ดูย้อนแย้งใช่ไหม มาบ่นว่าอยากมีเพื่อน แต่กลับดีดตัวเองออกจากทุกๆ สิ่ง ก็ดูตลกดี ...

เนี้ย ทั้งๆ ที่กำลังพิมพ์เรื่องนี้อยู่ ก็เพิ่งปฏิเสธพี่ที่อุตส่าห์ชวนไปกินข้าว

เมื่อไหร่เราจะกล้าออกไปสักที? เมื่อพร้อมเหรอ? 

งั้นก็ขอเลื่อนไปก่อนแล้วกัน...