หากเราถามคนคนนึงว่าความกลัวของคุณคืออะไร คำตอบที่ได้มักจะแตกต่างกันไปอย่างแน่นอน 

ตอนเป็นเด็กฉันจำได้ว่าฉันเป็นคนกลัวผี กลัวอึ่งอ่าง คางคก กลัวพ่อแม่ดุ  พอเข้าช่วงวัยรุ่นหน่อยก็กลัวการถูกเพื่อนทิ้ง กลัวการสอบเข้ามหาลัยไม่ได้ กลัวว่าจะเรียนมหาลัยไม่จบ  

แต่เมื่อมาถึงชีวิตวัยทำงานความกลัวก็ได้เริ่มเปลี่ยนไปในอีกรูปแบบ ฉันเริ่มกลัวผีน้อยลง แต่กลัวอึ่งอ่างกับคางคกเท่าเดิม555 แต่ความกลัวในช่วงชีวิตนี้ฉันรู้สึกว่ามันเป็นความกลัวที่มีผลต่อตัวฉันมากขึ้นเมื่อเทียบกับช่วงวัยอื่นๆ ฉันมักจะกลัวเสมอว่าจะทำงานออกมาได้ไม่ดี ฉันกลัวการถูกวิพากย์วิจารณ์ ฉันกลัวการถูกมองว่าฉันไม่ดีพอ จะสังเกตุได้เลยว่าความกลัวแต่ละอย่างเนี่ยมักจะเกิดจากบุลคลอื่นๆ เหมือนกับว่าพอโตขึ้นเราก็เริ่มแคร์สายตาคนอื่นมากขึ้น กลายเป็นว่ามากเกินไปจนเกิดเป็นความกลัว 

ฉันไม่ได้หมายความว่าการกลัวจะเป็นสิ่งไม่ดีเสมอไป การกลัวงานจะออกมาไม่ดี หากเรามองในอีกแง่มันก็จะทำให้เราใส่ใจในผลงานของตัวเองมากขึ้น การแคร์คนอื่นมันก็จะทำให้เราเห็นอกเห็นใจผู้อื่นมากขึ้น เพียงแต่ว่าทุกอย่างนั้นมันต้องมีความ “พอดี” การทำอะไรให้พอดีมันก็จะออกมา”ดี”สมชื่อจริงมั้ย อาจจะเป็นเพราะว่าฉันเพิ่งเริ่มทำงานการกลัวอะไรต่างๆนี้มันคงจะเป็นเรื่องปกติ ช่วงนี้ฉันจึงคิดถึงคำว่า“พอดี”บ่อยๆ เพราะมันจะช่วยให้ฉันบาลานซ์การใช้ชีวิตได้ดี เมื่อถึงเวลาทำงานก็คือทำงาน เมื่อกลับบ้านก็ต้องปล่อยเรื่องที่ทำงานไป บางครั้งแค่เราเปลี่ยนจากคำว่าความกลัวเป็นคำว่าความกลัวอย่างพอดี มันก็จะทำให้สามารถเปลี่ยนแนวคิดในการใช้ชีวิตของเราได้