เช้าที่19 เดือนพฤษภาคม 2560 สะดุ้งตื่น กระแทกนิ้วลงบนหน้าจอนาฬิกาปลุกให้หยุดร้อง มันเงียบแล้วเลื่องแสงโชว์เวลา ตี2 5นาที เดินตาปิดครึ่งแล้วเสียบที่ชาร์จแบตโทรศัพท์ กลับมานอนอีกสองสามตื่น

"ตื่นได้แล้ว"

แม่เข้ามาเขย่าให้ร่างสั่นนิดๆ เราลืมตาโพลง! เพราะแม่ปลุกด้วยสภาพผมเปียกยาวปรกหน้า งัวเงียไปอาบน้ำ และยัดตัวเองลงยีนส์เน่าๆเดินครึ่งหลับครึ่งตื่นครึ่งผี ครึ่งคนไปเปิดประตูรถ ทิ้งตัวลงและเข้าเฝ้าญาติที่ล่วงลับ ตื่นอีกครั้งที่ห้องทำงานของแม่ นั่งมองกล่องนมจืดวัวแดงที่แม่ซื้อให้ดื่มทุกเช้าอย่างสงสัย

"เฮ้ย!!! หมดอายุแล้ว!! เรื่องนี้ต้องถึงหม่อมแม่!!"

หยิบโทรศัพท์กดโทรหาแม่ 

"กริ๊ก! ฮัลโลมีอะไร"

"แม่นมมันหมดอายุแล้วเนี่ย วันนี้19แล้ว มันหมดไปเมื่อวาน วันที่18 เดือน....

วางโทรศัพท์ลงอย่างเขินๆ โซ้ยข้าวเข้าปากอย่างรวดเร็ว แล้วพาตัวออกจากห้องทำงานแม่ ก่อนที่อากาศจะหัวเราะเรา และโต๊ะเครื่องเขียนจะแอบขำนิดๆ

เรียนไปอย่างเรื่อยเปื่อย จนผ่านหนึ่งวันไป เตรียมออกเดินทางกลับบ้าน เดินลงบันได นึกขึ้นได้ว่าแม่บอกให้ไปขอเอกสาร ความกลัวเหงาจึงพาเพื่อนอีกสองคนไปด้วย พอถึงที่หมาย กดลิฟต์

"ตึ่ง ชั้น1ถึงแล้วค่ะ"

ประตูลิฟต์เปิดอ้าออก ทั้งสามแทรกเข้าไป กดชั้น3ประตูกำลังจะปิด จู่ๆก็มีคู่รักคู่หนึ่งกดให้ประตูลิฟต์เปิดอีกครั้ง ทั้งสองเข้ามากดชั้น5 ซึ่งเป็นชั้นสุดท้ายของตึก ประตูลิฟต์ปิด อากาศน้อยลงในทันที อากาศร้อนตีปะทะหน้าเล็กน้อย

"ชั้น1ถึงแล้วค่ะ"

"ชั้น1ถึงแล้วค่ะ"

"ชั้น1ถึงแล้วค่ะ"

"ชั้น1ถึงแล้วค่ะ"

"ชั้น1ถึงแล้วค่ะ"

"ชั้น1ถึงแล้วค่ะ"

"ชั้น1ถึงแล้วค่ะ"

"เออ รู้แล้วโว้ย!!!" ลิฟต์ไม่ทำงาน มีเพียงเสียงประกาศเพื่อผู้พิการทางสายตาเท่านั้นที่ทำงานได้ดีเยี่ยมจนน่าหงุดหงิด จึงตัดสินใจที่จะเดินออกจากลิฟต์ ดีกว่าการติดในนั้นตลอดกาล เราทั้ง "สาม" ออกจากตัวลิฟต์ มีเพียงคู่รักคู่นั้นที่ไม่ยอมออก และเดินขึ้นบันไดบริหารกล้ามเนื้อน่องแทน

เมื่อทำธุระเสร็จ ถึงจะไม่นานนัก แต่ลิฟต์ก็ไปถึงชั้น 15 แล้วเรียบร้อย