เช้าที่18 เดือนพฤษภาคม 2560 เราตื่นมาขับถ่าย ออกตามเวลา สภาพดูดีใช้ได้ 

"อา เหน็บกิน" 

ออกจากห้องน้ำ มานอนผึ่งให้เหน็บชาหายสักหน่อยแล้วเดินขึ้นบ้าน เลี้ยวเข้าห้องพี่สาว มีหมาเดินตามมาติดๆเมื่อถึงห้อง เราสบตากัน(กับหมา)เล็กน้อย ยักคิ้วกวนประสาท และปิดประตูล็อกกลอนประหนึ่งห้องตัวเอง สบัดเสื่อโยคะสีฟ้าอมฝุ่น...เขรอะ(ที่พี่สาวซื้อมาตั้งแต่ปีที่แล้ว เพราะลดราคา และเพียงแกะออกมาเซลฟี่แล้วโยนไว้มุมห้อง) ทำการเช็ดนิดนึงแล้วนอนลงราบไปกับเสื่อ

"อา รู้สึกผอมจัง" 

แค่ได้นอนก็รู้สึกผอมลงแล้ว! คิดได้อย่างนั้นก็ลุกขึ้นเปิดประตูลงมาอาบน้ำ แปรงฟัน เสร็จแล้วเปิดตู้เย็น หยิบกะเพราหมูสับ(ไม่เผ็ด)มาอุ่น ราดด้วยน้ำสลัดตราเด็กหัวจุกที่วาดด้วยเส้นแดงๆ

"อร่อย"

เอาจานไปวาง เดินเข้าห้องที่แยกออกจากตัวบ้าน เปิดพัดลมตั้งโต๊ะใกล้พัง  ที่เป็นมรดกจากโต๊ะคอมหมุนด้วยความเรื่อยเปื่อย และเริ่มเปิดหนังสืออ่าน 

"เริ่ม! 11.58น."

ครืนนน ครืนนนน

"หยุด 12.05 น."

หยิบมือถือขึ้นเลื่อนตุ่มเขียว เพื่อรับสาย

"ฮัลโล มีอะไร- - -*ความลับขององค์กร* อืม เพิ่งตื่น ไม่ค่อยสบาย แค่กๆ (แกล้งไออย่างดารามืออาชีพที่ควรได้รางวัลอะไรสักตัว) ...แค่นี้นะ" กดตุ่มแดงให้ปลายสาย มองนาฬิกา สามโมงนิดๆ เลื่อนหน้าจอสมาร์ทโฟน เข้าแอพเฟสบุ๊ค โพสต์แรกที่เตะตา กระแทกเข้าใจ ทำช้ำไปถึงทรวงใน

                                                      เทอมนี้ A 4ตัว"

ภาพความขี้เกียจ ความร่าเริง ความนั่งไลค์รูปผู้ชายขัดจรวดในอินสตาร์แกรม ความรีทวิตชายไทยไม่แพ้ใครในโลกผุดขึ้นในใจเป็นภาพที่เห็นชัดกว่าอนาคต ภาพตีซ้อนๆกันเหมือนวาระสุดท้ายของชีวิต เหงื่อจับตัวเป็นเม็ด อากาศอับชื้น จักแร้แฉะหน่อยๆ แต่หนาวไปทั้งตัว ลังเลที่จะเปิด หรือปล่อยวาง

ตัดสินใจกดเข้าเว็ปมหาลัย พิมพ์รหัสนักศึกษา ใส่พาสเวิร์ด กลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างลำบาก บ้านไม่เคยเงียบเท่านี้มาก่อน นกหยุดบิน ได้ยินเสียงพ่นลมหายใจของตัวเอง เลื่อนนิ้วไปทัชเมนูบาร์ เลือกเมนูผลการเรียน หน้าเพจขาวโล่ง ตรงกลางมีเพียงวงกลมวงหนึ่งที่มันไม่เต็มวง วงกลมวงหนึ่งที่มันไม่เคยเต็ม...หมุนสักพัก ก็ปรากฎผลการเรียนปี2เทอม2

ผ่าง!!

ไหน A วะ