สิบเอ็ด : ในหัวมันขาวโพลนไปหมด - เมื่อคิดออกจะมาเขียน

เคยเป็นกันใช่ไหมกับอาการที่คิดอะไรไม่ออก ในระหว่างทำงานหรือกิจกรรมอะไรบางอย่าง

เราในตอนนี้ก็เหมือนกัน

เราคิดไม่ออกว่าเราจะเขียนเรื่องอะไรดี

...

อาจด้วยความที่เราทิ้งช่วงในการเขียนบล็อกนานเกินไป พอกลับมาเขียนอีกที เราเขียนอะไรไม่ออกเลย ทั้ง ๆ ที่มีเรื่องให้เขียนเยอะมาก

เราอยากเขียนถึงความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจของเราตอนนี้ แต่เราไม่รู้ว่าจะถ่ายทอดมันออกมาอย่างไรดี
เราอยากเขียนถึงสิ่งที่เราเจอในตอนนี้ นั่นก็คือเรื่องสอบ แต่เราคิดไม่ออกว่าจะพูดถึงมันอย่างไรดี
เราอยากเขียนถึงหนังที่เราไปดูในโรงฯถึงสองครั้ง แต่เราไม่แน่ใจว่าเขียนออกมาแล้วมันจะตรงตามอารมณ์ตัวเองจริง ๆ หรือเปล่า เพราะเราชอบดองบล็อกไว้
เราอยากเขียนถึงอะไรหลาย ๆ อย่าง แต่เราไม่สามารถหาอะไรมาอธิบายถึงสิ่งเหล่านั้นได้เลย

เราพยายามหาคำพูดสำหรับเกริ่นเรื่องพวกนี้หลายครั้ง พิมพ์แล้วก็ลบ แล้วก็พิมพ์ใหม่ แล้วก็ลบ แล้วก็เปลี่ยนเรื่องใหม่ แล้วก็ลบอีก แถมยังรู้สึกหงุดหงิดกับตัวเองเล็ก ๆ ด้วย

ที่ ในหัวมันขาวโพลนไปหมด

และนี่ก็เป็นที่มาของชื่อตอนนี้
มันเป็นอาการที่น่าหงุดหงิดในบางครั้งนะ เพราะมันมักจะเกิดขึ้นกับเราในช่วงเวลาที่เราอยากทำอะไรสักอย่าง อย่างเช่น

มีอยู่ครั้งหนึ่ง เราอยากนั่งตัดรูปแล้วแปะ หรือที่เขาเรียกกันว่า collage นั่นแหละ ในหัวนี่คิดออกมาอย่างดีเลยนะ จะใช้กระดาษแบบนี้ ไซส์ประมาณนี้ ข้างในจะมีรูปอะไรบ้าง ทำเสร็จแล้วจะไปไว้ที่ไหน

แต่พอจะลงมือทำจริง ๆ

ที่เคยคิดไว้หายไปหมดเลย

จ้า

นั่งคิดอยู่นานมากประมาณชั่วโมงนึงได้ เป็นนิตยสารทุกเล่มที่ใกล้ตัวเพื่อจะหาแรงบันดาลใจหรือไม่ก็ทำให้แบบที่เคยคิดไว้มันผุดขึ้นมาในหัว แต่ก็ไม่ได้ผลอะไร

ยังคงขาวโพลน เหมือนเดิม

เลยล้มเลิกความตั้งใจนั้นซะ ก่อนที่จะมาพึงระลึกได้ว่า คราวหน้าถ้านึกอะไรออกก็ควรจะจดไว้ จะได้ไม่ลืม

โอเค ได้แนวทางใหม่แล้ว

ครั้งต่อมา ระหว่างเรานั่งดูรายการ Hello Counselor และได้ดูเคสหนึ่งที่น่าสนใจ แล้วอยู่ ๆ ในหัวก็มีเรื่องที่อยากเขียนขึ้นมาพอดี แต่ตอนนั้นไม่สะดวกมานั่งเขียน เราก็เลยหยิบโทรศัพท์มาพิมพ์หัวข้อและรายละเอียดคร่าว ๆ ก่อน ตั้งใจไว้ว่า หลังจากดูรายการจบจะไปนั่งพิมพ์ละ

ดูรายการจบ บังเอิญมีงานให้ทำต่อเลยยังไม่ได้พิมพ์ แต่ก็อุ่นใจว่ารอบนี้คงไม่ลืมและไม่โล่งแล้วล่ะเพราะจดไว้เรียบร้อย

หลังจากนั้นหลายวัน ก็มีเวลาว่างพอที่จะมาเขียน เปิดเว็บมา เขียนชื่อตอน และย่อหน้าแรกตามที่จดไว้เรียบร้อย พอจะเริ่มพิมพ์จากฟีลตอนนั้น...

ขาวโพลน ไปหมดเลยจ้า

/เศร้า

หลังจากนั้นก็พยายามรำลึกถึงเนื้อหาในรายการที่ได้ดูวันนั้น (เพราะจำตอนที่ดูไม่ได้ เลยต้องนั่งนึกเอา) ซึ่งเราเองก็จำได้ค่อนข้างเยอะ เลยพยายามดึงฟีลตัวเองวันนั้นให้กลับมาเกิดขึ้นในวันนี้ มันกลับมาค่ะ ค่อนข้างอินด้วย

แต่พิมพ์เป็นคำพูดไม่ออก

(แง้)

เลย Draft ตอนนั้นทิ้งไว้ ประมาณสองเดือนกลับมาเปิดดูอีกที เข้าใจตัวเองว่าไม่สามารถดึงฟีลนั้นได้อีกแล้ว ก็กดลบทิ้งไป

ถามว่าเสียใจไหมที่กดลบไป เสียใจค่ะ เสียใจพอสมควรเลย แต่มันคิดอะไรไม่ออกจริง ๆ

ตอนที่กลับมาเปิดดูอีกรอบ ในหัวมีแต่ทุ่งหิมะสีขาวของทวีปแอตแลนติคบริเวณที่ไร้ซึ่งสิ่งมีชีิวิตใด ๆ ปรากฏอยู่ในห้วงความคิดนั้น
แต่บางทีความ ขาวโพลน ก็ดีเหมือนกันนะ มันช่วยทำให้สถานการณ์บางอย่างไม่เลวร้ายไปกว่าเดิม

เราเคยงอนแม่

ตอนนั้นงอนหนักมาก แม่คุยอะไรด้วยก็ตอบสั้น ๆ แสดงท่าทางแห่งความฉุนเฉียวออกไปไม่น้อยเลยทีเดียว

แล้วแม่ก็ออกไปทำธุระ

งอนหนักกว่าเดิมอีก นั่งงอนอยู่ในบ้านวนไปค่ะ เอาแต่คิดว่าเรางอนขนาดนี้ ไม่ง้อเราบ้างเลยหรอ

สักพักใหญ่ ๆ แม่กลับมาจากข้างนอก ในมือแม่มีของที่ซื้อเข้าบ้านเต็มไปหมดเลย เราที่ถึงแม้จะงอนแม่อยู่ แต่ก็ไม่ได้เป็นคนใจร้ายอะไรขนาดนั้น ก็ไปช่วยแม่ถือของ ชวนแม่คุยนิดหน่อย เสิร์ฟน้ำให้ แล้วแม่ก็เล่าอะไรให้ฟัง ระหว่างแม่เล่า เราช่วยเก็บของเข้าครัว คุยไปคุยมาก็มีเรื่องให้หัวเราะกัน แล้วแม่ก็บอกว่าซื้อขนมมาฝากนะ

เย้

เรานั่งกินขนมเพลินมาก แล้วมานั่งนึกว่าทำไมเมื่อกี้เรางอนแม่นะ

ขาวโพลน ไปเลย อยู่ ๆ ก็นึกไม่ออกว่าทำไมงอนแม่

ไม่ได้ลืมเพราะแม่ซื้อขนมมาฝากนะ แต่นึกไม่ออกจริง ๆ และก็ในหัวมีคำว่า 'ช่างเถอะ' เราก็ช่างเถอะ แล้วไปกอดแม่หนึ่งที ก่อนจะเคี้ยวขนมเดินออกจากครัวไป

เห็นไหม บางทีความ ขาวโพลน ที่โผล่มาในหัวก็ช่วยกอบกู้สถานการณ์บางอย่างไว้ได้ ถึงแม้จะเป็นแบบงง ๆ แต่ก็ถือว่าช่วยได้แหละนะ
ว่าแต่

เราเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาทำไมล่ะ

ก็ ในหัวเรามันขาวโพลนไปหมด ไม่ใช่หรอ

/เกาหัว

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น