ไม่อยากมีชีวิตที่ดีขึ้นแล้ว

ไม่สิ ไม่อยากมีชีวิตแล้วด้วยซ้ำ

มันวุ่นวาย มันเหนื่อย มันไม่รู้จบ
อยากจะพอแล้ว

เรารู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่ของเราเป็นเพียงความสนุกของพระเจ้า
เป็นความสัมพันธ์เหมือนเจ้าของกับสัตว์เลี้ยงในกรง
นั่งดูเราต่อสู้ เอาชีวิตรอด
หล่อเลี้ยงเราด้วยความสุข พรากมันไปด้วยความทุกข์ ก่อร่างสร้างอุปสรรค ให้อดทน นึกถึงความสุขเมื่อผ่านพ้น จากนั้นจึงให้รางวัลเรา และพรากมันไป
แล้วจึงวนซ้ำอีกครั้ง

เรามนุษย์ไม่รู้จักเข็ดหลาบ วิ่งวนในกรอบกรงที่เรียกว่าโลก หวังใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเพียงในกรงเล็กๆ ไม่นึกถึงการหลุดพ้น ปราศจากผู้ใดเพรียกหาการออกจากกรงแห่งนี้

หากทว่าต่อให้มีผู้เพรียกหานั้นจริง ก็ใช่ว่าเขาผู้นั้นจะรู้หนทางในการหนีได้

ผู้ใดได้เลยออกจากกรอบที่เรียกว่าโลก เรารู้กันว่าผู้นั้นจักโดนช่วงชิงลมหายใจไป ทางเลือกยังคงมีเพียงการกลับมาตายรังเช่นเดิม
และหายใจเอามลพิษที่เหล่าตนร่วมสร้างเพื่อหล่อเลี้ยงชีวิตน้อยๆต่อไป

การออกจากกรงแห่งนี้ จึงทำได้เพียงอย่างเดียว คือ สละร่างเนื้อทิ้งไว้ที่เดิม แล้วนำดวงวิญญาณออกท่องสู่ดินแดนที่ไม่รู้จัก

ในเงื่อนไขของความเสี่ยง แม้การเดินทางครั้งนั้นจะมีความหวังที่จะพบการปลดปล่อยอย่างถาวร แต่ก็เต็มไปด้วยปริศนา ที่ไม่เคยมีนักเดินทางท่านใดกลับมาเฉลยไขให้ฟัง

และไม่มีใครรู้เลยว่าการเดินทางออกไปไกลแสนไกลนี้ จะไม่ทำให้เราเดินวนกลับมาที่แห่งเดิม