ผมไม่เคยดูรายการสอนทำอาหารไม่ว่าจะทางสื่อใดก็ตามมาก่อน 

คิดว่าดูไปก็คงไม่ได้ทำ 

ซื้อเขากินมันง่ายกว่า 

เปลี่ยนเงินเป็นอาหารสักอย่างที่อร่อยชัวร์ๆ ได้ทันที 

ดีกว่ามาเปลี่ยนเงินเป็นวัตถุดิบ แล้วทำเละ เจ๊ง กินไม่ได้ จบเห่

ยิ่งสภาพคล่องทางการเงินไม่เอื้อให้ผมเอางบไปเจ๊งกับอะไรๆ ได้มากนัก

จนกระทั่ง...เห็นใครสักคนที่เป็นเพื่อนกันในเฟสบุคแชร์มาวันนั้น 

ภาพปกคลิปรายการกระตุกความสนใจของผมอย่างรุนแรง

รายการชื่ออะไรสักอย่างที่ฟังดูธรรมดา น่าจะตั้งมาให้จำง่าย 

แต่ผมก็ยังจำไม่ได้อยู่ดีแม้จะวนดูมันทุกคลิปของช่องแล้วก็ตาม

ครัวบ้านๆ? ครัวเรียบๆ? ช่างแม่งเหอะ…

ไม่ใช่เพราะเกิดอยากติดสกิลเสน่ห์ปลายจวักให้ตัวเอง 

หรือเปลี่ยนแผนการใช้ชีวิตมาเป็นทำข้าวกล่องง่ายๆ ด้วยตัวเอง

เปล่าเลย 

ไม่มีเหตุผลอะไรเลย 

นอกจากผมหยุดดูมันไม่ได้

แต่ละคลิปมีความยาวประมาณ 4 นาที 

ยาวพอๆ กับเพลงไทยสักแทรคหนึ่ง

ถ่ายทอดขั้นตอนการทำอาหารง่ายๆ ที่ก็กินเวลาจริงประมาณ 15 นาที 

แต่ด้วยสิ่งที่เรียกว่าการตัดต่อวิดีโอ ทำให้การทำอาหารสักเมนูเป็นเรื่องง่ายเพียงไม่ถึงห้านาที

ประกอบไปกับเสียงทุ้มที่หนักแน่นของชายหนุ่มเจ้าของรายการ ผู้ซึ่งลงมือทำอาหารเอง ในห้องครัวกะทัดรัดของบ้านตัวเอง สมกับชื่อรายการสุดเรียบง่าย 

(...ขอโทษที ก็ยังคงนึกไม่ออกอยู่ดีนั่นแหละ)

ซึ่งยอมรับเลยว่ามันเป็นเสียงที่ไพเราะเอามากๆ 

ผมปล่อยมันผ่านเข้าหูไปอย่างลื่นไหล ไม่อาจจับใจความ 

หรือซึมซับสาระเนื้อหาใดๆ เข้ามา เพราะสมาธิทั้งหมดถูกรวมไปอยู่ที่สายตา

จดจ้องภาพวิดีโอมุมมองท็อปวิวที่กำลังแสดงการเคลื่อนไหวของมือคู่หนึ่ง 

ซึ่งกำลังถือค้อนทุบเนื้อบ้าง ขยำก้อนแป้งบ้าง หั่นแครอทบ้าง

ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชายหนุ่มในคลิปกำลังลงมือทำเมนูใด และกำลังพูดถึงอะไร

รู้เพียงแต่เขาคนนั้น…

มีมือที่สวยมาก

ยิ่งเมื่อผมได้เห็นว่า

มีแหวนเงินเกลี้ยงบนนิ้วนางของมือข้างซ้าย

ซึ่งกำลังคลึงเคล้นไปบนก้อนแป้งที่หมักได้ที่นั้น

ผมก็ไม่อาจถอนตัวได้อีกเลย

ลมหายใจขาดห้วง ภายในลำคอหนืดข้น

ความรู้สึกมากมายหลากล้นจนไม่อาจเก็บกักไว้

“เสร็จแล้วครับ! กับข้าวของเรามื้อนี้”

สิ้นเสียงส่งท้ายรายการในคลิป 

ผมกลับมาหายใจเป็นปกติได้อีกครั้ง

เช็ดมือเข้ากับทิชชู่ก่อนเอื้อมไปจับเมาส์เพื่อกดวนเล่นคลิปนั้นซ้ำอีกครั้ง

“สวัสดีครับ เจอกันอีกแล้วกับรายการ….”