ผมกำลังร้องไห้อยู่ในตอนนี้

มนุษย์ทุกคนเกิดมามีอารมณ์ความรู้สึก เราเรียนรู้ที่จะรัก โกรธ เหงา เศร้าและเสียใจ

เมื่อก่อนผมมักได้ยินคำพูดที่ว่าอย่าร้องไห้เหมือนเด็กๆ 

ทำไมการเป็นผู้ใหญ่ถึงห้ามร้องไห้ ทำไมการที่เราโตขึ้นมันถึงเป็นเรื่องที่ยากและมีข้อจำกัดขนาดนี้

ในวัยเด็กเราเรียนรู้ที่จะแสดงอารมณ์ออกมาโดยไม่ต้องกลัวอะไร

เรางอแง ร้องไห้เมื่อมีสิ่งที่ไม่ถูกใจ เราหัวเราะและยิ้มเมื่อพึงพอใจในอะไรบางอย่าง หรือแม้แต่รู้สึกเหงาเวลาที่ต้องเล่นคนเดียว

ทุกวันนี้การแสดอารมณ์มันช่างยากเหลือเกิน..

ผมไม่สามารถทนที่จะไม่ร้องออกมาได้ กับความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ภายใน มันราวกับรอวันทะลักออกมา

ผมเฝ้ามองพระจันทร์ ขอพรกับดวงดาว เพียงเพื่อหวังว่าสักวันความเป็นจริงนี้จะหายไป

รอวันที่ผมจะได้ไปอยู่เคียงข้างกับเธอบนดาวอังคาร