"บางทีก็คิดนะ ว่าถ้าตายไปเลยจะดีกว่ามั้ย" เจพูดออกไปทั้งๆที่ยังมองออกไปนอกหน้าต่าง

คนเป็นพี่ขมวดคิ้ว หันไปจ้องทางน้องชาย เพราะไม่คิดเลยว่าจู่ๆเจจะพูดคำนี้ออกมา

เจหันมา ก่อนจะรีบขยายคำพูด "ไม่ใช่ว่าจะตาย เจแค่คิด" 

ดินถอนหายใจ ก่อนจะคว้าเจเข้ามากอดไว้กับตัว เพราะลึกๆแล้ว ต่อให้เขาจะไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกของคนที่เป็นโรคร้ายแบบเจได้ แต่เขาก็พอจะเข้าใจความทรมานทั้งกายและใจ และรู้ว่ากำลังใจของเจกำลังมอดลงไปทุกทีๆ

"ถ้าจะไปก็บอกกันก่อน" ดินพูดออกไปอย่างที่ใจคิด แต่พอพูดออกไปแล้ว น้ำตาที่เอ่อขึ้นมาก็ทำให้เขาเปลี่ยนใจ "ไม่เอาอะ แกอยู่กับฉันก่อน เข้าใจมั้ย" ทั้งสองคนกอดกันแน่นขึ้น ต่างพยายามจะกลืนก้อนความเศร้าที่จุกอกอยู่ตอนนี้ลงไป ทั้งๆที่อยากจะเป็นกำลังใจให้อีกฝ่าย อยากเป็นคนที่ประคับประครองให้ผ่านเรื่องราวร้ายๆนี้ไปได้ แต่ดินเองก้รู้ดี ว่าไม่ช้าก็เร็ว มะเร็งก็ต้องพรากน้องชายของเขาไปอยู่ดี

/

ปีนึงผ่านไปไวเหมือนโกหก

ดินไม่ได้เศร้าฟูมฟายแล้ว

ทุกครั้งที่นึกถึง แม้จะมีความเสียใจ แต่ก็ปะปนไปด้วยความอบอุ่นและความคิดถึงอยู่เสมอ

ดินยังคงใช้ชีวิตทุกวันได้อย่างดี เพิ่มเติมขึ้นมาก็คงจะเป็นการทำบุญใส่บาตรบ่อยมากขึ้น 

แล้วก็พยายามทำทุกๆวันให้มีความหมาย แบบที่จะไม่ต้องมาเสียดายแบบที่เคยเสียดายอีก

บางครั้งดินยังรู้สึกเหมือนเจแค่ไปเที่ยวบ้านเพื่อน ไปค่าย หรือไปบ้านตาที่ต่างจังหวัด

คำว่าตายบางทีก็ดูจะหนักอึ้งเกินไป

และถึงแม้ว่าสำหรับดินแล้ว เจยังคงวิ่งเล่นอยู่ในความทรงจำของเขาอย่างชัดเจนอยู่เสมอ

แต่ดินก็ตั้งใจเลือกรูปของเราที่ถ่ายด้วยกันจากรูปร้อยๆใบที่มีอยู่ 

วางเอาไว้ที่โต๊ะข้างเตียง บนชั้นวางของ ในกระเป๋าสตางค์

ให้รู้สึกอุ่นใจ

----