ขากลับเพิ่งมีโอกาสดูสนามบินนาริตะแบบทั่วๆ ร้านขายของ duty free เยอะมาก (พวกเราโดนไปอีกเช่นกันกับร้านที่ขาย Royce) มีจุดให้ผู้ใช้บริการได้นั่งพักนอนพักแบบสบายๆ จนน่าอิจฉา

-ย้อนกลับมาตรงที่เช็คอิน อีกกลุ่มเช็คอินเข้าไปก่อนแล้ว(พี่เค, พี่กุล, โบ2) เราก็รอโบกับแนนไปเช็คอินพร้อมๆ กัน จนท.รูปหล่อขอพาสปอร์ตเก่าโบไปดูแล้วก็โทรคุยกับใครก็ไม่รู้ เขาถามเราว่านั่งแยกกันได้มั้ย พวกเราก็หันไปมองหน้ากันแล้วบอกว่าได้ ในใจคิดว่าถามทำไมหว่า ก็จองที่นั่งแยกกันอยู่แล้ว แล้วเขาก็บอกว่าจะอัพให้พวกเราไปนั่ง business class ได้ไหม

...โธ่ ไม่ต้องถามก็ได้ อัพไปเลยครับ ใจคิดแบบนี้แล้วเราก็พยักหน้าพร้อมเก็บอาการลิงโลดไว้ ไม่รู้ชาตินี้จะได้นั่งอีกมั้ย (ส่วนโบหน้ายิ้มแป้นไปแล้ว) คาดว่าคงเพราะ overbooked เราเลยได้อานิสงส์ในครั้งนี้ ขอขอบคุณใครก็ตามที่เช็คอินก่อนเราจนเต็ม-

ที่ตลกคือขามาญี่ปุ่นเรานั่ง economy class ก่อนลงจากเครื่องก็ต้องเดินผ่านส่วน business class เรายังเปรยกับแนนอยู่เลยว่าชาตินี้จะมีโอกาสนั่งหรูแบบนี้บ้างมั้ยนะ ปรากฏว่าขากลับได้มานั่งตามที่พูดไว้เฉยเลย วาจาสิทธิ์จริงๆ

ที่เหนือกว่าแบบสามัญชนก็คือเก้าอี้กับเมนูอาหาร เก้าอี้นั้นปรับองศาได้ทุกจุด อุปกรณ์อย่างหูฟังก็ดีกว่า จอทีวีก็ดีกว่า ส่วนเมนูอาหารนั้นอลังการดาวล้านดวง มีเซ็ตอาหารญี่ปุ่นกับฝรั่งให้เลือก มีการแนะนำเชฟผู้ปรุง เครื่องดื่มหรูอย่างไวน์และแชมเปญก็เติมได้ไม่อั้น

6 ชั่วโมงผ่านไปก็กลับถึงไทยโดยสวัสดิภาพตอน 5 ทุ่ม กลับมาทำงานใช้หนี้และหาเงินเพื่อกลับไปญี่ปุ่นอีกครั้ง