ราวกับเรื่องหลอกลวง

   ราวกับช็อกโกเเลตที่หอมหวานจนไม่อาจหยุดลิ้มลองได้  ต่อให้รสขมจะติดอยู่ที่ปลายลิ้นก็ตาม

   ราวกับภาพลวงตาที่ซ่อนอยู่ในหมอกควัน

   ราวกับลูกโป่งฟองสบู่ที่ไม่เวลาใดเวลาหนึ่งก็จะสลายหายไป จะช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง  

   ราวกับสีเเดงที่สะท้อนอยู่ในดวงตา

นัยน์ตาไร้อารมณ์ใดๆเเฝงมองไปที่ใครคนหนึ่งที่กำลังหลับอยู่ข้างๆเขา ในสภาพที่สวมเเค่เสื้อเชิร์ตสีเทาเข้มจนเกือบดำเเละห่มผ้าสูงจนเกือบถึงช่วงอก

ใบหน้าของคนที่กำลังหลับอยู่นั้นราวกับเด็กที่ไร้เดียงสา ราวกับไม่ใช่ อาคาชิ เซย์จูโร่คนนั้น

หลังจากที่เผลอมองคนที่กำลังหลับอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เบนความสนใจไปยังไลท์โนเวลที่ถืออยู่ในมือเเทนเเต่มือเจ้ากรรมดันมิวายเผลอไปเกลี่ยๆผมของอีกฝ่าย

มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พอหันไปมองอีกครั้ง ก็สบตากับอีกฝ่ายพอดี

“ตื่นเเล้วเหรอ อาคาชิ”                                                                                                                         เขาถามเสียงเรียบๆโดยที่มือยังคงเกลี่ยผมของอีกฝ่ายอยู่เช่นนั้น 

   การไม่ร้องขอสิ่งใด

   นั่นเเล่ะคือบทบาทของเขา

“ก็อย่างที่คุณมายุสุมิเห็นนั่นเเล่ะ” อาคาชิว่าพลางดันมือของเขาออก  ชันตัวขึ้นจากเตียง เลิกผ้าห่มออก จากนั้นลุกขึ้นยืนติดกระดุมเสื้อเชิร์ตให้เรียบร้อย  สวมกางเกงเเสลค เเล้วจึงผูกเนคไทค์

   “ผมคงต้องไปเเล้วละครับ”

    ส่วนนี่ก็คือบทบาทของอาคาชิ

จริงๆเเล้วถ้อยคำที่พูดไปไม่ได้มีความหมายใดเเฝงเป็นพิเศษมากไปกว่าผู้พูดมีเหตุธุระจำเป็นที่จะต้องออกจากที่นี่ทันทีที่ตื่นขึ้นมา

เเต่จะฟังกี่ทีก็อดคิดขึ้นมาไม่ได้  ว่านั่นคือสิ่งที่เจ้าตัวกำลังย้ำเตือนเขาอยู่เสมอ

นัยน์ตาสีเทาไร้อารมณ์มองไปยังเจ้าของคนที่กำลังสำรวจความเรียบร้อยตัวเองอีกครั้ง ก่อนที่จะสวมเสื้อสูทสีเทาอ่อนทับ  

ด้วยเเรงผลักดันอะไรสักอย่างที่เเม้เเต่ตัวของเขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทำให้เขาตัดสินใจวางไลท์โนเวลในมือลง

ลุกขึ้น เเล้วกอดอีกฝ่ายจะด้านหลัง

เเสงสีส้มของพระอาทิตย์ยามเย็นส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา ท้องฟ้าค่อยๆมืดลงทุกขณะ

อุณหภูมิจากร่างกายนั้นอบอุ่น เเต่อุณหภูมิของอ้อมกอดนั้นกลับเย็นเยียบ

เเต่ทั้งความเย็นเเละความอบอุ่นทั้งหมดนั่นเเล่ะคือ อาคาชิในมุมมองที่เขาได้สัมผัส

“มีอะไรหรือเปล่าครับ”  น้ำเสียงอาคาชิยังคงเรียบเฉย เเฝงไปด้วยความคาดเดาไม่ได้เช่นเดิม

“เปล่า” เขาเว้นวรรคครู่หนึ่ง ก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ  “ไม่มีอะไรหรอก”

น้ำเสียงที่เฉยชาของเขาเองก็เช่นกัน