ผมนั่งรับฟังเรื่องราวความรักที่กำลังจะจบลงของพี่ตู่และทอม

ผมที่ทำได้แค่เป็นห่วงเขา

ผมเป็นเพื่อนสนิทของพี่ตู่ ที่หลงรักเขา คนที่ผมไม่มีทางจะได้รักเขาเลย

แต่เหมือนว่าในบางครั้ง สายตาที่เขามองมาที่ผม มันเหมือนความต้องการที่เป็นมากกว่าเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ทุกครั้งที่เขาใกล้ชิดผม มันทำให้ผมรู้สึกอ่อนไหวทุกๆ ครั้ง มันทำให้ผมสับสนและเกิดคำถามในใจ คำถามที่เขาไม่มีทางที่จะได้ยินจากปากของผม คำถามที่ผมไม่อยากจะถามออกไป แต่ในความอยากใคร่รู้ของผม ผมอยากรู้ว่า..

'ถ้าไม่มีเขา แล้วเราจะรักกันได้ไหม?'

'ถ้าจบกับเขา แล้วเราจะรักกันได้ไหม?'

หรือทุกๆ อย่างคือสิ่งที่ผมคิดฝันไปเอง มันเป็นเพียงแค่ฝันที่ลอยไปไกลแสนไกล มันคือความฝันของผมที่จะไม่มีวันได้เกิดขึ้นจริง เป็นความคิดที่ผมนั้นได้รู้อยู่คนเดียวและเรื่อยไป ถึงจะอยากรู้แค่ไหนก็ตาม ผมก็รู้อยู่แก่ใจว่าไม่สามารถเป็นอะไรได้มากเกินกว่าคำว่า เพื่อน 

"ผม..รักพี่นะ แต่มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นได้จริงๆ ใช่ไหม..?"