#กล้องรองแก้ว
หมายเหตุ : มีตัวละครตายและเตรียมทิชชู่ไว้ด้วยนะ รักทุกคนนะคะ ขอบคุณที่ติดตามคุณจูปิเตอร์มาถึงตอนนี้นะคะ ขอให้คุณจูปิเตอร์อยู่ในใจของทุกคนเสมอไปนะ
ว่าน..
ตัวผมที่กำลังอยู่ในงานศพสีขาวนวลตา ในยามค่ำ นี่เป็นคืนสุดท้ายแล้วที่เราจะต้องสวดอภิธรรมให้กับผู้ตาย วัดที่ผมอยู่และงานที่จัดขึ้นเป็นสถานที่เดียวกับที่คุณยายสุดที่รักของว่านได้มาจัดที่นี่ ผมไม่อยากจะมากความซะเท่าไหร่ในตอนนี้
"เสียใจด้วยนะตู่"
"ไม่เป็นไรครับโอ๊ต"
"พี่โอเคนะ?"
"พี่ไม่เป็นไรหรอก"
น้ำเสียงของผมเต็มไปด้วยความสั่นเครือ หัวใจยังคงจมปลักกับบ่อโคลนแห่งความสูญเสีย เสียใจ ดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ มันไม่สามารถปิดกั้นความรู้สึกที่แท้จริงต่อการสูญเสียว่านไป ไม่มีอีกแล้วสำหรับจูปิเตอร์ ดาวดวงใหญ่ที่สุดในระบบสุริยะ ดาวเคราะห์ของผมที่ไม่มีในระบบของเราสองอีกแล้ว
' เหม่อลอยทุกครั้งที่บังเอิญได้ยินเพลงนั้น
เพลงที่มันคุ้นๆในใจ
และสกิดรอยบาดแผลเก่าๆ ที่เคยแห้งไป
ฉุดดึงตัวฉันกลับไปถึงเรื่องวันวาน.. '
วันนี้ผมตัดสินใจกลับมาเก็บของที่บ้านของว่าน ภาพความทรงจำต่าง ๆ ที่เคยมีร่วมกันยังคงตราตรึงไว้ในห้วงแห่งความทรงจำของผมอยู่ตลอดเวลา ผมยิ้มให้กับรูปใบหนึ่งที่เราทั้งสองได้ไปทะเลด้วยกัน ว่านน่ะชอบท้องทะเลมากเลยล่ะ มันไกลสุดลูกหูลูกตา ว่านเป็นตากล้องที่ดีคนหนึ่งเท่าที่ผมได้รู้จักเลยล่ะ เราทั้งคู่ต่างสาดน้ำกันไปกันมาอย่างสนุกสนาน ผมอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบา ๆ กับภาพถัดไปที่เป็นว่านจมในกองทรายที่ผมได้ฝังเอาไว้
' ความรักครั้งนั้นผ่านไปคล้ายความฝัน
และวันนี้ฉันเหมือนเพิ่งตื่น ลืมตามาพบความจริงว่าเราไม่อาจหวนคืน
แต่เมื่อได้ยินเพลงที่คุ้นใจ เรื่องราวที่ดีมากมาย ก็ย้อนคืนมา '
ผมถือวิสาสะเปิดเพลงจากเครื่องเล่นแผ่นไวนิล ผมเลือกที่จะเล่นเพลงแรกที่เราได้พบกัน ผมนั่งลงพิงขอบเตียงและตั้งใจฟังมัน ผมที่กำลังหลับตาลงและกำลังจะพิงข้างกาย ผมกลบล้มลงไปนอนกับพื้น ก่อนจะหัวเราะออกมาเล็กน้อยกับท่าทางของตัวเองที่ชอบเผลอตัวตลอดว่าว่านยังคงอยู่ข้างกายผมเสมอเวลาได้นั่งฟังเพลง ไหล่และอ้อมแขนอันอบอุ่นที่ผมไม่เคยลืมเลือน
' ทำไมไม่รู้ ภาพของเราวันนั้นไม่เคยเลือนลาง ยังไม่หายไป
จะนานแค่ไหน เหมือนว่ามันฝังไว้อยู่ในส่วนลึก อยู่ในซอกใจ
ทุกครั้งที่ฟัง ฉันนึกถึงเธอ กี่ครั้งมันก็เผลอ น้ำตาไหล..'
วันต่อมาที่ผมได้เข้ามาเก็บของหลังจากวันฌาปนกิจผ่านไปแล้วหนึ่งวัน ผมค่อย ๆ ยกของใส่รถของผมด้วยความเกรงใจพ่อและแม่ของว่านที่กำลังดูรูปลูกชายสุดที่รักพร้อมระลึกความหลังไปด้วยกัน ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อได้เห็นภาพนั้น ถ้าว่านยังอยู่มันก็คงเป็นภาพในฝันอย่างแน่นอน
' เพลงจบแล้วแต่ยังได้ยินคนเดียวทุกครั้ง
ราวกับเป็นเพลงที่ค้างในใจ
วนเวียนซ้ำๆ ย้อนภาพเดิมๆ แบบนี้เรื่อยไป
บทเพลงยังคุ้นใจ แต่คนคุ้นเคยอยู่ไหน วันนี้ไม่อยู่ '
- 2Popetorn active now -
:วันนี้ได้ไปกินซูชิด้วยล่ะ :ร้านโปรดของคุณเลย :)
:วันนี้วันคริสต์มาสแล้วนะ : Happy 5th Anniversary <3
หลังจากผมพิมพ์ข้อความเสร็จ ก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าเพื่อกลั้นน้ำตาที่กำลังจะเอ่อล้น ไม่มีคำตอบอะไรจากคุณจูปิเตอร์ที่คุ้นเคยอีกแล้ว จะมาร้องไห้กลางห้างไม่ได้นะภพธร!
ในระหว่างที่ผมยังคงเก็บของจากบ้านว่านมาที่บ้านของผมนั้น ผมได้เหลือบไปเห็นซองสีชมพูสะดุดตาจนผมต้องรื้อออกมาดู มันคือซองจดหมายที่จ่าหน้าซองถึงผม ผมค่อย ๆ แกะออกมาพร้อมแหวนวงหนึ่งที่ตกลงมาก่อนด้วย และโน้ตที่เขียนว่า แต่งงานกับผมนะ :)
ผมได้คลี่กระดาษเพื่ออ่านข้อความเหล่านั้น
ถึง คุณภพธรที่รัก,
5 ปีที่แล้ว ผมได้รู้จักเพลงนี้เพราะคน ๆ หนึ่ง เพลงที่ผมฟังไม่เบื่อ เพลงที่ผมสามารถได้ยินตลอดเวลาและเชื่อเถอะพี่ว่ามันคือเพลงที่เพราะที่สุดในชีวิต ถ้าพี่ได้อ่านจดหมายฉบับนี้ แสดงว่าผมคงได้จากโลกก่อนจะถึงวันสุขสันต์ของเราสองตลอดจนแก่เฒ่า ผมน่ะอยากจะอยู่กับพี่ที่บ้านริมทะเล เลี้ยงไก่เล็กน้อย ปลูกเมล่อนด้วยกัน แต่สิ่งที่ผมวาดฝันได้ฝันสลายลงไปเพราะโรคร้าย โรคร้ายที่มาในคราบเพื่อนสนิทที่เรียกว่าซึมเศร้า
ผมอยากจะบอกพี่ในเรื่องนี้เป็นอย่างมาก แต่ไม่มีโอกาสเสียทีที่จะได้เอ่ยปากบอกพี่ไป ผมไม่กล้าพอที่จะบอกมันออกไปตรง ๆ เหมือนใครอื่นเขา และผมเองก็กลัวพี่จะรับไม่ได้ปนไม่เข้าใจ มันฟังดูไม่เขาท่าใช่ไหมล่ะ ซึมเศร้ามันเรื้อรังกับผมมาเป็นเวลานาน จนวันที่ผมได้พบกับพี่ ทุกอย่างที่เคยหม่นหมองกลับสดใสขึ้นมา ผมรู้สึกว่าเป้าหมายในชีวิตของผมใกล้สำเร็จลุล่วงแล้วล่ะ จนวันหนึ่งผมตัดสินใจจะขอแต่งงานกับพี่ ผมคิดว่ามันต้องเป็นวันที่มีความสุขมากอย่างแน่นอน แต่สุดท้ายก็ไปไม่ถึงฝั่งฝันตามที่ผมหวังไว้
จำไว้นะพี่ แม้เพลงจะจบลงในเวลาสามถึงห้านาที แต่ชีวิตคนเรามีความหมายและยาวนานกว่านั้นมาก ขอบคุณที่เข้ามาเป็นเพลงเพราะ ๆ เพลงนั้น ในช่วงเวลานี้ และตลอดไป :)
ด้วยรัก, จูปิเตอร์
"ขอบคุณนะว่านที่อยู่ข้างพี่มาตลอด"
"ไม่เป็นไรครับ ตื่นมาผมก็จะอยู่ข้างพี่เสมอไป"
' ทำไมไม่รู้ ภาพของเราวันนั้นไม่เคยเลือนลาง ยังไม่หายไป
จะนานแค่ไหน เหมือนว่ามันฝังไว้อยู่ในส่วนลึก อยู่ในซอกใจ
ทุกครั้งที่ฟัง ฉันนึกถึงเธอ กี่ครั้งมันก็เผลอ น้ำตาไหล..'
(end.)
เราอ่านจบไปสองรอบก่อนที่จะมานั่งพิมพ์คอมเมนต์ตรงนี้ รอบแรกอ่านรวดเดียวจบ รอบที่สองเราตัดสินใจเปิดเพลงคลอไปด้วยแล้วค่อยๆอ่าน ฮืออออ ไม่น่าเลย น้ำหูน้ำตาไหลลงมากองกันเงียบๆ
ชอบประโยคที่ว่า “แม้เพลงจะจบลงในเวลาสามถึงห้านาที แต่ชีวิตคนเรามีความหมายและยาวนานกว่านั้นมาก” อ่านแล้วรู้สึกว่าชีวิตที่ย่ำแย่ช่วงนี้ก็ไม่ได้ไร้สิ้นหนทางขนาดนั้น วันนี้เศร้า พรุ่งนี้ก็จะสู้ใหม่
ความตายน่ากลัวตรงที่มันเงียบ คำถามหลายๆคำถรมของคุณภพธรจะถูกทิ้งให้จางหายไปในอากาศ ไม่มีคำตอบ ไม่มีรอยยิ้มกวนประสาท จะไม่ได้ยินเสียงกันอีกแล้ว ไม่ได้สัมผัสกันด้วยความรักอีกแล้ว
จังหวะที่แหวนหล่นออกมาจากซองจดหมาย นี่เงยหน้ามองเพดาน โอเค ไม่ร้อง ยังไหว เอาอยู่ แต่พอคุณภพธรเจอจดหมายด้วย โอ้โห โอเค เรายอมแพ้ ฮืออออออฮือออออออ มันแบบ โอ้ย he already made a planอ่า ฮืออออออออออ?
หวังว่าที่ไหนสักที่ในอนาคต เขาสองคนจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง พากันไปเลือกแผ่นเพลงไวนิลในร้านสุดฮิป ชวนกันดูหนังรักแล้วแอบส่งกระดาษทิชชู่ให้คนที่ร้องไห้ก่อน ขอให้ได้มีเวลามากมายและใช้มันร่วมกัน
สุดท้ายนี้ ขอบคุณสำหรับ hey, jupiter นะคะ
คุณดีมาก ดีเสมอมา
รัก