[ณ แชร์เฮาส์ -Argonavis-]

วาตารุ : แต่อร่อยจริงๆ นั่นแหละเนอะ คอมเปโตอันนี้


ยูโตะ : อา ถึงจะเจ็บใจก็เถอะ แต่เลือกได้ดีจริงๆ นั่นแหละ

วาตารุ : จะว่าไปยูก็คิดไว้เหมือนกันใช่ไหมว่าวันไวท์เดย์จะแจกอะไรผู้ชมดี?

ยูโตะ : ก็นะ ถึงสุดท้ายจะโดนริโอะตัดหน้าไปก่อนก็เถอะ

วาตารุ : ตอนแรกจะเอาเป็นอะไรเหรอ?

ยูโตะ : ก็ลูกอมเหมือนอย่างปกติอะไรแบบนี้…

วาตารุ : อย่างนี้นี่เอง การให้ลูกอมในวันไวท์เดย์มีความหมายว่า “ชอบ” นี่เนอะ ผู้ชมคงดีใจกัน


ยูโตะ : ……...เอ๊ะ?

วาตารุ : อย่างมาร์ชเมลโล่ก็มีความหมายว่า “เกลียด”… พอคิดดูแล้ว ทั้งๆ ที่ก็เป็นขนมเหมือนกันแท้ๆ แต่กลับมีหลายความหมาย สนุกดีเหมือนกันเนอะ

ยูโตะ : เดี๋ยวนะ… ที่บอกว่าลูกอมแปลว่า “ชอบ” นี่!? จริงเหรอ!?

วาตารุ : ทำไมตกใจขนาดนั้นล่ะ? นี่มันเรื่องที่คนเขารู้กันทั่วไปนะ ยิ่งคอมเปโตยิ่งแล้วใหญ่เลย

ยูโตะ : คือว่าเมื่อก่อน… วันวาเลนไทน์ทีฉันก็ได้รับช็อกโกแลตอยู่พอสมควรเหมือนกัน—

วาตารุ : …จะอวดกันเหรอ?

ยูโตะ : เปล่า… คือฉันให้ของตอบแทนวันไวท์เดย์ทุกคนเป็นลูกอมเหมือนกันหมดเลยน่ะสิ

วาตารุ : เอ๊ะ? งั้นคนที่ได้รับก็เข้าใจผิดกัน…

ยูโตะ : พอมาคิดๆ ดู… จะว่าไปตั้งแต่วันไวท์เดย์ก็มีพวกเพื่อนผู้หญิงที่จู่ๆ ก็เว้นระยะห่างกันมากขึ้น หรือบางทีบรรยากาศก็มาคุขึ้นมาบ้าง…

วาตารุ : อุหวา…

ยูโตะ : แล้วฉันก็โดนเพื่อนผู้ชายในห้องโกรธเอาว่า “นายน่ะพอสักทีได้หรือยัง!” ด้วย…

วาตารุ : แต่ถ้าให้ไปหลายคนแบบนั้นก็ดูไม่ดีจริงๆ นั่นแหละ…

ยูโตะ : อ๊าาาา! ทำอะไรลงไปเนี่ยฉัน!! อยากกลับไป! อยากกลับไปแก้ไขวันไวท์เดย์ตั้งแต่ตอนประถมให้หมดเลย!

วาตารุ : …หมดคำจะพูดเลย

ยูโตะ : ฉันมัน…บ้า—!!

—————————————