จุน : สตูดิโอซ้อมที่น่าจะแค่ไปเป็นเพื่อนโทโมรุเฉยๆ  

แต่พอรู้ตัวอีกทีไม่รู้ทำไมนอกจากโทโมรุแล้วตัวเองถึงได้เข้าร่วมเป็นเมมเบอร์ด้วย

เราเข้าร่วมแฟนท่อมอย่างกับเวลาไอดอลเดบิวต์ลับๆ อย่างไงอย่างงั้น

ใช่โชคดี...หรือเปล่านะ?

ตอนนี้ยังไม่รู้จริงๆ นั่นแหละ แต่ว่า... มีแค่สิ่งนี้เท่านั้นที่สามารถพูดได้อย่างมั่นใจ

...ว่าทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่การพบกันในครั้งนั้น

[— ก่อน Live・Royal・Fes รอบหลักเริ่ม 1 อาทิตย์]

จุน : คอนเสิร์ตเพลงคลาสสิค?

เฟลิกซ์ : ใช่แล้ว นักเรียนที่โรงเรียนสอนภาษาให้มา 2 สองใบน่ะ

คอนเสิร์ตจะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ ยุ่งหรือเปล่า?

จุน : แน่นอนว่าไม่มีงานแล้วก็ไม่มีนัดอะไรหรอกครับ แต่... เพลงคลาสสิคงั้นเหรอ...

เฟลิกซ์ : อ้าว ไม่ชอบเพลงคลาสสิคหรอกเหรอ?

จุน : ไม่ใช่ไม่ชอบหรอกครับ... แต่จะว่ายังไงดี เหมือนไม่ค่อยถูกกับเพลงคลาสสิคเท่าไร

เฟลิกซ์ : ไม่น่าเชื่อเลยแฮะ

จุน : งั้น...เหรอครับ?

เฟลิกซ์ : อื้ม เพราะรู้สึกว่าองค์ประกอบของเพลงเพราะๆ ที่จุนแต่งจะมาจากเพลงคลาสสิค

เลยคิดว่าชอบน่ะ

จุน : ...แค่บังเอิญน่ะครับ เพราะได้ฟังอยู่บ่อยๆ

เฟลิกซ์ : งั้นเหรอ... คิดว่าน่าจะช่วยเปลี่ยนบรรยากาศได้ดีแท้ๆ 

จุน : เอ๊ะ?

เฟลิกซ์ : ช่วงนี้กำลังตันเรื่องแต่งเพลงใช่ไหมล่ะ? เลยคิดว่าน่าจะเหมาะสำหรับการเปลี่ยนบรรยากาศ

จุน : อะ... ขอโทษนะครับที่ส่งเพลงช้า...

เฟลิกซ์ : เรื่องส่งเพลงน่ะไม่เป็นไรหรอก แค่เห็นว่าช่วงนี้เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องเพราะเรื่องนั้นน่ะ

จุน : ...งั้นผมจะไปครับ

เฟลิกซ์ : ฝืนตัวเองมันไม่ดีนะ?

จุน : เปล่าครับ... พอโดนบอกมาแบบนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองอยู่แต่ในบ้านตลอดจริงๆ ด้วย เลยคิดว่านานๆ ทีไปดูคอนเสิร์ตบ้างก็ดี...

เฟลิกซ์ : ...งั้นเหรอ? งั้นก็ไปกันเถอะ!

จุน : ครับ... ขอบคุณครับ

เฟลิกซ์ : อ๊า จริงด้วย พรุ่งนี้ผมมีธุระนิดหน่อย ไว้นัดเจอกันที่คอนเสิร์ตเลยแล้วกัน เดี๋ยวเอาตั๋วให้ไว้ก่อน

ถ้าไม่อยากไปแล้วก็บอกได้ ไม่ต้องเกรงใจนะ!

——————————————

เฟลิกซ์ : อา ฮัลโหลจุนเหรอ? ขอโทษทีนะ คือว่าธุระก่อนหน้ากินเวลาไป

ดูไม่น่าจะไปทันน่ะ เพราะงั้นช่วยเข้าคอนเสิร์ตไปคนเดียวได้ไหม? แล้วเจอกันนะ À bientót! (แล้วเจอกัน)

——————————————

จุน : ........... เอ~~~~

(ไม่น่าจะจงใจ...สินะ แต่รู้สึกเหมือนติดกับเลย...)

(ว่าแต่คนเยอะจัง... ไม่ได้มาที่คนเยอะๆ แบบนี้นานแล้วเลยรู้สึกไม่สงบใจ...)

นักศึกษา A : เอ๊ะ? วันนี้ที่ฮอลดนตรีมีคอนเสิร์ตเหรอ? 

นักศึกษา B : เหมือนจะอย่างนั้นนะ คนเยอะเชียว

จุน : (แถมไม่รู้ว่าเพราะเป็นฮอลของโรงเรียนดนตรีหรือเปล่า ผู้ชมเลยมีแต่นักเรียน... ไม่เห็นรู้มาก่อนเลย!)

(เป็นคุณลุงคนเดียวท่ามกลางเด็กๆ ชัดๆ! ใกล้จะโดนมองเป็นคนน่าสงสัยแล้วแน่ๆ!! หรือตอนนี้เลยก็...)

ยาม : เอ่อ ขอเวลาสักครู่ได้ไหมครับ? มาชมคอนเสิร์ตที่ฮอล...ใช่ไหมครับ?

บทที่ 3 : ความเป็นจริงอันเจ็บปวด

จุน : ไม่ใช่นะครับ คือว่า ผมมีตั๋วนะครับ! ไม่ใช่คนน่าสงสัยอะไร... เอ๊ะ? เอ๊ะะะะะ!?

จนถึงเมื่อกี้ยังอยู่ในกระเป๋าอยู่เลยแท้ๆ...

ยาม : ...ช่วยมาด้วยกันหน่อยได้ไหมครับ?

จุน : ไม่สิ คือผม บอกแล้วไงแค่มาดูคอนเสิร์ตเฉยๆ!

??? : นี่ ขอโทษนะ คือว่าไอ้นี่ตกอยู่น่ะ ของพี่ชายหรือเปล่า?

จุน : ...อ๊ะ นี่แหละ! นี่เลยครับนี่เลย! นี่ตั๋วผมเอง!! ตั๋วของผมนี่แหละ!!

ยาม : ...ไหนๆ แล้วก็มาด้วยกันหน่อยนะครับ

จุน : ...โดนมองว่าเป็นคนน่าสงสัยชัดๆ!! บอกแล้วไงครับว่าไม่ได้น่าสงสัย—

??? : ...เอ๊ะ? แซคคิว?

จุน : ...แซคคิว? ...ฉันเหรอ?

คานาตะ : แซคคิวจริงๆ ด้วยนี่นา—! มาทำอะไรที่นี่น่ะ? บังเอิญจัง—

จุน : อ...เอ่อ นิโจคุง...จากวง εpsilonΦ...ใช่ไหมนะ?

ยาม : ...คนรู้จักเหรอครับ?

คานาตะ : เอ๊ะ หรือว่าแซคคิว...ไปทำอะไรมา? แบบอาชญากรรมที่ไม่ได้ร้ายแรงมากอะไรงี้?

จุน : ไม่ได้ทำนะ! ผมเป็นคนบริสุทธิ์! ทั้งที่นัดมาดูคอนเสิร์ตกับเฟลิกซ์ซังแท้ๆ แต่กลายเป็นว่าต้องดูคนเดียว แถมยังทำตั๋วหล่นอีก แถมยังโดนมองว่าเป็นคนน่าสงสัยอีก... โชคร้ายที่สุด...

คานาตะ : เอ๊ะ งั้นหรอกเหรอ? นี่ๆ คุณยาม ดูเผินๆ คนนี้อาจจะดูแปลกๆ สักหน่อย แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่คนน่าสงสัยอะไรหรอกนะ

เห็นอย่างนี้ เวลาอยู่บนสเตจนี่เป็นแวมไพร์ผู้โหดร้ายผิดมนุษย์เลยนะ... อ้าว พูดแบบนี้ก็ยิ่งน่าสงสัยเข้าไปใหญ่สิเนอะ! ฮะๆ!

จุน : อ๊า... เรื่องยิ่งดูยุ่งยากเข้าไปใหญ่...

คานาตะ : เอาเป็นว่า เดี๋ยวผมจะเป็นคนยืนยันตัวตนให้เองน่า! เอ้า นี่บัตรนักเรียนของผม! งั้นไปก่อนนะ—!

ดูท่าจะยุ่งยาก เพราะงั้นจะหนีล่ะนะแซคคิว

จุน : ...เอ๋~~~~

——————————————

คานาตะ : เฮ้อ...หนีพ้นรึยังนะ?

จุน : แฮ่ก แฮ่ก... ไอ้การเดินเรื่องอย่างกับโชโจมังงะนี่มันอะไรกัน...

คานาตะ : แต่ว่านะแซคคิว ไปทำอะไรที่นั่นน่ะ?

จุน : ไปทำอะไร? ก็ไปดูคอนเสิร์ต...

คานาตะ : แต่ว่าวันนี้เป็นวันคอนเสิร์ตสำหรับนักเรียนไม่ใช่เหรอ?

จุน : เอ๊ะ... จริงด้วย มีเขียนอยู่ในตั๋วด้วย...

คานาตะ : มาผิดเหรอ? ไม่แปลกหรอกที่ยามจะสงสัยเอา—

จุน : ฮะๆ... เรื่องปกตินั่นแหละ... เฟลิกซ์ซังเองก็ช่างเอาตัวรอดจากเหตุการณ์แบบนี้ได้อย่างสวยงามเลย...

ว่าแต่... คือ ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ... ขอบคุณที่มาช่วยนะ...

คานาตะ : ไม่เป็นไร— นี่เลยได้เหตุผลให้โดดด้วยพอดี ลัคกี้จะตาย! เดิมทีก็ไม่ได้สนใจคอนเสิร์ตแบบนั้นอยู่แล้วด้วย

จุน : ...นิโจคุงก็มาดูคอนเสิร์ตเหรอ?

คานาตะ : เรียกซะห่างเหินเชียว! เรียกคานะจังก็ได้น่า! เพราะที่โรงเรียนเป็นสังกัดของที่นี่น่ะ

ชอบโดนยัดเยียดตั๋วอะไรแบบนี้มาเรื่อยแหละ จะให้ไปทุกอันก็ยุ่งยากน่ารำคาญ

จุน : สมแล้วที่เป็นโรงเรียนดนตรีชื่อดัง...

คานาตะ : ที่สำคัญกว่านั้นน่ะนะ— อยากลองคุยกับคนจากแฟนท่อมมาตั้งนานแล้วล่ะ

จุน : งั้นเหรอ...?

คานาตะ : ถ้าจำไม่ผิดทุกคนทำวงดนตรีไปด้วย ทำงานไปด้วยใช่ไหมนะ?

แบบที่เรียกกันว่า “ผู้ใหญ่ที่เดินตามความฝันเรื่อยไป” ใช่ไหมนะ? คิดอยู่เลยว่าคนแบบนั้นเป็นยังไงกันน้า—น่ะ

จุน : ฮะๆ... ฉันไม่ใช่คนน่านับถือแบบนั้นหรอก... แต่เดิมก็ไม่ได้เป็นคนมีงานทำดีๆ ด้วยซ้ำ...

เหมือนว่าเพราะมีเมมเบอร์คอยช่วยเหลืออยู่เลยทำวงต่อไปได้น่ะ...

คานาตะ : ...หืม—

จุน : ไม่ได้ไล่ตามความฝันอะไรเท่ๆ แบบนั้นหรอก... อะ ถ้าพูดอีกอย่างก็รู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในความฝันล่ะมั้ง

เพราะขนาดฉันเป็นคนแบบนี้แท้ๆ ยังได้เล่นดนตรีต่อไปเลย...

คานาตะ : เห—

จุน : ...อ๊ะ  ข ขอโทษที น่าเบื่อสินะ?

คานาตะ : เปล่านี่ สนุกดีออก

จุน : ค่อยยังชั่ว...

คานาตะ : ก็เท่ากับว่าแซคคิวเรียกสถานการณ์ที่ถอยหลังกลับไม่ได้แล้วนี้ว่าเหมือนกำลังอยู่ในความฝันสินะ?

บทที่ 4 : Moratorium

จุน : (อ...เอ๊ะ? หรือจะเผลอพูดอะไรไม่เข้าหูเข้าซะแล้ว? เมื่อกี้รู้สึกเหมือนโดนดูถูกสุดๆ เลย...)

คานาตะ : แซคคิวเนี่ย... ทำไมถึงได้อยู่ในวงดนตรีอยู่เหรอ?

จุน : ทำไม? ...ก็...เพราะโดนชวน...

คานาตะ : เห~... เพราะโดนชวนเนอะ... แค่โดนชวนก็ทำมาได้ถึงอายุเท่านี้เลยเหรอเนี่ย สุดยอดเลยเนอะ

จุน : ........

คานาตะ : แต่ก็นะ นี่เองก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรยิ่งใหญ่ถึงมาทำวงดนตรีหรอก

แต่ถึงอย่างนั้น นี่ก็อยู่ในวงเพราะมีสิ่งที่อยากได้มานะ? ไม่เหมือนกับนาย

จุน : คือว่า...ฉัน...

คานาตะ : แต่ก็น่าสนุกดีนะ ทั้งได้เล่นดนตรี ได้แต่งเพลง ทำกิจกรรรมวงอย่างสนุกสนานไปพร้อมกับเพื่อนๆ ผู้ใหญ่แสนใจดี๊ใจดี~นั่นน่ะ!

ก็ดูสบายใจดีนะ ถึงไม่มีงานทำดีๆ ก็สามารถอยู่ที่นี่ได้โดยที่ไม่ต้องกังวลอะไรนี่เนอะ

จุน : อุ...

คานาตะ : ...เอ๊ะ? อย่าบอกนะว่ากลายเป็นดูเหมือนนี่ไปแกล้งเข้า?

แต่ว่านะ— ก็ไม่แปลกไม่ใช่เหรอที่จะรู้สึกหงุดหงิดน่ะ? ก็ทำเป็นโชว์การเป็นผู้ใหญ่ดีๆ ที่เลื่อนการเป็นผู้ใหญ่ออกไปก่อนใส่นี่

จุน : ไม่มีอะไรจะตอบกลับเลยครับ...

คานาตะ : อ๊ะ คร้าบๆ~! มีอะไรจะถามแซคคิวครับ! 

จุน : เชิญครับ คานะจัง...

จุน : .........เอ๊ะ

คานาตะ : จะยุบวงจริงๆ ด้วยเหรอ? แต่ก็งี้แหละเนอะ จะให้เริ่มต้นชีวิตใหม่ก็สายไปแล้วด้วยสิ

จุน : ยุบวง...เอ่อ...คือ...

คานาตะ : ถ้ายุบวงแล้วแซคคิวจะเอาเงินที่ไหนมาใช้กินอยู่เหรอ? คนที่ทำแค่วงดนตรีอย่างเดียวจนอายุเท่านี้แล้ว จะให้หาที่ทำงานใหม่ก็คงยากใช่ไหมล่ะ?

เพราะงี้เมมเบอร์คนอื่นเลยไม่ออกจากงานกันน่ะสิ? แต่เฟสเองก็ไม่ใช่อะไรที่ชนะได้ง่ายๆ โดยทำอย่างอื่นไปด้วย

...เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าไม่ได้คิดอะไรเผื่อไว้เลย? ไม่ได้มีลางสังหรณ์ถึงวิกฤตอะไรเลยเหรอ? ไอ้ที่เรียกกันว่าทำอะไรก็ชิลๆ น่ะเหรอ? นึกว่าเป็นแค่ตำนานเมืองนะเนี่ย~

จุน : HP ที่เหลืออยู่มัน...

คานาตะ : ...เอาจริงๆ ไม่ว่านายจะใช้ชีวิตยังไงก็ไม่ได้สนใจหรอก

แต่ยังไงก็มาพยายามกับเฟสสำหรับสร้างความทรงดีๆ ไปด้วยกันเถอะเนอะ

จุน : ...พยายามไปด้วยกัน? หมายความว่ายังไงน่ะ?

คานาตะ : นี่คิดไว้ว่าเรียนจบเมื่อไรจะสืบทอดธุรกิจของที่บ้านน่ะ เพราะยังไงพี่ก็คงไม่เอาอยู่แล้ว

ถึงยังไงวงที่ชนะก็คงเป็นพวกเราก็เถอะ แต่ระดับโลกบ้างล่ะ โปรบ้างล่ะอะไรนั่น นี่ไม่คิดจะเลี้ยงชีพตัวเองด้วยดนตรีหรอกนะ

จุน : .......

คานาตะ : ...ว่าไปนั่นเนอะ! โทษทีๆ ไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ หรอก! คงไม่จี๊ดใจเพราะคำพูดล้อเล่นของเด็กม.ปลายหรอกใช่ไหม?

งั้นนี่ไปก่อนนะ เจอกันอีกทีคงเป็นตอนเฟสวันจริงสินะ? แล้วเจอกันนะ—!

จุน : อย่างกับโดนโจมตีซ้ำ... ทั้งที่ตายแล้วเลย...

——————————————

จุน : ...ทำไม

เราถึงได้ทำวงดนตรีอยู่กันนะ?

ก็จริงอยู่...ที่เพราะโดนชวน

ทุกอย่าง...เริ่มต้นขึ้นจากตอนนั้น

เป็นครั้งแรก...ที่ไขว่คว้าอะไรมาไว้ในมือได้...

[ณ แชร์เฮาส์ -Fantôme Iris-]

จุน : กลับมาแล้วครับ...

เฟลิกซ์ : ยินดีต้อนรับกลับมานะ จุน ขอโทษที่วันนี้จู่ๆ ก็ไปไม่ได้นะ

จุน : เฟลิกซ์ซัง ยังตื่นอยู่ด้วยสินะครับ...

เฟลิกซ์ : อ้าว ดูเหนื่อยเชียว... คอนเสิร์ตมันส์ขนาดนั้นเลยเหรอ?

จุน : เปล่าครับ คือที่จริงสรุปแล้วก็ไม่ได้ไปคอนเสิร์ต...

——————————————

เฟลิกซ์ : — งั้นเหรอ คานาตะทำแบบนั้น

จุน : ก็เลยคิดเรื่องนั้นมาตลอด...

เฟลิกซ์ : การครุ่นคิดอะไรไม่ใช่เรื่องไม่ดีหรอก

จุน : .......เฟลิกซ์ซัง......ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ?

เฟลิกซ์ : ว่ายังไง?

เฟลิกซ์ : ...ตอนนี้ยังพูดอะไรไม่ได้

จุน : ...เอ๊ะ

เฟลิกซ์ : เพราะถ้ายังไม่ถึงตอนนั้นจริงๆ ก็ไม่รู้หรอกว่าจะเลือกทางไหน

จุน : อะไรกัน...

เฟลิกซ์ : แล้วก็...ถึง Fantôme Iris จะเป็นวงที่ผมเริ่มขึ้นมา แต่ก็ไม่ใช่ของผมคนเดียว

ถ้าโคฮารุ ไดมอน หรือโทโมรุจะออกจากวง ผมก็ห้ามไว้ไม่ได้หรอก

แล้วถ้าเมมเบอร์เปลี่ยนไป นั่นก็อาจจะไม่ใช่ Fantôme Iris อีกต่อไปก็เป็นได้

...แน่นอนว่าจุน ถ้าเธอตัดสินใจว่าจะออกจากวงเองก็เช่นกัน

เฟลิกซ์ : ...จุน?

จุน : แน่นอนว่าอาจจะดูเหมือนแค่พึ่งพาสภาพแวดล้อมที่ไม่ต้องทุกข์ร้อนนี้ แต่ว่าผม—

อยากทำต่อไป! อยากอยู่ใน Fantôme Iris!!

ตราบใดที่วงยังต้องการผม...ยังต้องการเพลงของผม ผมก็จะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด!

อยากจะยึดมั่น...ในที่ที่ตัวเองสามารถอยู่ได้นี้ไว้อย่างสุดชีวิต!!

เฟลิกซ์ : ...อืม เข้าใจแล้ว

จุน : อะ...ขอโทษนะครับที่เสียงดัง...

เฟลิกซ์ : ไม่หรอก ดีแล้วที่ได้ฟังความรู้สึกของเธอ ขอบคุณนะ จุน

เอ้า เวลาป่านนี้แล้ว ไปนอนกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องเริ่มซ้อมขั้นสุดท้ายสำหรับเฟสรอบหลักแล้วด้วยนี่นะ

จุน : ครับ...เดี๋ยวหาอะไรดื่มแล้วผมก็จะไปนอนแล้วครับ ราตรีสวัสดิ์นะครับ

เฟลิกซ์ : Fait de beaux rêves (ฝันดีนะ)

จุน : ........อย่างนี้นี่เอง

เรา...เป็นอย่างนั้นนี่เอง

(เพราะโทโมรุขอร้องมาเลยเริ่มลองแต่งๆ เพลงดู แล้วก็เข้าวงเพราะเฟลิกซ์ซังชวน)

(และนั่นเป็นครั้งแรก ที่เพลงของตัวเองเป็นที่ต้องการ...)

เรา...ดีใจที่เป็นแบบนั้นนี่เอง

——————————————

โคฮารุ : เห... ฝีมือใช้ได้กันทั้งคู่เลยนี่ กีต้าร์น่ะ

โทโมรุ : ทางนี้เองก็ตกใจเลยครับกับการเล่นด้วยกันครั้งแรก โดยเฉพาะการร้องเพลงของเฟลิกซ์ซัง...

จุน : นั่นคือภาษาฝรั่งเศสใช่ไหมครับ? จู่ๆ เพลงที่แต่งก็มีบรรยากาศหรูหราแนวโกธิคขึ้นมา...

โคฮารุ : เรื่องฝีมือไม่มีปัญหาเลย แล้วนายล่ะว่าไง เฟลิ?

เฟลิกซ์ : วิเศษกันทั้งสองคนเลย!

เรื่องความสามารถด้านกีต้าร์นี่ผ่านกันทั้งคู่เลย แต่ที่สำคัญกว่านั้น... เป็นเพลงที่เพราะมากๆ เลยนะจุน!

จุน : ...เอ๊ะ?

เฟลิกซ์ : ดนตรีมีความขึงขังสไตล์คลาสสิก แต่ก็มีความเฉียบคมราวกับใบมีดอยู่ด้วย