ทาดะโอมิ : อย่างนี้นี่เอง… ถ้าฝนตกไม่แรงก็คงดีเนอะ ก็เรย์จิคุงดูเหมือนจะไม่ชอบฝน

เรย์จิ : ...แค่หงุดหงิดที่อากาศชื้นเหนอะหนะเท่านั้นล่ะ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ
เวลาออกไปข้างนอกทีก็ชายเสื้อเปียก ไม่น่าจะมีคนชอบเท่าไรหรอกมั้ง

ทาดะโอมิ : นั่นสิเนอะ

เรย์จิ : ...ต้องไปแล้ว ไปล่ะ

——————————————

เรย์จิ : ชิ…น้ำเข้ารองเท้า
(ควรจะเรียกแท็กซี่ตั้งแต่ตอนที่ยังตกไม่แรงสินะ)
หืม?

จุน : แฮ่ก… แฮ่ก…

เรย์จิ : (นั่นมันซุซากิ จุนจากวง Fantôme Iris นี่… กำลังวิ่งโดยที่ไม่มีร่มงั้นเรอะ)
(ไม่อยากจะเชื่อเลย เปอร์เซ็นต์ที่ฝนจะตกช่วงบ่ายตั้ง 90% แท้ๆ ไม่ได้เช็คพยากรณ์อากาศก่อนออกมาเรอะ?)

จุน : หวา!!
เจ็บๆๆ… ทำไมถึงมีกระป๋องเปล่ากลิ้งอยู่แถวนี้ได้เนี่ย… โชคร้ายจริงๆ…)

เรย์จิ : …ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ

จุน : เอ๋?
เอ๊ะ เธอคือ…

เรย์จิ : มือกลองของวง εpsilonΦ คาราสุมะครับ
อาจจะช่วยได้แค่ทำให้รู้สึกดีขึ้น แต่ใช้ผ้าเช็ดหน้านี้นะครับ

จุน : …เอ๊ะ?

——————————————

เรย์จิ : ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวไม่พอจริงๆ ด้วยสินะครับ

จุน : ม…ไม่หรอก ขอบคุณนะ

เรย์จิ : บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ? ล้มแรงเหมือนกันนะครับ

จุน : ไม่เป็นไรหรอก… ปกติก็โชคร้ายแบบนี้แหละ

เรย์จิ : …งั้นเหรอครับ
เหมือนจะไม่ได้พกร่มมานะครับ ลืมเหรอครับ?

จุน : คือว่า… พอวางร่มไว้ในที่วางร้านนึงแล้วไปซื้อของก็เหมือนจะมีคนหยิบผิดไปน่ะ
ช่วยไม่ได้เลยว่าจะไปซื้อใหม่ที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ แต่ของดันหมด…
พอเห็นว่ามีป้ายร้านสะดวกซื้ออยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยเลยว่าจะรีบวิ่งไปแต่——

เรย์จิ : ไปเหยียบกระป๋องเปล่าเข้าซะก่อนเลยหกล้มสินะครับ

จุน : อะ อื้ม…

เรย์จิ : แต่ถึงจะซื้อร่มมา ถ้าชุดเปียกแบบนั้นคงขึ้นรถสาธารณะลำบากนะครับ
แชร์เฮาส์ของแฟนท่อมอยู่ที่อิเคะบุคุโระสินะครับ นี่จะเดินกลับเอาเหรอครับ?

จุน : ด… เดินกลับเอาน่าจะเหนื่อยไปหน่อย… เพราะอยู่ไกลด้วยนี่นะ… อะฮะๆ

เรย์จิ : เฮ้อ…
(…ปวดหัวจริง)

บทที่ 1

เรย์จิ : (คนละคนกับที่แสดงให้เห็นบนสเตจเลย นี่เป็นตัวตนที่แท้จริงของผู้ชายคนนี้งั้นเรอะ หรือว่า——)

(...ลองสืบดูหน่อยดีไหมนะ)

จุน : อ... เอ่อ... คือคิดว่า... ทำไมถึงจ้องหน้าฉันขนาดนั้นกันนะ~... อะไรแบบนี้...

เรย์จิ : ขอโทษครับ พอดีคิดว่าอยากคุยกับซุซากิซังดู

จุน : เอ๊ะะ... ทำไมถึงอยากคุยกับคนอย่างฉันล่ะ...?

เรย์จิ : ซุซากิซังเป็นคนแต่งเพลงของ Fantôme Iris สินะครับ
เป็นคนที่แต่งเพลงที่สามารถแสดงบรรยากาศอันเป็นเอกลักษณ์นั้นออกมาได้
ในฐานะคนที่เข้าร่วมเฟสด้วยกันแล้วก็ถือเป็นคนที่ไม่ให้ความสนใจไม่ได้เลยครับ
ถ้าไม่รังเกียจ พอจะมีเวลาไหมครับ?

[ณ แชร์เฮาส์ -εpsilonΦ-]

จุน : ไหงกลายเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย...
ห้องก็หรูสุดๆ จนไม่เห็นจะเข้าใจ เฟอร์นิเจอร์ก็ดูแพงจนไม่กล้าเผลอไปจับเลย... อุ...

เรย์จิ : ซุซากิซัง ผ้าขนหนูครับ

จุน : อะ ขอบคุณนะ

เรย์จิ : ถ้าไม่รังเกียจก็จะขอชุดมาซักสักหน่อย...

จุน : เอ๊ะ!? ไม่ได้สิๆๆๆ จะให้ทำให้ขนาดนั้นไม่ได้หรอก!

เรย์จิ : งั้นเดี๋ยวหาอะไรอุ่นๆ มาให้ดื่มนะครับ ไม่งั้นเดี๋ยวจะเป็นหวัดขึ้นมา
ต้องการอะไรอีกไหมครับ...


จุน : ...อยากกลับบ้านครับ

เรย์จิ : รอจนกว่าฝนจะซาลงสักหน่อยดีไหมครับ? คงไม่อยากเป็นหวัดตอนช่วงเวลาสำคัญๆ อย่างตอนก่อนเฟสเริ่มหรอกใช่ไหมล่ะครับ

จุน : ... น นั่นสินะครับ!

เรย์จิ : งั้นรอไปก่อนนะครับ

จุน : หวาาาาาาาา... เจ้าคนญี่ปุ่นที่ปฏิเสธคนไม่เป็น~! ฉันมันบ้า บ้า บ้า!

——————————————

เรย์จิ : ...เป็นคนที่คล้อยตามคนอื่นง่ายจริง

——————————————

จุน : เอ่อ คาราสุมะคุง เห็นเงียบๆ เมมเบอร์คนอื่นไม่อยู่กันเหรอ...?

เรย์จิ : ครับ เหมือนทุกคนจะออกไปข้างนอกกันน่ะครับ

จุน : อย่างนี้นี่เอง

เรย์จิ : (ถ้าเทียบกับอายุแล้ว ดูไม่นิ่งเลยแฮะ)
(จากที่ไปตรวจสอบมา เห็นว่าไม่ได้ทำงานแล้วอาศัยเงินที่ได้มาจากการแข่งเกมในการเลี้ยงชีพ)
(ไม่ถนัดเรื่องการคบหาคน... หรือสามารถคาดเดาได้ว่าเป็นบุคคลที่ไม่สามารถปรับตัวเข้าหาสังคมได้)
(หรือก็คือ ตัวตนจริงๆ ของผู้ชายคนนี้ก็ “อย่างที่เห็น” นี่แหละ งั้นเรอะ...)
(ไม่มีความจำเป็นต้องสืบเลยสินะ)
ซุซากิซังนี่อิมเมจต่างจากตอนอยู่บนสเตจในฐานะ ZACK อยู่เหมือนกันนะครับเนี่ย


จุน : อ... อื้ม เพราะ ZACK คือฉันแต่ก็ไม่ใช่ฉันน่ะ...

เรย์จิ : เท่ากับว่าแสดงเป็น ZACK ให้เข้ากับบรรยากาศของ Fantôme Iris น่ะเหรอครับ

จุน : อืม... น่าจะต่างจากการแสดงอยู่เหมือนกันน่ะ...
พอขึ้นไปยืนบนสเตจแล้วก็จะได้ปลดปล่อย ...ถ้าพูดแบบนั้นไปก็อาจจะดูเหมือนคนไม่แคร์โลกไปหน่อย
แต่มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ...

เรย์จิ : ...อย่างนี้นี่เอง

บทที่ 2

เรย์จิ : (—— คำพูดและการกระทำที่ดูอ่อนแอ ท่าทีที่น่าสงสัย กับพฤติกรรมที่ไม่เกรงใจใคร และการเล่นกีต้าร์ที่ดุดัน)

(ทั้งที่นิสัยตรงข้ามกันเลยแท้ๆ แต่กลับไม่ใช่การแสดงอย่างงั้นเรอะ...)
(...ไม่เข้าใจเลยจริงๆ)
ขอถามอะไรอีกอย่างได้ไหมครับ?

จุน : อ... อื้ม?

เรย์จิ : เริ่มเล่นดนตรีตั้งแต่เมื่อไรเหรอครับ?

จุน : ...ตั้งแต่จำความได้เลยน่ะ
เพราะทั้งพ่อแม่หรือพี่สาวเองก็เป็นคนที่อยู่ในวงการดนตรีกันหมดเลยคิดว่าตัวเองก็คงเหมือนกัน... แต่กลับไม่ได้เรื่องเลยสักนิด...
แล้วตอนที่ลาออกจากงานและตีตัวออกห่างจากดนตรี โทโมรุก็มาชวนน่ะ

เรย์จิ : ก็เลยเข้า Fantôme Iris?

จุน : อื้ม ตอนนี้เอง บางทีก็ยังคิดอยู่เลยว่าเหมือนตัวเองฝันไป คิดว่าตัวเองอาจจะแค่กำลังฝันดีอยู่ก็ได้...

เรย์จิ : ......

——————————————

จุน : อ๊ะ... ป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย
ต้องกลับแล้วล่ะ คือว่า... ขอบคุณสำหรับผ้าขนหนูกับหลายๆ อย่างนะ

เรย์จิ : ครับ เดินทางดีๆ นะครับ
(—ซุซากิ จุน)
(เป็นคนมีพรสวรรค์ แต่เคยล้มเลิกที่จะอยู่ในวงการดนตรีไปแล้วหนหนึ่ง)

(“อาจจะแค่กำลังฝันดีอยู่ก็ได้” งั้นเรอะ)

——————————————

??? : นี่เป็นความฝัน แค่กำลังฝันดีมากๆ ก็เท่านั้น แต่สักวันก็จะตื่นขึ้นมาจากฝัน พ่อเองก็เคยพูดแบบนั้นใช่ไหมล่ะ?

——————————————

เรย์จิ : ...อึก
(ทำไมถึงได้นึกถึงคำพูดของคนคนนั้นกัน...?)

แกร่ก

เรย์จิ : !!
(...ใครกลับมาน่ะ)

ทาดะโอมิ : กลับมาแล้ว เรย์จิคุง

เรย์จิ : ...อา

ทาดะโอมิ : ...? มีแขกมาเหรอ?

เรย์จิ : รู้ด้วยสินะ ซุซากิ จุนจากวง Fantôme Iris น่ะ

ทาดะโอมิ : อย่างนี้นี่เอง... แปลกจัง
ซุซากิซังดูไม่ใช่คนที่จะแวะมาเองด้วยสิ เรย์จิคุงชวนมาสินะ
มีเรื่องที่อยากคุยเหรอ?

เรย์จิ : แค่สถานการณ์พาไป
แต่ก็ตั้งใจว่าจะสืบเรื่องราวภายในไว้เพื่อวางแผนรับมือในอนาคตนั่นแหละ แต่ว่า...

ทาดะโอมิ : ซุซากิซังเป็นคนยังไงบ้าง?

เรย์จิ : นั่นสินะ...

ติ๊ง♪

เรย์จิ : ส่งมาแล้วเรอะ

ทาดะโอมิ : อะไรเหรอ?

เรย์จิ : รายงานเพิ่มเติมเกี่ยวกับซุซากิ จุนน่ะ ขอให้ส่งมาเท่าที่รู้ก่อน

.......  
ดูเหมือนจะเป็นครอบครัวด้านดนตรี เห็นว่าพี่สาวเป็นนักเปียโนชื่อดัง

ทาดะโอมิ : เห... พรสวรรค์ของซุซากิซังนี่ติดตัวมาแต่เกิดสินะ

เรย์จิ : พรสวรรค์งั้นเรอะ ทาดะโอมิเองก็รู้สึกได้สินะ

ทาดะโอมิ : ถึงจะถูกเอกลักษณ์ที่โดดเด่นของ Fantôme Iris กลบไว้อยู่บ่อยๆ ก็เถอะนะ
...ซุซากิซังไม่ไปเป็นนักเปียโนอย่างพี่สาวนี่เอง

บทที่ 3

ทาดะโอมิ : ...ซุซากิซังไม่ไปเป็นนักเปียโนอย่างพี่สาวนี่เอง

เรย์จิ : ถึงจะเคยเข้าร่วมการแข่งขันอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เคยติดอันดับอะไรที่โดดเด่นเลย

ทาดะโอมิ : หืม... แปลกจังเลยเนอะ

เรย์จิ : เหมือนจะไม่ถูกกับตอนขึ้นเวทีจริงๆ เห็นว่าเจอปัญหาหลายๆ อย่างด้วย
แต่การที่เขาเป็นคนที่เติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวยขนาดนั้นก็ไม่เปลี่ยนไปอยู่ดี

ทาดะโอมิ : ......

เรย์จิ : เริ่มเล่นกีต้าร์ตอนม.3 แล้วหลังจากนั้นก็ไม่ได้ไปแข่งเปียโนอีกเลย
ต่อมาก็เลือกที่จะออกห่างจากเส้นทางสายดนตรี
หลังจากเรียนจบมหาลัยก็ได้มาข้องเกี่ยวกับวงการดนตรีอีกในรูปแบบธุรกิจการค้าแต่ก็ออกใน 1 ปี
หลังจากนั้นก็เก็บตัวอยู่แต่ในบ้านและหมกมุ่นอยู่กับเกม
แต่ก็มาเข้า Fantôme Iris ตามคำชวนของคุโรคาวะ โทโมรุที่เป็นเพื่อนสนิท...
ไม่รู้ว่าเป็นการหนีหรือแค่คล้อยตามคนอื่นไปกันแน่
ทั้งมีพรสวรรค์และอยู่ในสถาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวยขนาดนั้นแท้ๆ... เป็นเรื่องที่บ้าบอสิ้นดี

ทาดะโอมิ : ......

...เรย์จิคุงมองว่าซุซากิซัง “น่าอิจฉา” และรู้สึกว่ายกโทษให้ไม่ได้สินะ

เรย์จิ : หา? ฉันเนี่ยนะอิจฉาซุซากิ จุน...?

ทาดะโอมิ : ก็มีคนแบบนั้นอยู่ใกล้ตัวเรย์จิคุงใช่ไหมล่ะ
คนที่มีพรสวรรค์มาตั้งแต่เกิด แถมสภาพแวดล้อมก็ยังเอื้ออำนวยแท้ๆ——
แต่กลับสูญเสียทุกอย่าง ทำให้ต้องจบเส้นทางด้านดนตรีไป

เรย์จิ : ...อึก

ทาดะโอมิ : อ๊ะ จริงด้วย ไม่ใช่ว่าต้องจบเส้นทางด้านนั้นไป แต่ “คนคนนั้น” เลือกที่จะยอมแพ้และปล่อยมือเองนี่นา

แต่สำหรับเรย์จิคุงแล้ว นั่นก็ถือเป็นการ “หนี” ——

เรย์จิ : อย่ามาพูดเหมือนรู้ดีนะ!!

ทาดะโอมิ : ......
จริงอย่างที่เรย์จิคุงบอก ขอโทษนะ

เรย์จิ : ไม่หรอก...
...ฉันไม่ได้คิดยังไงเรื่องซุซากิ จุนทั้งนั้น แค่ไม่เข้าใจเท่านั้น

ทาดะโอมิ : ไม่ได้คิดยังไงงั้นเหรอ...
ทำไมมนุษย์ถึงได้โกหกแม้กระทั่งตัวเองกันนะ

[ณ แชร์เฮาส์ -Fantôme Iris-]

จุน : กลับมาแล้ว...

โทโมรุ : กลับมาแล้วเหรอจุน บอกว่าจะออกไปแป๊บเดียวแต่กลับช้าเหมือนกันนะ... หืม?
ทำไมผมกระเซิงแบบนั้นล่ะ? แถมชุดอีก เปื้อนโคลนมาใช่ไหมน่ะ ล้มอีกแล้วเหรอ?

จุน : โคลน? ...อะ จริงด้วย
เอ๊ะ เดี๋ยวนะ... นี่ไปรบกวนบ้านเขาด้วยสภาพแบบนี้น่ะเหรอ? ไปนั่งโซฟาสุดหรูนั่นด้วยสภาพนี้มาน่ะเหรอ!?

โทโมรุ : สุดหรู? ไปรบกวน?

จุน : ก็เมื่อกี้——

บทที่ 4

โทโมรุ : อย่างนี้นี่เอง...
ชายอายุประมาณ 30 ไปเหยียบกระป๋องเปล่ากลางฝนเข้าแล้วก็ล้มในแอ่งน้ำ——

จุน : อย่าพูดสิ! ก็สมเพชตัวเองเหมือนกันนั่นแหละ!

โทโมรุ : แต่ก็สมกับเป็นจุนล่ะนะ
ไปแชร์เฮาส์เขามาด้วยใช่ไหม พอเขาบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยก็ปฏิเสธไม่ลงล่ะสิ?

จุน : ...อืม

โทโมรุ : แต่การที่อีกฝ่ายเป็นเด็กวง εpsilonΦ นี่... เฟลิซังเป็นห่วงอยู่เหมือนกันนะ

จุน : เฟลิกซ์ซังน่ะเหรอ?

โทโมรุ : ฉันก็ไม่รู้รายละเอียดหรอก...
...จากสายตาจุนแล้ว คาราสุมะคุงเป็นเด็กแบบไหนล่ะ?

จุน : เป็นคนที่อุตส่าห์คุยกับคนอย่างฉันอย่างสุภาพ แถมยังใจดีด้วยอีก
แต่บางทีก็รู้สึกว่ามองมาด้วยสายตาที่เหมือนมองขนมปังขึ้นรา... คิดไปเองหรือเปล่านะ... อะฮะๆ
ตอนยิ้มอยู่ก็รู้สึกเหมือนไม่ได้ยิ้มด้วย สายตา... ก็ดูเย็นชาแล้วก็น่ากลัว
เหมือนจะคล้ายกับพี่อยู่หน่อยๆ... ด้วย...

โทโมรุ : อย่างนี้นี่เอง...

จุน : เป็นผู้ใหญ่แท้ๆ น่าสมเพชชะมัด

โทโมรุ : อืม คงปฏิเสธไม่ได้

จุน : นั่นสินะ... ยังไงซะคนอย่างฉัน...

โทโมรุ : แต่ไม่ว่าใครก็ต้องมีคนที่ไม่ถูกด้วยนั่นแหละ เรื่องปกติไม่ใช่เหรอ?

จุน : ...อืม

[—ไม่กี่วันต่อมา]

จุน : แฮ่ก... แฮ่ก... ไม่เห็นรู้มาก่อนเลย...
ไหนว่าฝนจะไม่ตกไง!? จนถึงเมื่อกี้ฟ้ายังสว่างอยู่เลยแท้ๆ ไม่ใช่เหรอ!?
เฮือก เฮือก... อุ โชคร้ายจริงๆ... อะ หวา!?
เจ็บๆๆ... ทำไมถึงได้มีขวดเปล่าอยู่ตรงนี้ล่ะ... ว่าแต่ทำไมรู้สึกคุ้นๆ ——
...อึก

เรย์จิ : เป็นคนที่ไม่รู้จักเรียนรู้เอาซะเลยนะครับ


จุน : ค... คาราสุมะคุง

เรย์จิ : ......
ผมไม่เข้าใจคุณเลย

จุน : เอ๊ะ?

เรย์จิ : เกิดมาพร้อมพรสวรรค์ อยู่ในสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวย แต่ทำไมถึงได้ปล่อยมือจากทุกสิ่งอย่างกับวิ่งหนีไปกัน?
แต่ทั้งอย่างนั้น ทำไมถึงได้มาข้องเกี่ยวกับดนตรีที่ทิ้งไปแล้วครั้งนึงอีกเพียงเพราะคล้อยตามคนอื่นไป?

จุน : ก... ก็ฉัน...

เรย์จิ : “โชคร้าย” ดูเหมือนคำนี้จะเป็นคำพูดติดปากของคุณสินะครับ

อย่ามาล้อเล่นนะครับ คุณมันโชคดีแค่ไหนแล้ว
แต่กลับไม่รู้เลยว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนกัน

จุน : อึก... ขอโทษ...

เรย์จิ : ทำไมถึงขอโทษล่ะครับ?
ผมตั้งใจจะทำร้ายคุณนะ ไม่ได้ทำเพราะอยากได้คำขอโทษสักหน่อย

บทสุดท้าย

เรย์จิ : ผมตั้งใจจะทำร้ายคุณนะ ไม่ได้ทำเพราะอยากได้คำขอโทษสักหน่อย

จุน : แต่ว่า...
ฉันเป็นคนที่มนุษย์สัมพันธ์กับคนอื่นเป็นไปได้ไม่ค่อยดีเท่าไรอยู่แล้ว... ดีแต่จะทำให้คนรอบข้างหงุดหงิด... เลยคิดว่ากับคาราสุมะคุงเองก็...

ขอโทษ... ที่ทำให้ต้องทำหน้าแบบนั้นนะ...

เรย์จิ : ...อึก

——————————————

??? : ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก
นี่เป็นความฝัน แค่กำลังฝันดีมากๆ ก็เท่านั้น แต่สักวันก็จะตื่นขึ้นมาจากฝัน พ่อเองก็เคยพูดแบบนั้นใช่ไหมล่ะ?
เพราะงั้นขอร้องล่ะ... อย่าร้องไห้ขนาดนั้นเลยนะ... เรย์จิ

เรย์จิ : ถึงอย่างนั้นผม—— ก็ไม่อยากให้คุณล้มเลิกความฝันนั้นไปเลย

——————————————

เรย์จิ : ......

คนแบบคุณสินะครับที่เรียกว่า “คนอ่อนแอ”
...”คนอ่อนแอ” น่ะ ไม่ว่าเมื่อไรก็จะเป็น “ฝ่ายที่ถูกเอาเปรียบ” เสมอ
...ผมไม่คิดจะเป็น “คนอ่อนแอ” แบบคุณอีกต่อไปแล้ว
เพราะผมจะเป็น “ฝ่ายที่เอาเปรียบ” เอง เพราะฉะนั้น ——
ถ้าไม่อยากโดนเอาเปรียบก็อย่ามาเข้าใกล้ผมหรือ εpsilonΦ อีก

——————————————

แกร่ก

เรย์จิ : ......

ทาดะโอมิ : กลับมาแล้วเหรอ เรย์จิคุง

เรย์จิ : อา

ทาดะโอมิ : ...เรย์จิคุงทำหน้าเหมือนก่อนหน้านี้เลย เจอกับซุซากิซังมาอีกเหรอ?

เรย์จิ : นายนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ... สังเกตมนุษย์น่ะหัดเพลาๆ ลงซะบ้าง
ไปสืบคนอื่นแล้วบางทีอาจจะไปรู้แม้แต่สิ่งที่ไม่อยากรู้ก็ได้

ทาดะโอมิ : สิ่งที่ไม่อยากรู้นี่คือ?

เรย์จิ : ...ในครั้งแรกที่เห็นคนล้มก็ได้ยื่นมือออกไป แต่ในครั้งที่สองกลับไม่ได้ทำแบบนั้น
ในครั้งแรกก็แค่ทำเป็นใจดี แต่ครั้งที่สองคือตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง——
...แต่ถ้าเป็นฉันเมื่อก่อนก็คงยื่นมือออกไปอย่างไม่ลังเลเลยสินะ
(ตั้งใจใส่หน้ากากไม่รู้กี่ชั้นเพื่อปกปิด “ตัวเองที่แท้จริง”)

(แต่ไม่รู้เมื่อไรที่หนึ่งในหน้ากากนั้นกลับกลายมาเป็น “ตัวเองที่แท้จริง” แทน)
(—— พี่ ผมคงไม่สามารถกลับไปเป็น “ตัวผมเมื่อก่อน” ได้อีกต่อไปแล้วล่ะ)
ไม่ได้อยากรู้เลยแท้ๆ

ทาดะโอมิ : แปลกจังเลยเนอะ... ที่เรย์จิคุงแสดงด้านอ่อนแอให้เห็น

เรย์จิ : ...อาจเป็นเพราะได้รับอิทธิพลจากคนที่ยอมรับว่าตัวเองอ่อนแอก็เป็นได้
(...ไม่ควรไปเตือนแบบนั้นด้วยสินะ)
วันไหนฝนตกแล้วรู้สึกไม่ดีจริงๆ นั่นแหละ

ทาดะโอมิ : โอเคไหม?

เรย์จิ : ไม่มีปัญหา
ฉันไม่คิดจะให้ความฝันต้องจบลงแค่ฝันหรอก
เพื่อการนั้นแล้ว ฉันจะทำให้ εpsilonΦ ชนะ LR Fes ให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม