เราเคยสงสัยอยู่บ่อยๆ ว่า ทีปกร วุฒิพิทยามงคล เอาเวลาไหนไปพักผ่อน           

               ด้วยที่ตั้งของสำนักพิมพ์อยู่ที่เดียวกับที่ทำงานของเขา เราเลยเห็นทีปกรวุ่นกับการทำงานเป็นประจำ บ่อยครั้งเมื่อเดินผ่าน ถ้าไม่เห็น เขานั่งรัวนิ้วอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ก็เป็นต้องเห็นเขาประชุมอะไรสักอย่างอยู่เสมอ เมื่อเรานึกอยากแวะเล่นโซเชียลฯ สไลด์หน้าจอไปไม่ทันไร ก็จะเห็นสเตตัสของทีปกร
อยู่บ่อยๆมีทั้งโหมดจริงจังพิมพ์ยาวทะลุคอมพ์ ทั้งโหมดผ่อนคลายอย่างการวาดการ์ตูน  ‘แมวเย้กับน้องขี้เกียจ’ อันเป็นต้นเหตุให้เราสงสัยว่าคนอย่างทีปกรที่ดูแอ็กทีฟตลอดเวลานี่นะ มีโหมดที่เรียกว่าขี้เกียจกับเขาด้วยแล้วดูสิขนาดจะสื่อว่าตัวเองขี้เกียจยังวาดการ์ตูนออกมาเลยถ้าไม่ขี้เกียจเขาไม่ลุกขึ้นมาปาฐกถาอะไรสักอย่างไปแล้วหรือ

               ระหว่าง ที่กำลังคิดว่าทำไมเขาไม่เอาเวลาไปนอน วันดีคืนดีทีปกรก็เดินมาบอกว่าอยากเขียนหนังสือเกี่ยวกับเรื่องขี้เกียจ เพราะเขารู้สึกว่าช่วงนี้ขี้เกียจเหลือเกิน ขอเขียนหนังสือสักเล่ม พร้อมวาดการ์ตูนควบคู่ไปด้วยได้ไหม

               ...นี่มันย้อนแย้งชัดๆ—เราคิด
               เหมือนเขารู้ว่าเรากำลังรู้สึกอะไร ทีปกรชิงอธิบายต่อทันทีว่า เพราะขี้เกียจจึงได้ค้นคว้า จนเริ่มคิดว่ารู้จักความขี้เกียจในตัวดีพอ แล้วการเขียนกับการวาดหนังสือเล่มนี้ก็น่าจะเป็นทั้งการขับไล่และโอบรับความขี้เกียจ ซึ่งท้ายที่สุด น่าจะส่งผลให้เราขี้เกียจกันเช่นเดิม (...) เพิ่มเติมคือ หาประโยชน์จากมันได้มากขึ้น

           ทีปกรเป็น 1 ใน 5 ของสิ่งมีชีวิตขยันที่สุดในโลกสำหรับฉัน โดยอันดับแรกคือมดงานน่ะ คุณคิดดูแล้วกัน ว่าทีปกรขยันขนาดไหน
           แต่ถึงกระนั้น, ทีปกรแสนขยันก็ยังพยายามบอกทุกคนรอบตัว ว่าเขาเป็นคนขี้เกียจจจจ อยากนอนนนน
           และวิธีจะสื่อสารกับโลก ว่าเขาขี้เกียจและอยากนอนจริงๆ นะ ก็คือการสร้างสรรค์การ์ตูนสั้นๆ ที่ฉันเรียกง่ายๆ ว่าชุด ‘แมวเย้’ ออกมา
           อือ อยากให้โลกรู้ว่าขี้เกียจ เลยทำงานออกมาเพื่อที่จะบอกว่าขี้เกียจ
           เป็นคนแบบไหนอะ
           ทีปกรเขียนคอลัมน์ อ่านหนังสือ แปลหนังสือ เป็น บ.ก. บทความของฉันและคนอื่นๆ เป็นพิธีกร ดูซีรีส์ ออกกำลังกาย ไปดูหนัง เลี้ยงแมวสองตัว และเปิดบ้านให้เพื่อนผู้แสนขยันอย่างฉันไปนั่งเล่นนอนเล่นกับแมว โดยตัวเองยืนล้างจานอยู่ตรงนั้นด้วย
           ส่วนคนขี้เกียจที่ทำท่าขยันอย่างฉันน่ะเหรอ
           ก็มีหน้าที่กดไลก์และแชร์สารพัดมุกแมวเย้ โดยหวังจะให้ทีปกรได้ล่วงรู้ความในใจ
           ว่าไม่ต้องตามต้นฉบับนะ
           บาย
           เย้!

          ขี้เกียจเขียน จบ
          ถ้าผมเขียนแค่ ‘ขี้เกียจเขียน’ แล้วจบก็คงจะดูแย่มากเลยใช่ไหมครับดู ‘เดาได้’ มากเลยใช่ไหมครับ ประมาณว่า ‘คิดอยู่แล้วว่าต้องมามุกนี้!’ ใช่ไหมครับ? เพื่อไม่ให้ขายหน้าเกินไปนัก ผมจะเขียนคำนำให้ยาวกว่านี้ก็ได้ครับ (ลุกจากเตียงขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้)
          สวัสดีครับ สวัสดีครับ สวัสดีครับ ไหว้รอบวง ผงกหัวอย่างนอบน้อม ผมชื่อทีปกร และผมเป็นคน
ขี้เกียจครับ
          พอพูดแบบนี้เพื่อนๆ ที่รู้จักกันก็มักจะบอกว่า เฮ้ย มึงถ่อม (ตัว) เกินไปกะให้คนชมล่ะสิ เห็นทำอะไรตั้งหลายอย่าง (ซึ่งถ้าพลิกไปดูตรงประวัติแล้วจะเห็นว่าที่ผ่านมาผมทำหลายอย่างก็ทำปบบจับฉ่ายมาก!) การมาบอกว่าตัวเองขี้เกียจ นี่มันคืออะไร? อย่างน้อยก็ขี้เกียจจนได้หนังสือหนึ่งเล่มเลยนะโว้ย! มึงไม่ได้
ขี้เกียจ มึงแค่แสร้งทำ! โห่ฮา ปารองเท้าใส่หัว
          แต่จริงๆ แล้ว ผมอยากสารภาพกับทุกคนแบบนี้แหละครับ—สารภาพว่าผมเป็นคนขี้เกียจ
          ขี้เกียจจนต้องหาวิธีจัดการบางสิ่งบางอย่างในชีวิตด้วยวิธีที่เร็วที่สุดใช้แรงน้อยที่สุด ถ้าจะให้ลงแรงไปกับบางอย่างมากๆ ผมจะหนีไว้ก่อน

          ขี้เกียจที่รู้ตัวว่าตัวเองจะขี้เกียจในอนาคตแน่ๆ รู้ว่าธาตุตั้งต้นของตนเป็นแบบนั้น เลยวางแผนบางอย่างไว้ก่อนล่วงหน้าเพื่อกั๊ก กันทางไม่ให้ตัวเองขี้เกียจอย่างที่อยากได้
          พอเป็นแบบนั้นเลยดำรงชีวิตอย่างมีผลิตภาพเหมือนกับคนอื่นเขาได้บ้าง
          ผมเชื่อว่าทุกคนมีตัวขี้เกียจอยู่ในตัว จะใหญ่จะเล็กก็แล้วแต่ แค่มันจะกำเริบขึ้นมาตอนไหนเท่านั้นเอง ทุกคนคือ #ทีมขี้เกียจ ไม่ว่าจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม
          หนังสือเล่มนี้ไม่ได้เป็นอะไรเลย นอกจากเป็นการระบายความขี้เกียจที่มีอยู่ในตัวออกไป หาวิธีให้ตัวขี้เกียจกำเริบในแบบที่พอจะมีประโยชน์—ถ้าไม่กับคนอื่น ก็กับตัวเอง—ได้บ้าง
          จะว่าไปก็เหมือนกับการปล่อยตัวขี้เกียจให้ไปวิ่งเล่น มันจะได้ไม่ทำร้ายเรานัก สร้างความสัมพันธ์กับความขี้เกียจของตัวเองให้เป็นบวก
          มาขี้เกียจอย่างมีความสุข มาเป็น #ทีมขี้เกียจ ด้วยกันนะครับ