คุณคิดถึงตอนจบของชีวิตคุณไว้ยังไงบ้าง?

คาดหวังอยากให้มันเป็นตอนจบบริบูรณ์ที่แสนสงบสุข หรือว่าเป็นเรื่องปมปัญหาที่แสนค้างคา จนแม้วันสุดท้ายก็ยังไม่อาจคลายเงื่อนปมสุดท้ายของชีวิตออกได้

ทั้งชีวิตของคุณจะออกมาเป็นแนวดราม่า แฟนตาซี สืบสวนสอบสวน ตลกขบขัน ตลกร้าย เสียดสีสังคม ให้กำลังใจชีวิต การผจญภัยที่ยิ่งใหญ่ แบบไหนที่คุณคิด หรือในความเป็นจริงชีวิตของคุณอาจจะประกอบด้วยเรื่องราวทุกแนวดังที่ได้กล่าวมาเลยก็ได้

แน่นอนว่าไม่ว่าจะเป็นแบบไหน หรือรายละเอียดจะเป็นอย่างไร ย่อมไม่มีใครสามารถคาดการณ์ถึงตอนจบ หรือวันสุดท้ายที่ตัวเองมีชีวิตอยู่ได้

แต่การที่เรานั่งคิดถึงความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้น ก็มีส่วนช่วยในการวางแผนชีวิตปัจจุบัน ให้เกิดอนาคตแบบที่เราต้องการ ไม่มากก็น้อย อย่างน้อยการลองคิดถึงอายุที่เราจะตายหรือสาเหตุการตายก็มีผลต่อการตัดสินใจเลือกซื้อประกันสุขภาพ ที่กล่าวถึงไม่ได้จะขายของอะไร แค่เป็นสิ่งที่เรากำลังทำอยู่เท่านั้น

ภายในช่วงเวลาไม่กี่สิบปี ตั้งแต่ลืมตาครั้งแรกจนถึงตอนนี้ สิ่งต่าง ๆ รอบตัวเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว จนไม่อยากเชื่อ ช่วงเวลาจากเด็กเล็ก จนถึงเด็กที่เข้าเรียน จนเรียนจบ และเริ่มทำงาน พัฒนาการทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจ ทุกอย่างเหมือนเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น แต่หลังจากนี้ สิ่งต่าง ๆ ก็ดูเหมือนจะช้าลง ปล่อยให้ชีวิตได้สังเกตสิ่งรอบตัวมากขึ้น และตอนนี้เรากำลังมีชีวิตอยู่ในปัจจุบัน

สละเวลาสักเล็กน้อย ลองคิดถึงฉากนั้นในอนาคต

ท่ามกลางวันแรกของเดือนพฤษภาคม ที่อากาศร้อนระอุยิ่งกว่ากลางทะเลทรายซาฮาร่า ซึ่งน่าเศร้าที่นี่ไม่ใช่การเปรียบเปรยอีกต่อไป แต่ทำยังไงได้ เราก็คนธรรมดาที่ใช้ชีวิตอยู่กับการละเลยจนชิน โลกร้อนแล้วเราก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี นี่ก็คงเป็นอีกหนึ่งความธรรมดาแบบใหม่ ฤดูร้อนทั่ว ๆ ไป ก็เหมือนกับทุก ๆ ปีหลังจากนี้แหละ

ในตอนนี้เราจะมีความรู้สึกทดท้อต่อชีวิต หรือกำลังประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน หรือกำลังแสวงหาความหมายของชีวิต ล้วนไม่ใช่เรื่องสำคัญ เมื่ออากาศร้อน เดินไปซื้ออะไรเย็น ๆ กินเพื่อดับร้อน ฟังดูเป็นตัวเลือกที่ดี

เราก้าวขาออกจากบ้าน ในวันสุดท้ายของชีวิตแบบวันนี้ ควรจะก้าวขาซ้ายหรือขาขวาดี มันยังจะมีผลอะไรอยู่มั้ย ทั้งโชคและความเชื่อต่าง ๆ ที่เคยได้ยึดถือ ครุ่นคิดไปพลางเดินไปบนทางเดินริมถนน การคิดไปโดยไม่มองทางนั้นก็อาจทำให้สะดุดพื้นหรือฝาท่อได้ ดังนั้นชีวิตต้องมีความระมัดระวังรอบคอบในทุกก้าวเดิน แสงแดดที่แผดเผาและไอร้อนอบอ้าว เราสัมผัสมันได้ทวีคูณในทุก ๆ ย่างก้าว กว่าจะไปถึงร้านค้าหน้าปากซอย ชีวิตอาจจบสิ้นด้วยการเป็นไก่ย่าง นั่นจะเป็นตอนจบหรอ ไก่ย่าง อาจจะดูสุดขั้วเกินไปหน่อย เพราะฉะนั้นเราคงไม่ตายด้วยสาเหตุนี้

ทันใดนั้น ที่ทางแยกด้านหน้าปากซอย คนขับมอเตอร์ไซค์คนหนึ่ง ที่ตั้งแต่เช้าตรู่ของวันนี้เริ่มทำงานรับส่งอาหารโดยไม่ได้หยุดพัก จากการคาดเดาร่างกายของเขากักเก็บพลังงานความร้อนไว้กว่าห้าชั่วโมงแล้ว และไม่สามารถระบายออกได้ ไม่สามารถทราบได้ว่าสุขภาพของเขามีโรคประจำตัวที่ทำให้สภาวะนี้ร้ายแรงมากขึ้นหรือไม่ อย่างไรก็ตาม ณ จังหวะนี้ การนึกคิดของเขาได้ถูกแผดเผาด้วยความร้อนจนสติได้ดับวูบไปขณะกำลังควบคุมยานพาหนะสองล้อนั่น

เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เจอกับมอเตอร์ไซค์ที่พุ่งเข้าใส่เสียแล้ว เมื่อพิจารณาจากสถิติการเสียชีวิตทางท้องถนนของคนไทย หากนี่จะเป็นสาเหตุการตายของเราคงไม่น่าแปลกใจ เพียงเสี้ยววินาทีถัดจากนี้คงเป็นวินาทีสุดท้ายของชีวิต จุดจบมาถึงแล้ว ผิดหวังไหมกับตอนจบแบบนี้ ความตายของเรา มนุษย์หนึ่งคนบนท้องถนนในวันธรรมดากลางฤดูร้อน คงไม่ได้มีความสำคัญกับใคร คงไม่ใช่เรื่องที่ใครจะให้ความสนใจ ให้กำลังใจ หรือเสียใจ หรือไม่ก็อาจก่อให้เกิดอารมณ์ร่วมเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่คงจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว เร็วกว่าที่เศษซากของชีวิตของเราจะย่อยสลายไปเสียอีก

แล้วยังไงต่อนะ คงไม่มีโอกาสให้ใคร่ครวญนานนัก เสี้ยววินาทีสุดท้ายตามหนังและนิยายที่ได้รับรู้มา ภาพของเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตคงไหลเรียงมาต่อกันที่ตรงหน้า ภาพยนตร์ชีวิตที่มีเวลาฉายแค่หนึ่งวินาที และมีรอบฉายพิเศษแค่เพียงรอบเดียว เรื่องราวของตัวเอกคนนั้น ได้สร้างความเปลี่ยนแปลงอะไรให้กับโลกบ้างไหม หรือบางทีความเปลี่ยนแปลงนั้นอาจจะไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลยเมื่อเทียบกับความสุขที่เกิดขึ้นในชีวิตของเขา ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นจากการอยากจะเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจบางอย่างในอดีต ทางเลือกที่ไม่เคยได้เลือก ซึ่งอาจนำพาเราไปสู่เส้นทางชีวิตที่แตกต่างอีกนับพันล้านแบบ อย่างไรเสีย มันก็เป็นสิ่งที่ไม่มีทางจะเกิดขึ้นได้จริงอีกแล้ว อย่างน้อยก็ในชาตินี้ ถ้าเราเป็นคนที่ไม่เชื่อในชาติภพหน้า ก็คงไม่มีโอกาสที่สองแล้วล่ะ คงจะดีกว่าถ้าคิดว่าสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นนั้นเป็นสิ่งที่ดี สิ่งที่นำพาเรามาอยู่ในจุด ๆ นี้ กลางถนน กลางเมืองใหญ่ กลางแดดจ้า กลางฟ้าใส กลางฝุ่นควัน กลางฤดูร้อน แม้ในบางเรื่องจะไม่ใช่สิ่งที่น่าภาคภูมิใจนัก แต่ก็คงไม่ใช่สิ่งที่ดีที่จะมานั่งดูถูกความพยายามทั้งชีวิตของตัวเองในวินาทีสุดท้ายของชีวิต การคิดเรื่อยเปื่อยขนาดนี้อาจใช้เวลานานเกินกว่าเสี้ยววินาทีก่อนที่ร่างของเราและมอเตอร์ไซค์คันนั้นจะกระแทกกันซะด้วยซ้ำล่ะมั้ง

และแล้วมันก็เกิดขึ้น การชนของยานพาหนะและผู้ใช้ถนน

เลือดอาจจะหลั่งไหลออกมาจากหูและรูจมูก

พร้อม ๆ กับคั่งอยู่ภายในเยื่อหุ้มของสมอง

เศษเนื้อและด้ามกระดูกจะโผล่พ้นออกมาจากร่างกาย

อวัยวะภายในล้วนถูกกระแทกและบอบช้ำ

ล้วนเป็นภาพที่เราไม่มีโอกาสได้เห็น และไม่อาจสัมผัสได้อีกต่อไป

ทุกสิ่งตกอยู่ในความมืดมิด

มองไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่สามารถสัมผัส ไม่ได้กลิ่น

และไม่รู้สึกตัว

นี่คือตอนจบ

จบบริบูรณ์

ฟังดูเป็นตอนจบที่เลวร้าย ถ้าเป็นหนังสือสักเรื่องคงไม่มีใครอยากจะหยิบขึ้นมาอ่าน

แล้ว….คุณอยากอ่านตอนจบแบบไหน?