เราจะพูดในกรณีของ เด็ก ที่ถือว่าเป็นอนาคตของชาติ ส่วนพฤติกรรมของพวกผู้ใหญ่เราจะไม่ขอเอ่ยถึงเพราะพวกเขาล้วนผ่านการอบรมสั่งสอนมามาก อยู่ที่ว่าจะเก็บใส่สมองหรือโยนมันทิ้งก็เท่านั้น ก็อย่างที่ทุกคนรู้ว่าไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยาก ถูกมะ 




หลายๆครั้งเรามักจะเกรงใจเด็ก เด็กที่เดินได้ วิ่งได้ พูดรู้เรื่องและเข้าใจทุกอย่างในด้านของการเข้าคิว ไม่ว่าจะรอซื้อของ รอขึ้นรถโดยสารสาธารณะ หรือรอใช้ห้องน้ำสาธารณะ ทุกๆอย่างล้วนมีระเบียบเดียวกันคือ เข้าคิว

ส่วนตัวฉันเจอมาหลายครั้งแต่พูดไม่ได้เพราะจะดูเป็นผู้ใหญ่ที่เห็นแก่ตัว .. ทำไมคนที่ยืนเข้าคิวอดทนอดกลั้นเป็นเวลานาน แค่คิดจะไม่ให้เด็กแซงคิวถึงกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวเลยทันที อืม...

ฉันเคยปวดหนักต่อคิวรอเข้าห้องน้ำ จำได้ว่าปวดมากๆ จะไม่ไหวแล้ว อีกนิดเดียวจะเล็ดแล้วและยืนรอนานพอสมควร แล้วจู่ๆก็มีเด็กประถมวิ่งเข้ามา มองซ้ายขวาบ่นว่าปวดฉี่ คุณแม่แสนสวยก็บอกว่าขอน้องลัดคิวหน่อยนะคะ พอห้องว่างก็รีบเข้าไปทันทีโดยไม่สนผู้ใหญ่ที่ยืนต่อคิวอยู่ข้างหลัง หรือยืนรอวินตอนเช้าแต่โดนเด็กแซงเพราะกลัวสาย ทั้งๆที่เราก็กลัวไปทำงานสาย ยังมีอีกหลายอย่างมากจริงๆซึ่งคิดว่าทุกคนคงเคยเจอกับตัวแต่คงไม่เก็บมาคิด


เมื่อมีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สอง สาม สี่ และสุดท้ายกฎระเบียบที่สถาบันการศึกษาอันห่วยแตกคอยพร่ำสอนให้เคารพต่อสังคมก็จะกลายเป็นเรื่องไม่น่าเคารพ เอ้า ก็แหกได้นี่หว่า ไม่เห็นมีใครว่า..

บางทีนะ ผู้ใหญ่รุ่นทวดเค้าก็คงคิดแบบนี้เหมือนกันละมั้งถึงได้ไม่ปลูกฝังกันแบบจริงจัง ไม่เคร่งครัดแบบจริงจัง เพราะถือว่านี่คือ น้ำใจ เป็นผู้ใหญ่ต้องมีความอดทน ต้องเสียสละ ก็ว่ากันไป

อะไรคือน้ำใจบ้างสำหรับคนที่นี่? 

คำตอบคือแทบทุกอย่างที่อยากจะเรียกร้อง

แล้วอะไรคือกฎ อะไรคือวินัย? รู้ใช่มั้ย

แต่มันก็มีคติสอนใจ กฎมีไว้แหก มือใครยาวสาวได้สาวเอา มาขัดแย้งกัน

นึกๆแล้วก็ได้แต่ปลงปนสังเวช เรื่องแบบนี้ถ้าเราจริงจังมากเกินไปเราก็จะกลายเป็นตัวประหลาด อยู่ยาก ทั้งๆที่ควรจะช่วยกันเปลี่ยนแปลงกันแบบจริงจังได้แล้ว