วัย 26 ที่ไม่มีแม้แต่คนเข้ามาคุย มันปกติดี จนกระทั่งวันที่รู้สึกเหงาจนแทบทนไม่ได้ ฉันมักจะคิดเสมอ ว่าฉันก็ไม่ใช่คนที่แย่ ทำไมถึงไม่มีใครเข้ามาหาเลยละ ฉันอายุ 26 แล้วนะ รู้จักคนก็ไม่น้อย ฉันพร้อมที่จะแสดงความรักให้ใครสักคนจนมันเอ้อล้นออกมา แต่กลับไม่มีใครอยากรับมันไปเลย พอความรู้แบบนี้เข้ามาให้หัวทีไร ฉันจะคิดเสมอว่า ฉันคือทฤษฎีสวิสชีส (Swiss Chesses model) ที่ฉันไม่แย่เลย แต่แค่จุดบกพ่องหรืออบางอย่างดันมาอยู่ตรงกันเลยกลายเป็น คนที่ไม่ตรงใจใครเลย ไม่ใช่ว่าฉันเริ่มคิดเรื่องนี้หลังจากเหงาหรือโดนทิ้งหายไปแค่ครั้งเดียวนะ 

ฉันไม่เข้าใจเลยพอมีคนเริ่มเข้ามา อยู่ดีๆพวกเขาก็จะหายไป วันที่เข้ามาส่วนใหญ่ก็นับนิ้วได้เลยแหละ และทุกครั้งที่เกิดขึ้นมันไม่เคยมีอะไรพิเศษเลย แค่วันธรรมดาๆ ที่พวกเขาคงตื่นมาแล้วตัดสินใจว่าไม่อยากคุยแล้วละมั้ง ฉันรู้นะว่าเป็นคนที่ประครองบทสนทนาหรือโต้ตอบกับคนใหม่ๆไม่เก่งเอามากๆ แต่มันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ มันเกิดขึ้นทุกๆครั้งที่จนฉันเริ่มสงสัยในตัวเอง 

       ฉันผ่านเรื่องหนักๆมาด้วยตัวคนเดียวเสมอ ฉันเข้มแข็งมากๆ ฉันรู้ตัว แต่ฉันอยากมีใครสักคนที่ฉันสามารถอ่อนแอด้วยได้ โดยที่ไม่ต้องเผื่อใจ ไม่ต้องกลัวว่ามันจะแย่ ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกว่าวันที่ต้องทำตัวเข้มแข็งมันง่ายกว่าวันที่พยายามจะไม่อ่อนแอซะอีก  ฉันจะทำอะไรได้ละนอกจากบ่น เพราะสิ่งที่ฉันอยากทำมันเกิดจากคนๆเดียวไม่ได้ซะหน่อย