ทั้งๆที่ความสุขที่พยายามไขว่คว้าหามานั้นไม่ได้จีรังยั่งยืนอย่างที่เราคำนวณเอาไว้ เช่น เมื่อเราได้สิ่งที่ต้องการมาแล้ว สักพักใจมันก็อยากจะได้สิ่งที่ล้ำค่ากว่ามาครอบครองอีก ตามคำพังเพยที่ว่า "ได้คืบจะเอาศอก" แล้วมันเป็นเพราะเหตุใด ทั้งๆที่ก็รู้ว่ามันไม่ใช่หนทางสร้างสรร 

 ย้อนกลับไปคิด ณ จุดเริ่มต้นของสิ่งที่ทำให้ใจเกิดอารมณ์อยาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง อยากมี อยากได้ เพื่อมาครอบครองนั้นล้วนแต่ทำให้อารมณ์ใจของเราสั่น ควบคุมใจได้ยาก เหมือนยิ่งคิดก็ยิ่งเกิดปัจจัยเสี่ยงบ่อนทำลายตัว "ความสุข" ที่เคยหมายมั่นว่าจะได้มา

แต่สุดท้ายสิ่งที่ได้รับกลับเป็นสิ่งลวง

 เงินทองที่พยายามหามานั้นไม่ได้สร้างความสุขที่แท้จริงเลย แต่กลับไปเร่งความอยากมี อยากได้ ไม่มีวันสิ้นสุด

 แล้วความสุขท่ีใจแสวงหามันอยู่แห่งหนใด? 

 แล้วเมื่อไหร่ใจมันถึงจะหยุด?

12 ธค. 2560