'ข้าเกลียดแสงสุริยัน'

นั่นเป็นเรื่องตั้งแต่คราเมื่อข้ายังเป็นเด็กตัวน้อย 

ดวงดาวและจันทราพร่ำสอนบอกข้าถึงเหล่าดวงตะวันผู้แสนโหดเหี้ยม 

แสงตะวันเข่นฆ่า กำจัด กีดกันชาวจันทราที่มิได้นับถือแสงเดียวกับตนให้หลุดพ้นราวสั่งตาย 

ครั้งหนึ่งสองเผ่าเคยอาศัยร่วมภูผาผืนเดียวกัน 

ทว่าตอนนี้กลับถูกแบ่งเป็นสองฝ่ายー ชาวจันทราและชาวสุริยัน 

ยามเช้าคือพื้นที่แห่งสุริยันผู้เจิดจ้า คอยทอแสงประกายสีเหลืองทองปกคลุมไปทั่วทุกพื้นที่ เหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลายใช้ชีวิตภายใต้แสงสีเหลืองนั่นราวกับพระมารดาของตนก็ไม่ปานー ทั้งให้ความอบอุ่น ทอแสงให้ชีวีรอดพ้นจากความมืดมิด ภูเขาหินผาถูกอาบล้อมไปด้วยแสงสีทอง ผิวแม่น้ำไหลนิ่งก็ถูกปกคลุมไว้ไม่ต่างกัน ว่ากันว่าแสงสุริยันคอยให้ชีวี มอบทุกสรรพสิ่งให้แก่สิ่งมีชีวิตในยามดวงสุริยันฉายแสง

ยามพลบค่ำดวงตะวันลับขอบฟ้า 

ไม่นานนักดวงดาราเริ่มทอแสงประกายริบหรี่

ยามค่ำคือพื้นที่แห่งจันทราผู้เงียบสงบ คราเมื่อโลกทั้งใบถูกปกคลุมไว้ด้วยความมืดจากก้นบึ้งของหัวใจ แสงจันทราคอยโอบอุ้ม นำพาผู้หลงทาง และชี้นำให้ไปยังทางที่ถูกต้องโดยมิเคยกีดกันว่าผู้ใด ปล่อยให้ดาราทั้งหลายประกายพรึกตามคำกล่าวเล่า มอบแสงดวงน้อยแม้จะมืดมิดจนแทบสิ้นใจ ทว่าครั้งหนึ่งจันทรานั้นเคยดับสูญー ยามใดเมื่อครบรอบโคจร แสงจันทราจะกลับมาทอแสงประกายอีกครา วนซ้ำเวียนไปมาเช่นนี้ไม่มีวันสิ้นแม้ในคืนเดือนดับแสนมืดมิด

ดังคำกล่าว แสงทั้งสองมิอาจอยู่ร่วมผืนแผ่นดินเดียวกันได้เหมือนคราวแต่ก่อน พวกเขาต่อสู้ กำจัด เข่นฆ่า ผู้ใดมิใช่คนที่นับสือแสงเดียวกัน ว่ากันว่าคำสั่งสุดท้ายคือความตายแสนเจ็บปวด

ทว่าข้ากลับแตกต่าง

'ครั้งหนึ่งข้าเคยพบแสงสุริยัน'

ตัวข้าผู้อยู่ใต้การดูแลจากแสงจันทรา โชคชะตากลับพานพบให้ข้าได้พบกับลูกหลานของชาวสุริยันโดยมิอาจว่ากล่าวว่าแสนบังเอิญได้เต็มปาก

ครานั้นแสงสุริยันถามชื่อของข้า

'ข้า..เอมันต์'

ข้าตอบไปเพียงเพราะอยากจะรอดชีวิต

ชาวสุริยันมาในคราบของนักรบสวมเกราะหนา สีทองประกายราวแสงตะวันยามบ่าย อาวุธครบมือไม่ต่างจากนักรบอันสูงส่งของเผ่าข้า

ตัวข้าสั่นเทาด้วยความหวาดผวา ขาของข้าไม่มีแรงเหลือจนแทบล้มลงเสียตรงนั้น

'เอมันต์?'

ชาวสุริยันเอ่ยนามข้าซ้ำราวทบทวน ข้าคิดในใจ นี่คงเป็นการทวนชื่อครั้งสุดท้ายก่อนจะลงมือฆ่าข้าให้สิ้นใจ ทิ้งให้ร่างของชาวจันทราผู้ผ่องสะอาดต้องแปดเปื้อนไปด้วยน้ำมือของชาวสุริยันโดยไร้ซึ่งหนทางสู้ใดๆ

ทว่าดวงทินกรกลับยื่นมือมาหาข้า

นั่นจึงทำให้ข้าแปลกใจเป็นที่สุด

'ข้าอนาโตเลียส'

สุริยันเอ่ย รอยยิ้มประดับบนใบหน้า

ข้านึกในใจด้วยความสงสัย คำถามมากมายพรั่งพรูเข้ามาเต็มหัว ราวชะตาฟ้าลิขิตให้ข้าและชาวสุริยันผู้นี้มาพบกัน

'เจ้ามาทำอะไร? นี่ไม่ใช่พื้นที่ของชาวสุริยันแบบเจ้า..'

ข้าเอ่ย เสียงที่ออกไปแสนจะสั่นเทาด้วยความกลัว เป็นเวลาเดียวกับที่ข้าเริ่มจะถอยห่าง คำสอนที่เอ่ยว่าชาวสุริยันมักลงมือกำจัดชาวจันทรายังคงฝังลึกในใจข้าดี

แผ่นหินผาให้สัมผัสเย็นเฉียบแล่นผ่านฝ่ามือที่วางประทับ ตอนนี้ข้าอยู่ตัวคนเดียว ท่ามกลางพระจันทร์เสี้ยวข้างแรมทอแสงเพียงน้อยนิดให้ได้เห็นตัวของชาวจันทราผู้เกิดในคืนเดือนดับ ข้าไม่ใช่นักรบ ไม่ใช่มือสังหาร แน่นอนว่าข้าไม่เคยจับอาวุธใดๆเหมือนที่ชาวสุริยันผู้นี้กำลังถือครอง

ร่างกายสูงใหญ่ที่ดูแข็งแรงราวกับทหารชั้นหน้ายิ่งทำให้ข้าหวาดผวาจนลมหายใจรวยริน

พร้อมกันชาวสุริยันกลับโพล่งหัวเราออกมาอย่างไร้ซึ่งเหตุผล นั่นยิ่งทำให้ข้ายิ่งนึกสงสัยในการกระทำดังกล่าว

'ข้ารู้ดี บ้านของข้าคือหมู่บ้านแห่งชาวโซลาริ หมู่บ้านที่นับถือแสงตะวันเป็นสิ่งสูงสุดจากทุกสิ่งบนโลกา'

'และข้ามาเพื่อพาเจ้ากลับบ้าน เอมันต์'

ชาวสุริยันทำให้ข้านึกสงสัยได้อีกครั้งโดยที่ยังมิเอ่ยตอบคำถามแรกของข้า 

บ้าน?

ข้าไม่เข้าใจ.. ที่นี่คือบ้านของข้าแล้วมิใช่หรือ?

'ข้าอยู่ที่บ้านของข้าแล้วโซลาริเอ๋ย 

เจ้าเสียที่ต้องออกไป'

ข้าเอ่ยตอบ บทสนทานี้ดูไม่เหมือนการสั่งตายครั้งสุดท้ายดังคำกล่าวในนิทานพื้นเมือง... ข้าไม่รู้ว่าชาวสุริยันผู้นี้ต้องการอะไรจากข้า การบุกรุกเข้าหมู่บ้านของชาวจันทรา เข้ามาหาข้าแล้วบอกจะพากลับบ้าน

ใช่ ข้าตอบปฏิเสธโดยไม่ต้องคิดในทันที

ต่อให้จะพูดดีราวนักบุญเสียเพียงใด แต่ชาวสุริยันก็เป็นชาวสุริยันเสียวันยันค่ำ เขาเปลี่ยนแปลงข้อเท็จจริงดังนี้ไม่ได้อยู่เป็นไหนๆ

'เจ้าไม่ใช่ชาวลูนาริแบบข้า โซลาริ อย่าริอาจคิดทำในสิ่งที่สองเผ่าเราห้ามกันเสียจะดีกว่า หากมีใครจับได้ขึ้นมา คนที่ซวยที่สุดจะเป็นเจ้า'

ข้าบอก แต่นั่นดูจะไม่ทำให้ความคิดของชาวสุริยันผันแปรได้เท่าไหร่นัก 

... เรียกว่าไม่เข้าหัวเลยก็คงพูดถูก

'ข้าจะไม่ย้ำว่าตัวข้านั้นคือโซลาริที่ต่างกับเจ้า ข้ายังเห็นญาติสนิทมิตรสหายของข้าเป็นราคอร์เช่นเดียวกัน'

'หรือจะยามวิกาลเฉกเช่น ณ ตอนนี้ ... 

มันก็อาจคุ้มค่าหากพาเจ้ากลับไปอยู่ที่ที่ควรได้'

หากแต่สิ่งสุริยันเอ่ยล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น.. ครั้งหนึ่งสองเผ่าเราเคยอาศัยรวมหมู่บ้านเดียวกัน ใช้ชื่อภายใต้การปกครองของดวงตะวันผู้เป็นดั่งมารดาว่า 'ราคอร์' เปรียบได้เช่นลูกหลานแห่งแสงสุริยัน ก่อนที่ใครสักคนจะผันแปรความภักดี มอบความเคารพบูชาทั้งหลายแก่ดวงจันทราผู้ทอแสงยามค่ำคืน

「ทั้งสองแตกหักกันโดยปริยาย ผู้คนส่วนมากที่เคารพบูชาในแสงสุริยันถูกเรียกขานนามว่า โซลาริ 

กลับกันมีเพียงส่วนน้อยที่หันไปบูชาแสงจันทรา ผู้คนเหล่านี้กลับเรียกขานตัวเองในนามของ ลูนาริ 」

ความจริงตลอดหลายชั่วอายุคนไม่เคยโกหกใดๆー ข้ารู้ และข้าทราบดีว่าการที่สองเผ่าจะยอมปรองดองต่อกันนั้นแทบจะไม่มีโอกาสที่เป็นไปได้

ข้าจึงไม่เชื่อคำพูดของโซลาริผู้นั้น

'หากแต่ข้าเป็นชาวลูนาริ ข้าไม่เหมือนกับเจ้า เราไม่เคยออกไปที่แห่งใดเหนืออื่นใต้แสงจันทร์ที่สาดส่อง'

'ที่นี่คือบ้านของข้า หากแต่เป็นเพียงยามวิกาล..เจ้าเสียหากที่ต้องกลับออกไปก่อนจะโดนพบตัวเข้า เราชาวลูนารินั้นแสนชังแสงทินกรยามเที่ยงวัน เช่นเดียวกับที่พวกเขาเกลียดเจ้า โซลาริเอ๋ย..'

ข้าเอ่ยบอกความจริงออกไปดังตำนานว่า สองเผ่าเรามิเคยถูกชะตากันไม่ว่าจะปีใดก็ตามแต่ ทุกอย่างเกิดจากความขัดแย้ง แปรผันตนไปสู่ความรังเกียจแม้เหล่ามนุษย์ด้วยกัน 

ชาวสุริยันแสนหัวรั้นคนนี้ยากที่จะเอ่ยยอมคนโดยง่ายจนข้าสังเกตได้ เขาโต้เถียงข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า เอาแต่พูดถึงการพาข้ากลับบ้าน ทั้งที่การมาอยู่ในหมู่บ้านของชาวจันทราแบบเราจะเป็นอันตรายยิ่งสำหรับชาวสุริยันแบบเขาขนาดไหนทั้งข้าเองและเขาก็ใช่จะไม่รู้ดี

และแน่นอนว่าการกระทำของข้านั้นผิดมหันต์

ข้าปล่อยให้โซลาริมีชีวิตรอดออกไป