ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีเสียงหัวเราะ แต่ก็ไม่มีเรื่องเศร้าให้ต้องเสียน้ำตาเช่นกัน

มันเหมือนกับว่าเราไม่รู้สึกอะไรเลยกับโลกใบนี้ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะน่ายินดีหรือยินร้ายแค่ไหน

ความรู้สึกของฉันมันถูกกลืนหายไปแล้วล่ะ

ทำไมกันนะ..  

นานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ที่ฉันเป็นแบบนี้ แต่วันนี้ฉันตื่นมาด้วยความรู้สึกเดิม ๆ อีกแล้ว

ไม่มีความสุขเลยแฮะ

ไม่มีเป้าหมายด้วย

แย่จัง..

ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดีนักกับความรู้สึกแบบนี้ แต่เพราะคน ๆ นั้นเป็นฉันล่ะมั้ง

ถึงรู้สึกว่า แค่นี้ก็ดีมากพอแล้ว

ฉันมาลอง ๆ คิดดูนะ บางทีมันอาจจะเป็นเพราะตอนนี้ฉันอยู่ในช่วงใกล้ฝึกงานแหละ

ฉันต้องหาที่ฝึกงาน แต่ยังไม่มีที่ไหนถูกใจเลย 

จริง ๆ คือฉันไม่ได้เก่งขนาดนั้น ก็เลยไม่รู้ว่าถ้าเข้าไปแล้วจะทำได้หรือเปล่า

ขี้กังวลชะมัด

อ้อ ลืมบอกไปว่าฉันเรียน HR น่ะ แต่ฉันก็ไม่ได้อยากฝึกตรงสาขาของตัวเองเท่าไหร่

และนั่นก็เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ฉันเครียดมากเลยล่ะ 

เพราะฉันกลัวว่าอาจารย์จะไม่อนุมัติน่ะสิ หากว่าฉันไปฝึกของสายอื่น

แต่คุณ ๆ ที่อ่านมาถึงตรงนี้คงจะสงสัยกันใช่ไหมล่ะ ว่าถ้าฉันไม่ชอบแล้วมาเรียนทำไม

เอาจริง ๆ เรื่องนี้มันค่อยข้างยาวพอสมควร อีกอย่างมันเหมือนกับตลกร้ายเลยของฉันเลย ฮ่า ๆ

ก็เลยไม่อยากให้พวกคุณมารับรู้เรื่องที่ไม่ดีของฉันเท่าไหร่ล่ะนะ

นี่เป็นครั้งแรกเลย ที่ฉันได้มาเขียนอะไรแบบนี้

มันก็สบายใจดีแฮะ ถึงไม่รู้ว่าจะมีใครมาอ่านหรือเปล่า

แต่ฉันมีความสุขจัง ที่ได้ระบายอะไรแบบนี้ออกไปบ้าง

มันสบายใจมาก ๆ 

ฉันไม่รู้ว่าจะได้มาเขียนต่ออีกไหม ถึงจะอยากก็เถอะ

ฉันอยากเขียนให้ความรู้ในสิ่งที่ฉันเรียนมา

สิ่งที่ฉันสนใจ 

สิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อผู้คน

ฉันอยากแบ่งปันให้กับคนอื่น ๆ บ้าง

เหมือนกับผู้คนที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตแบ่งปันให้กับฉัน

อืมม.. ฉันไม่รู้จะเขียนอะไรแล้วล่ะนะ

เอาเป็นว่า นี่คงจะเป็นย่อหน้าสุดท้ายสำหรับใครที่อ่านมาถึงตรงนี้

เราอยากบอกว่าคุณเป็นคนที่มีคุณค่านะ 

ได้โปรดใช้ทุกวันของคุณให้มีความสุขมากที่สุด

ขอให้คุณได้เจอกับสิ่งที่ดี ๆ อย่าเจ็บ อย่าป่วย

และเป็นที่รัก

ขอบคุณ

...