เป็นหนึ่งในไม่กี่วันที่ผมไม่มีงานช่วงกลางคืน
ผมเลือกที่จะใช้เวลาว่างแบบนี้อยู่ที่บ้าน โทรสั่งอาหารเย็นดิลิเวอรี่ และนั่งเคลียร์เมมโมรี่รูปภาพในโทรศัพท์ พร้อมกับฟังเสียงฝนตกไปพลางๆ ระหว่างรอเสียงกดกริ่ง
รูปภาพของอาหาร ผู้คน และสถานที่นับร้อยรูปเลื่อนผ่านตาของผมอย่างรวดเร็ว
บางรูปที่ไม่สำคัญก็จะถูกลบหายไป ทั้งจากเมมโมรี่และความทรงจำของผม
ผมเลื่อนมาเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดที่รูปคู่ของผมกับผู้ชายอีกคนนึง เป็นรูปที่ถ่ายไว้เมื่อหลายเดือนก่อน ผมยังคงจำได้ดี
" จะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่นะ.."
ผมพึมพำขึ้นมาเบาๆ
และอมยิ้มให้กับหน้าจอโทรศัพท์
ก่อนจะกดปุ่มหัวใจสีแดง เพื่อที่จะส่งรูปนี้ไปเก็บไว้ในไฟล์ที่สำคัญที่สุด
ถ้าหากวันหนึ่ง ผมเผลอลบรูปนี้ทิ้งไปจากโทรศัพท์ หรือล้างรูปทั้งหมดออกจากเครื่อง
ผมเชื่อว่า เรื่ิองราวที่เกิดขึ้นในรูปนี้จะไม่มีวันลบเลือนไปจากความทรงจำและหัวใจของผมแน่นอน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in